با خوانندگان
در راستای شناخت هر چه بیشتر از ضرورت صلح ونیاز عاجل کشور به استقرار دائم آن ، سعی خواهد شد تا با مطالب متنوعی به این مقوله پرداخته شود. از هر نوع همکاری استقبال وپیشاپیش تشکر می نماید .
نوید نو
نامه ۵۲۱
مادر به مسئولین نظام
صلح را در دستور کار خود قرار دهید!
ادامه جلسات "هم انديشی کميته موقت ملی صلح با گروه های مختلف اجتماعی ايران"
نامه ۵۲۱
مادر به مسئولین نظام
صلح را در دستور کار خود قرار دهید!
بیانیه جمعی از خانواده های جان باختگان سیاسی در رابطه با خطر جنگ
چگونه ارتش آمریکا می تواند در مقابل دستورحمله به ایران مقاومت کند
در حالی که دارند ما را به طرف ایجاد بحران در ایران سوق می دهند، نمی توانیم تماشاگر بمانیم.
گردهمایی بزرگ مردم لندن در مخالفت با هر نوع اقدام خصمانه علیه ایران
بیانیه حزب توده ایران خطاب به محافل صلح دوست و نیروهای مترقی جهان
بزرگترين سود از مبارزه با تروريسم نصيب شركت‌هاى اسلحه‌سازى شده‌است.
بيانيه شورای جهانی صلح پيرامون حق استفاده صلح‌آميز از انرژی اتمی
"جنگ بر ضد تروریسم" آمریکا و"تروریسم اسلامی" دست پرورده پاکستان
برگزاری اجلاس فوق العاده احزاب کمونیستی و کارگری کشورهای خاورمیانه
دفاع نزدیک به 500 شخصیت مشهور بین المللی از تمامیت ارضی و حق حاکمیت کوبا
مقام اطلاعاتی سابق: طرح اسرائيل در لبنان، آينه آنچه بود که ايالات متحده برای ايران برنامه ريزی ميکرد
کمونيست‌ها ضمن همبستگی با مردم لبنان و فلسطين خواهان آتش بس فوری شدند
بيانيه گروهی ار فعالان سياسی و اجتماعی درايران عليه جنگ در لبنان:
بیانیة مشترک احزاب کمونیستی و کارگری جهان در همبستگی با مردم لبنان و فلسطین
مخالفت قاطع حقوقدانان دمکرات جهان با هر نوع حمله نظامی به ایران
------------------------------------------------
نوید نو29/12/1384
هزاران تظاهركننده در سراسر جهان خروج نيروهاي خارجي را از عراق
خواستار شدند
سه سال پس از حمله به عراق، صدها هزار تن در سراسر جهان در اعتراض
به اين حمله و ادامه‌ي اشغالگري آمريكا در عراق تظاهرات كردند.
دست كم 14 هزار معترض ضد جنگ در لندن تظاهرات كرده و عقب نشيني
سربازان انگليسي و آمريكايي را از اين كشور خواستار شدند.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) به نقل از خبرگزاري
رويتر، برخي از تظاهركنندگان پلاكاردهايي را با عكس جورج بوش رييس
جمهور آمريكا در دست داشتند كه بر روي آنها نوشته شده بود «تروريست
شماره يك جهان».
برخي ديگر پلاكاردهايي را در دست داشتند كه بر روي آنها نوشته شده
بود «صلح سودمند نيست» به «اشغالگري پايان دهيد» ، «به ايران حمله
نكنيد».
تعدادي از تظاهر كنندگان نيز لباس‌هاي يك سره نارنجي رنگ شبيه به
زندانيان گوانتانامو بر تن داشتند و عكس‌هايي از آنان را با خود
حمل مي‌كردند.
يكي از اعضاي ائتلاف «جنگ را متوقف كنيد» اظهار داشت: ما مي‌خواهيم
دو چيز را به دست آوريم؛ عقب نشيني فوري دولت انگليس از عراق و
آگاه كردن عموم مردم به اين كه در صورت حمله به ايران دولت انگيس
به آمريكا نمي‌پيوندد.
سازماندهندگان اين راهپيمايي اعلام كردند: اين راهپيمايي يكي از
چندمين تظاهرات برنامه‌ريزي شده در سراسر جهان است كه عليه جنگ
عراق از استراليا گرفته تا ژاپن و آمريكا بر پا شده است.
پليس تعداد تظاهر كنندگان را 14 هزار تن بر شمرد.
انگليس 8000 نيرو در عراق دارد و سه هزار و 500 نيرو نيز به
افغانستان اعزام كرده است.
تظاهر كنندگان در لندن فرياد بر آوردند «توني، توني، توني،
كناره‌گيري، كناره‌گيري، كناره‌گيري» و «جورج بوش ما تو را
مي‌شناسيم. پدرت هم يك قاتل بود».
اين تظاهرات از سوي گروه‌هاي "مبارزه براي خلع سلاح هسته‌يي"،
ائتلاف "جنگ را متوقف كنيد" و انجمن مسلمانان انگليسي سازماندهي
شده بود.
يكي از وزراي سابق از حزب كارگر و مخالف جنگ اعلام كرد: اگر چه در
اين اعتراض تعداد كمي حضور داشتند؛ اما اعتراض عليه جنگ بازگو
كننده‌ي افكار عمومي در سراسر جهان است.
وي به خبرگزاري رويتر گفت: آنچه كه مهم است، مردمي هستند كه در اين
راهپيمايي حضور يافته‌اند. با مسلمانان، يهوديان، مسيحيان، سياه‌ها
و سفيدها رابطه داريم، ما مي‌خواهيم اين ايده را از ميان برداريم
كه اين جنگ مذهبي است.
در همين حال، جك استرا وزير خارجه‌ي انگليس نيز اعلام كرد: اقدام
نظامي عليه ايران براي پايان دادن به برنامه‌هاي هسته‌يي‌اش بعيد
است.
يكي از اعضاي ائتلاف "جنگ را متوقف كنيد" اظهار داشت: جهان با
اقدامات نظامي مكرر متشنج شده و فضاي آن نيز مملو از آتش و درگيري
است. ما نمي‌خواهيم در اين شعله‌ها سوخت بريزيم.
وي افزود: اقدام نظامي آمريكا مسوول افزايش تنش در خاورميانه است.
بوش در حال ترغيب ديگر كشورها براي دستيابي به سلاح‌هاي هسته‌يي
است؛ چرا كه به نظر وي اگر مي‌خواهيد ايمن باشيد به بمب اتم نياز
داريد.
خبرگزاري آسوشتيدپرس نيز اعلام كرد: حدود 600 تن از مردم مالزي
امروز (يكشنبه) با تظاهرات در خارج از سفارت آمريكا در مالزي،
آزادي عراق از دست اشغالگران آمريكايي را خواستار شدند.
حدود 150 تن از نيروهاي پليس در هنگام اين تظاهرات در محل مستقر
شده و تظاهر كنندگان با در دست داشتن پلاكاردهايي كه بر روي آنها
نوشته شده بود، «جنگ را متوقف كنيد، خون براي نفت نه و آمريكا از
عراق برو بيرون»، شعارهاي ضد جنگ سر دادند.
يكي از وكلاي حقوق بشر در مالزي اعلام كرد: اين حمله آزادي و
دموكراسي را همان طور كه آمريكا و متحدانش وعده داده بودند، براي
عراق به ارمغان نياورد.
وي كه يكي از سازماندهندگان اين تظاهرات بود، اعلام كرد: اين حمله
براي آمريكا تنها دسترسي به منابع نفتي عراق و تقويت استراتژي‌ا‌ش
در خاورميانه با ايجاد رژيمي حامي آمريكا در عراق را داشت.
در بيانيه‌اي كه در پايان اين تظاهرات دو ساعته خوانده شد، آمده
است: سازماندهندگان اين تظاهرات بي‌قانوني، كشتار، تخريب و عدم
استاندارد‌هاي حقوق بشر در عراق را محكوم مي‌كنند. آزادي عراق از
اشغال آمريكا و پاسخگويي عوامل آن براي ايجاد عدالت جهاني، اجراي
قوانين و ايجاد جهاني برابر ضروري است.
ناصر هشام، رييس حزب سوسياليست مالزي نيز اعلام كرد: تظاهر
كنندگان از حق عراق براي مقاومت در برابر حضور سربازان آمريكايي و
متحدانش حمايت كردند.
هشام اظهار داشت: ما با توانايي آمريكا از جهت مشروع جلوه دادن
اشغالگري‌اش از طريق تعيين يك رژيم حامي آمريكا در عراق مخالفيم.
وي هم چنين از دولت مالزي براي ادامه‌ي تجارت با آمريكا و انگليس
انتقاد كرد.
يكي از مقامات رسمي حزب اسلامي مالزي، يك حزب مخالف برجسته نيز با
اشاره به حملات آمريكا به روستاهاي عراقي در سامرا، گفت: اين حمله
بزرگترين اقدام نظامي آمريكا از زمان حمله به عراق در سال 2003
است. اين امر نشان مي‌دهد كه حضور نظامي آمريكا در عراق به اين
زودي‌ها پايان نمي‌يابد، اين اقدام بر خواست‌هاي امپرياليستي
آمريكا و سرپيچي اين كشور از قوانين بين‌المللي و خواست مردم عراق
تاكيد مي‌كند.
بيش از 1000 تن از مردم نيز در ميدان تايمز در نزديكي پايگاه بسيج
نيرو در آمريكا در اعتراض به جنگ عراق تجمع كردند.
يكي از اعضاي "فدارسيون آمريكايي مسلمانان و اعراب" اعلام كرد: ما
مي‌گويم دو رويي كافي است، دروغ بس است. سربازان ما بايد همين الان
به خانه باز گردند.
تظاهر كنندگان شعار سر دادند «ماشين جنگي آمريكا را در عراق تا كره
و فيليپين متوقف كنيد».
تظاهر كنندگان آمريكايي در شيكاگو نيز به تظاهرات پرداخته كه پليس
تعداد آنان را بيش از 7000 تن بر شمرد.
تظاهر كنندگان در استراليا و ديگر كشورهاي آسيا و اروپا نيز خشمشان
را از اين حمله ابراز داشته‌اند.
معترضان ضد جنگ در تركيه كه به حدود 3000 تن رسيدند، در ميدان
"تاكسيم" آهنگي را خواندند با اين مضمون «آمريكايي قاتل».
هزار تن از مردم نيز در استكهلم سوئد تا سفارت آمريكا تظاهرات
كردند.
بيش از 2000 تن از مردم نيز در كپنهاك دانمارك در خارج از
سفارت‌خانه‌هاي آمريكا و انگليس تظاهرات كرده و عقب نشيني 530
سرباز دانماركي از جنوب عراق را خواستار شدند.
بيش از 3000 تظاهر كننده نيز امروز در سئول واقع در كره‌ي جنوبي
تظاهرات كردند.
در همين حال، صدها تن از مردم توكيو نيز در اعتراض به جنگ آمريكا
عليه عراق به سوي سفارت آمريكا در اين كشور راهپيمايي كرده و شعار
«جنگ ديگر نه» سر دادند.
يكي از اعضاي شوراي شهر توكيو اعلام كرد: جنگ عراق اشتباه بزرگ بوش
بود و كل جهان عليه او هستند.
حدود 800 تن از تظاهركنندگان با تجمع در پاركي در نزديكي برج سفيد
و قرمز توكيو اعلام كردند: عراق بايد خودش درباره‌ي امور داخلي‌اش
تصميم گيري كند.
تظاهركنندگان فرياد برآوردند: جنگ را متوقف كنيد و سربازان را به
خانه برگردانيد.
اين درحالي است كه جونيشرو كوايزومي نخست وزير ژاپن، حامي ائتلاف
آمريكا در عراق است و كابينه‌ي اين كشور تمديد مدت ماموريت هيات
اعزامي ژاپن به عراق را تا پايان سال جاري تصويب كرده است.
خبرگزاري شينهوا نيز اعلام كرد: حدود 300 تن از مردم پرتغال در
سومين سالگرد حمله به عراق در شهر ليسبون تظاهرات كردند.
سخنگوي سازمان ضد جنگ معروف به "كميته‌ي همكاري و صلح" در اين
تظاهرات اعلام كرد: مردم عراق هم‌چنان پس از جنگ نيز در درد و رنج
به سر مي‌برند.
وي با اشاره به اين كه در اين جنگ 132 هزار عراقي تاكنون كشته
شده‌اند، اعلام كرد: اين يك جنگ جنايتكارانه و ناعادلانه است.
شركت كنندگان پايان فوري اين جنگ را خواستار شده و در شعارهايي
اعلام كردند «صلح آري جنگ نه» و «نيروهاي اشغالگر از عراق بيرون
روند».
حدود 5000 تن از مردم اسپانيا نيز با تظاهرات در خيابان‌هاي
بارسلونا پايان اشغالگري نيروهاي خارجي در عراق و فلسطين را
خواستار شدند.
تظاهركنندگان شعارهاي ضد جنگ سرداده و اعلام كردند، «جنگ نه»،
«نيروهاي خارجي از عراق و فلسطين خارج شوند».
تظاهركنندگان همچنين از زندان‌هاي سري آمريكا در سراسر جهان نيز
انتقاد كرده و شعارهايي عليه زندان گوانتانامو سردادند.
در بيانيه‌ي پاياني اين تظاهرات عقب نشيني تمام نيروهاي خارجي از
عراق و فلسطين، خروج نيروهاي اسپانيايي از افغانستان و همچنين
مخالفت آشكار دولت اسپانيا با استفاده از زور عليه ايران خواسته
شده است.
آنها همچنين از دولت اسپانيا خواستند تا به آژانس اطلاعات مركزي
آمريكا، سيا، بيش از اين اجازه‌ي استفاده از فرودگاه‌هاي اين كشور
را ندهد.
تظاهرات گسترده‌اي در شهرهاي آمريكا از جمله سانفرانسيسكو،
واشنگتن، نيويورك و لس آنجلس نيز برپا شد و مردم عقب نشيني فوري
نيروهاي آمريكايي از اين كشور را خواستار شدند.
ایسنا - 28/12/1384
گزارشی از تظاهرات ضد جنگ در لندن
نوید نو28/12/1384
کارگردان معروف تئاتر ایران در تظاهرات ضد جنگ لندن: ما چون
دموکراتیم، صلح طلبیم!
آذین داد-
*دکتر رکن الدین خسروی، استاد ترقیخواه هنرهای دراماتیک و کارگردان تئاتر ملی
ایران، به دعوت «ائتلاف برای پایان جنگ» انگلستان در میدان
ترافالگار لندن سخنرانی کرد.
* تونی بن، سیاستمدار برجسته معاصر انگلیس، جرمی کوربین، نماینده
ترقی خواه پارلمان انگلیس، و رهبران سه اتحادیه بزرگ انگلستان، از
دیگر سخنرانان این گردهمایی بودند.
* به تخمین سازماندهندگان تظاهرات لندن که از مقابل پارلمان انگلیس
آغاز شد و پس از راهپیمایی از خیابان های مرکزی لندن در میدان
ترافالگار تجمع کرد، بین 80000 تا 100000 نفر در این تظاهرات بزرگ
شرکت کردند.
متن سخنرانی دکتر رکن الدین خسروی- کارگردان سرشناس تئاتر ایران-
لندن- 18 مارس 2006
من افتخار دارم که از این پلاتفرم، و به نمایندگی از طرف کمیته
دفاع از مردم ایران(کودیر)، درودهای مبارزه جویانه و همبستگی مردم
ایران، صلح جویان و اصلاح طلبان، مبارزان راه دموکراسی، عدالت
اجتماعی و حقوق بشر، اتحادیه های کارگری، نویسندگان و هنرمندان، و
زنان ایران را به شما مخالفان جنگ و نظامی گری نثار کنم.
نو محافظه کاران حاکم در ایالات متحده که سودای کنترل منابع سرشار
نفت و گاز منطقه خاورمیانه و طرح تسلط استراژیک بر این منطقه حساس
را در سر می پرورانند، امروز با بهانه های واهی بار دیگر بر طبل
جنگ دیگری می کوبند. در حالی که عواقب جنگ تجاوزگرانه و اشغال
غیرقانونی عراق هنوز در پیش چشم جهانیان است، و موج ترور و جنایات
تبهکارانه روزی نیست که صدها نفر از مردم بی گناه عراق را به خاک و
خون نکشد، کاخ سفید مردم ایران را به سرنوشتی مشابه تهدید می کند.
ما همچون همه نیروهای راستین مدافع دموکراسی و حقوق خلق های منطقه
خاورمیانه با صدای رسا اعلام می کنیم که سیاست های ماجراجویانه و
نظامی گرانه ایالات متحده آمریکا و متحدان آن در افغانستان، عراق،
فلسطین را در تقابل مستقیم با خواست خلق ها برای گسترش دموکراسی و
آزادی واقعی می دانیم. ادعای دولت های آمریکا و انگلیس که در دهه
های گذشته با کودتاهای خونین حکومت منتخب و دموکراتیک دکتر محمد
مصدق را در ایران، حکومت ملی سوکارتو در اندونزی و دولت مردمی و
مترقی سالوادور آلنده در شیلی را سرنگون کرده اند، بر طرفداری از
دموکراسی و حقوق بشر دروغی بیش نیست.
سیاست های مدلخله جویانه ایالات متحده و متحدان اروپایی آن در
حقیقت تنها به تداوم حاکمیت سرکوب و خفقانی کمک می کند، که در
ایران حاکم است.
اتفاقي نيست که در گرماگرم سياست ها و شعارهاي عوام فريبانه ضد
آمريکايي و پنهان شدن پشت شعار «منافع ملي ايران»، در زمينه بهره
وري صلح آميز از انرژي هسته يي، در ماه هاي اخير هجوم بي سابقه يي
بر ضد جنبش مستقل کارگري و از جمله فعالان سندیکای اتوبوس رانی
تهران، بر ضد جنبش دانشجويي و بر ضد همه نيروهاي اصلاح طلب سازمان
دهي شده است و در هياهوي شعارهاي توخالي «ضد آمريکايي» دولت احمدي
نژاد يکي از ارتجاعي ترين بودجه هاي دولتي سال هاي اخير را، در
راستاي منافع سرمايه داري بزرگ و گروه ها و نهادي هاي وابسته به
آنان، به همراه يک سري سياست هاي ضد مردمي ارائه داده و در حال
پياده کردن آنهاست.
دو هفته قبل تظاهرات صلح آمیز روز 8 مازس زنان مورد حمله نیروهای
امنیتی قرار گرفت و شاعر مشهور ایران، سیمین بهبهانی 80 ساله به
شدت مضروب شد.
بديهي است که نيروهاي مترقي و آزادي خواه ایران به شدت مخالف
هرگونه مداخله امپرياليسم در امور داخلي کشورهستند و با تمام توان
با چنين سياست هايي مخالفت مي کنند ولي اين موضع گيري اصولي نمي
تواند جاي خود را به دفاع از رژيمي بدهد که مهم ترين سد راه پيشرفت
کشور ما به سوي آزادي، دموکراسي، صلح، استقلال واقعي و عدالت
اجتماعي است.
براي نيروهاي مترقي و پيشروي ایران مبارزه بر ضد امپرياليسم معادل
مبارزه با خطر جنگ و مقابله با نفوذ سرمايه داري انحصاري، مبارزه
با هژموني طلبی امپرياليسم است. براي کساني که حوادث ميهن ما را در
دهه هاي اخير از نزديک دنبال کرده اند روشن است که سياست هاي رژیم
حاکم در عمده ترين خطوط تقابلي اساسي با سياست هاي سرمايه داري
انحصاري ندارد. سران رژيم در دهه هاي گذشته به دفعات نشان داده اند
که مواضع «ضد آمريکايي» و «ضد غربي» آنها عمدتاً ابزاري است سياسي
براي انحراف افکار عمومي درون کشور و مقابله با نيروهاي مخالف و
اپوزيسيون ضد استبدادي. مردم ایران فراموش نکرده اند که در حالي که
سران رژيم، همچون رفسنجاني و خامنه اي در سخنرانی های خود، در دهه
1360، شعارهاي ضد آمريکايي سر مي دادند در همان حال مشغول مذاکرات
پنهاني با سرهنگ نورث، فرستاده ويژه دولت آمريکا بودند و سلاح هاي
جنگي خود را از دولت آمريکا، اسراييل و رژيم نژاد پرست وقت در
آفريقاي جنوبي خريداري مي کردند.
ما معتقدیم که تهدید به جنگ و مداخله خارجی، تهدید به اعمال تحریم
اقتصادی بر علیه ایران مستقیماٌ به ضرر نیروهای دموکرات و اصلاح
طلب کشور و در خدمت مستحکم کردن مواضع تمامیت خواهان در حاکمیت
است. ما به موازات محکوم کردن رژیم دیکتاتوری حاکم در ایران، سیاست
های ماجراجویانه ایالات متحده در خاورمیانه را نیز بر خلاف منافع
خلق های منطقه ارزیالی می کنیم و خواهان مقابله با آن هستیم.
ما چون دموکراتیم، صلح طلبیم. ما با شما در فریاد برای صلح در
خاورمیانه همصدا هستیم.
روشنگری. در سومين سالگرد
حمله به عراق، روز شنبه 18 مارس تظاهراتی در سراسر جهان به منظور
دفاع از صلح و عليه سياست های جنگ طلبانه برگزار شد.
با اين که تظاهرات ضد جنگ تنها اعتراضات به معنای واقعی گلوبال است
که توسط مردم برگزار می شود، شرکت های بزرگ رسانه ای به روال معمول
در انتشار اخبار مربوط به آن خست نشان داده اند.
براساس گزارشاتی که تاکنون منتشر شده است به نظر ميرسد در تظاهرات
روز 18 مارس
شعارها در سراسر جهان عمدتا براشغال عراق و خروج ارتش آمريکا از
اين کشور متمرکز بود. سياست خارجی جمهوری اسلامی باعث شده است که
عليرغم تهديدهای نظامی مکرر مقامات آمريکا، افکار عمومی در عين
مخالفت با برپايی هر نوع جنگ بطور مشخص کمتر روی ايران متمرکز شود.
با وجود اين سخنرانان در کشورهای مختلف به خطری که ايران را تهديد
می کند اشاره کرده اند و برخورد دولت آمريکادر مورد ايران را با
دوره قبل از شروع جنگ عراق مقايسه نموده و نسبت به آن هشدار دادند.
تظاهرات ضد جنگ مثل سال های گذشته در کشورهای پيشرفته غربی گسترده
تر بود و مردم اين کشورها که حس مسووليت مدنی و حقوق گسترده ای
دارند نسبت به سياست دولت های خود و اوضاع جهانی واکنش نشان ميدهند.
با وجود اين امسال تظاهراتی در کشورهای ديگر از جمله خود عراق نيز
صورت گرفت که گزارشات آن ها هنوز منعکس نشده است.
در آمريکا شعارها بر دروغ های بوش در مورد سلاح های کشته جمعی تکيه
داشت، ,بوش دروغ گفت، 100000 نفر جان دادند, و شعارهای مشابه آن در
نيويورک، بوستون و ساير شهرها در تظاهرات داده ميشد. خواست عمده
تظاهرکنندگان خروج فوری سربازان آمريکايی از عراق بود.
در کانادا تظاهرات عليه ادامه اشغال عراق بود و از شرکت مجموعا
هزارها نفر در شهرهای تورنتو، اتاوا، مونترال و وانکوور در تظاهرات
گزارش شده است.
خبرگزاری سی بی اس ارقام و اخبار زير را نيز از تظاهرات جهانی سی
بی است گزارش کرده است.
در لندن پليس جمعيت تظاهرکننده را 15000 نفر خواند که از پارلمان و
بيگ بن به سوی ميدان ترافالگار راهپيمايی کردند. انگلستان حدود
8000 سرباز در عراق دارد و قرار است 800 تای آن ها را از عراق خارج
کند. نيروهای انگليسی تا کنون 103 کشته در عراق داده اند.
در کپنهاگ پايتخت دانمارک حدود 2000 نفر از سفارت آمريکا به طرف
سفارت انگليس حرکت کردند و خواهان آن شدند که نخست وزير 530 سرباز
دانمارکی را از عراق بيرون بياورد.
در ترکيه مخالفت با جنگ تقريبا شامل عموم مردم است و احزاب سياسی
با گرايشات بسيار گوناگون با برپا کردن جنگ در خاورميانه مخالفند.
بنا بر اخبار منتشر شده حدود 3000 نفر در تظاهرات استانبول شرکت
کردند. شعارها عليه آمريکا بسيار تند بود و روی پلاکاردها نوشته
شده بود آمريکا به خانه ات برگرد.
در سوئد حدود 1000 نفر به طرف سفارت آمريکا راهپيمايی کردند. شخصی
ملبس به کلاه خود هايی که در عکس های ابوغريب بر سرزندانيان گذاشته
بودند در مقابل راهپيمايان حرکت می کرد و تظاهرکنندگان شعار
ميدادند ما دموکراسی ابوغريب و آزادی گوانتانامو نمی خواهيم.
درايتاليا رومانو پارودی گفت به علت خطر تشديد خشونت به تظاهرات
نخواهد پيوست.
در يونان نيز عليه آمريکا شعار داده ميشد و تظاهرکنندگان که از
مرکز شهر آتن به طرف سفارت آمريکا راه پيمايی می کردند شعار
ميدادند جنگ را هم اکنون متوقف کنيد.
آمريکای قاتل از عراق برو بيرون. تعداد شرکت کنندگان حدود 1000 نفر
بود.
در برلين راه پيمايی مسالمت آميزی برگزار شد و تعداد تظاهر کنندگان
را 700 نفر خوانده اند.
تظاهرات در توکيو، سيدنی و بسياری از شهرهای ديگر جهان نيز صورت
گرفت.
در مالزی و کره جنوبی قرار است روز يکشنبه 19 مارس تظاهرات عليه
جنگ برگزار شود.
برای جنبشی قوی بر علیه جنگ و اشغال عراق بپا خیزیم!
برگردان ناهید جعفرپور
18 مارس سومین سالروز بین المللی ضد جنگ و ضد اشغال عراق
در تاریخ 20 مارس 2003 با وجود اعتراضات گسترده جهانی بر علیه ارتش جنگ طلب آمریکا اما جنگی خانمانسوز در عراق آغاز گشت.
به همین مناسبت در تاریخ 28 ژانویه 2006 در شهر برلین گروه های مختلف وسازمانهای برای صلح و جنبش های برای همبستگی خلق ها دور هم جمع گردیده و اعلام آکسیونی منطقه ای مشترک بر علیه جنگ و اشغال عراق نمودند.
می توانید در سایت زیر از فراخوان این تظاهرات پشتیبانی نمائید
بعنوان سازمان اگر امضا می کنید:
unterzeichnen@irakkoordination.de
بعنوان فرد اگر امضا می کنید:
unterzeichnen@irakkoordination.de
خواسته های این آکسیون:
بر علیه جنگ و اشغال عراق
از جنگ های جدید نظم نوین جهانی جلوگیری نمائیم
از پشتیبانی دولت آلمان به این اشغال جلوگیری نمائیم
در تاریخ 20 مارس 2003 با وجود اعتراضات جهانی اما ارتش آمریکا به عراق حمله نظامی نمود. این جنگ هنوز به پایان نرسیده است. بیش از 100000 عراقی در این حمله نظامی به کشور عراق جان خود را از دست دادند و همواره روزانه این آمار در حال صعود است. همچنین آمار کشته شدگان ارتش اشغالگر هم در حال رشد است. اشغال عراق دلیل اصلی این همه خشونت است. لذا این اشغال باید فورا خاتمه یابد.
آروندا روی در فوروم جهانی بمبئی سال 2004 می گوید"ما باید مقاومتی جهانی بر علیه اشغال و جنگ عراق شکل دهیم ".
این اشغال نه از طریق قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد و نه حتی توسط انتخابات در شورای مجلس ایالات متحده آمریکا قانونی شد. ارتش آمریکا بجای خاتمه دادن به این اشغال و سپردن سازماندهی عراق بدست مردم این کشور، دولتی دست نشانده را بر روی کار آورده و با تکیه بر نیروی نظامی اش بر علیه مقاومت مردم عراق می جنگد. سیاست اشغالگران هدفمند اختلافات مذهبی قومی را در جامعه عراق بر انگیخته و با این کار وحدت و یگانگی اجتماعی این کشور را به مخاطره می اندازد. شکنجه ، زندان های مخفیانه و اعدام کار روزانه اشغالگران است. جدا از اینکه چه مشکلاتی و چه اختلافاتی بعد از خروج اشغالگران می تواند عراق را تهدید نماید اما این مسلم است که اشغال خود دلیل اساسی خشونت عریان است و به هیچ وجه راه حلی مناسب نخواهد بود.
دولت آمریکا و وابستگان عراقی اش با وضع یک قانون اساسی جدید به حراج اقتصاد عراق و حراج ذخایر نفتی این کشور پرداخته اند.
عراقی بر علیه اشغال و حراج اقتصاد عراق
اکثریت مردم این کشور اشغال را رد می نمایند حتی احزاب شیعه وابسته به واشنگتن هم در مبارزات انتخاباتی مجبور بودند شرافتنامه ای را امضا نمایند که در آن قول داده شده است که آنها برای خروج فوری ارتش اشغالگر بکوشند.این شرافتنامه از سوی بسیاری از گروه ها و شخصیت ها امضا گردید. همچنین در این نامه حق بر مقاومت مورد قبول واقع گردید.
بعد از یوگسلاوی ، افغانستان و عراق ـ جنگ جدید نظم نوین جهانی بر علیه سوریه و ایران؟
در حالیکه جنگ در عراق و افغانستان هنوز ادامه دارد، جنگ هائی جدید سوریه و ایران را تهدید می کند. دقیقا مدل جنگ عراق با همان اهداف : کنترل نظامی و سیاسی خاورمیانه و دسترسی به ذخایر این کشور ها
جنگ با کمک و پشتیبانی دولت آلمان
سیاست جنگی آمریکا از سوی آلمان و سایر کشور های اروپائی پشتیبانی می گردد. افشای پی در پی شکنجه توسط سازمان سیا و بازجوئی ها در زیر شکنجه در کشور های سوم ابعاد این جنگ جنایتکارانه را نشان می دهد. کشورآلمان در کنار کمک های تعلیماتی نظامی اش همچنین پشتیبانی مستقیم نظامی برای بمب باران شهرهای عراق نموده است.
جنبش ضد جنگ بین المللی رشد می کند
مقاومت نه تنها در عراق بلکه در کشورهای قدرت های اشغالگر هم رو برشد است. در آمریکا مادران سربازان کشته شده در صف اول این جنبش ضد اشغال قرار دارند. در سومین سالگرد اشغال عراق تظاهرات هائی در بسیاری از ایالات آمریکا بر گزار خواهد شد: از نیویورک تا لوس آنجلس در حدود صد ها هزار نفر به تظاهرات می پردازند.
از این رو ما تمامی جهانیان را به آکسیونی جهانی فرا می خوانیم تا با اعتراض منطقه ای خود بر علیه اشغالگران بپا خیزند
ما خواهان این هستیم که دولت آلمان از پشتیبانی نظامی، اقتصادی و سیاسی این جنایت دست برداشته و روی متحدین خود در اتحادیه اروپا تاثیر بگذارند تا آنان ارتش خود را از عراق خارج سازند.ما برای تمامی سربازانی که از رفتن به جنگ عراق تمرد می نمایند تقاضای پناهندگی در آلمان می نمائیم.
خواسته ها :
خاتمه دادن فوری به حمله نیروهای اشغاگر به شهرهای عراق
بیرون رفتن بی چون و چرای اشغالگران از عراق
جبران خسارات وارده به عراق از سوی اشغالگران
پایان دادن به پشتیبانی از اشغاگران
توسط دولت آلمان و دولت های اروپائی
بستن پایگاه های نظامی ارتش آمریکا در آلمان
پایان دادن به تهدید بر علیه ایران و سوریه و عدم دخالت در این کشور ها
پایان دادن به دخالت در مسائل داخلی دولت های اسلامی و عربی
----------------------------------------------------
23/12/1384
سر جدتان این نوشته را بخوانید تا بفهمید بی‌خبری بهترین خبر نیست، آن هم توی مملکتی که کوچکترین تصمیمی ، توی تمام زوایای زندگی ما تاثیر می‌گذارد .
حرف ایران این است : انرژی هسته ای حق مسلم ماست . منظور از انرژی هسته ای تنها استفاده از سوخت صلح آمیز هسته ای ست و تمام . خوب ؟ ایران عضو آژانس بین المللی انرژی هسته ای _ NPT _ ست . بنابراین نمی تواند مانند کشور هند در زمینهء هسته ای هر فعالیتی انجام دهد و هر کارش باید زیر نظر آژانس انجام شود . طبق قوانین آژانس هر کشوری حق دارد از انرژی صلح آمیز هسته ای استفاده کند . ولیکن زیر نظر مستقیم آژانس. ایران طی این سال‌ها که به کار تحقیقات هسته ای مشغول بوده ، کارهایش را از آژانس مخفی کرده . بنابر این شرایط برزیل را هم ندارد و نمی تواند بی‌سرو صدا به کارش بپردازد . همین مخفی کاری‌های چندین ساله، باعث مخالفت آژانس به ادامهء کار و درخواست برای تعلیق غنی سازی اورانیوم شده است . ایران مدعی ست که دلیلش برای مخفی کاری، جنگ ایران و عراق بوده و معتقد است با آن شرایط بهر حال آژانس مخالفت می‌کرده. اما این دلیل قانع کننده نیست. خوب ؟ بنابر این ایران یا باید تابع آژانس باشد یا از آژانس خارج شود و کارش را ادامه دهد .
در حالت اول وقتی آدم عضو یک سازمان، حزب، تشکل می‌شود مجبور است تابع قوانین آن سازمان باشد، هر چند بر خلاف میلش باشد . هیچ راه دیگری هم ندارد .
در حالت دوم شرایط کمی پیچیده تر است. یعنی ایران باید تن به تحریم بدهد و به ادامهء کارش بپردازد. در این حالت ایران تبدیل به یک کشور جنگ طلب می‌شود که می‌خواهد به سلاح‌های هسته ای دسترسی پیدا کند.
حالت دوم ( خروج از NPT ) حقیقتا به ضرر ایران است .
باید پذیرفت نمی شود دنیا را قانع کرد که ایران به کار تحقیقاتی اش
در زمینهء هسته ای ادامه دهد . چون ایران توی این بیست و هفت سال
علنا اسرائیل را تهدید کرده ، آن هم از جانب مسئولین رسمی کشور .
چون مردم ایران توی تظاهرات شان ، رسما امریکا را نفرین می‌کنند .
چون ایران از کشوری مثل سوریه که متهم به انجام کاهای تروریستی ست
، یا از حماس ، حمایت می‌کند . چون ریخته اند توی سفارت دانمارک-
که حکم خاک آن کشور را دارد
-
و یک ماشین را آتش زده اند . یعنی در ابعاد خیلی کوچکی به آن
کشور حمله کرده اند . چون رئیس جمهور ایران دربارهء هولوکاست اظهار
نظر‌های‌بی‌ربط و اشتباهی کرده ... و با کمال تاسف ایران در شرایط
حاضر کشور منفوری ست و نمی شود حتی انتظار حمایت سازمان‌های مستقل
و غیر دولتی را داشت . (شاید فکر کنید حمایت آن‌ها‌بی‌تاثیر است
همان طور که توی جنگ عراق بوده ولی من معتقدم راحت تر می‌شود به
کشوری حمله کرد که در ذهن مردم دنیا ، یک کشور تروریستی ست )
پس ایران خواه نا خواه یا باید تابع قوانین آژانس باشد و یا تن به
تحریم و شاید هم جنگ بدهد ( این بستگی به نظر شورای امنیت سازمان
ملل در روز چهارشنبه دارد ) . اگر پروندهء ایران به شورای امنیت
نرفته بود وضعیت ایران بهتر بود . اصولا توی آژانس بهتر می‌شود با
گفت و گو به حل مشکل پرداخت .
محض اطلاع آن‌هایی که‌بی‌خبری را به هر خبری ترجیح می‌دهند ؛ تحریم
، تورم شدید و نابسامانی را بهمراه دارد . این تورم و فشار اقتصادی
برای همه یکسان است . چه‌بی‌خبر و چه با خبر باشید . حقیقتا نمی
شود وضعیت ایران را با عراق مقایسه کرد . ولی نمی شود منکر این شد
که وضع از حالا خیلی خیلی بدتر می‌شود . پس خواهشا انقدر راحت
دهنتان را باز نکنید و بگویید به هر قیمتی دست یابی ایران به انرژی
هسته ای را حق مسلم ایران می‌دانید . حملهء نظامی برای امریکا به
این راحتی‌ها هم نیست . ولی دربارهء عراق هم همین فکر را می‌کردیم
. حتی تا بعد از آن اولتیماتوم چهل و هشت ساعته به صدام حسین ، همه
انتظار داشتیم مشکل را بشود توی قرن بیستم با هر چیزی غیر از جنگ
حل کرد . دیدیم که نشد . دیدیم که نکردند . پس شاید جنگ به ضرر
امریکا باشد ولی خیلی بیشتر به ضرر ماست . با این حساب نمی شود
خیلی راحت گفت امریکا حمله نمی کند . هر اتفاقی ممکن است بیفتد .
اتفاق‌های خیلی وحشتناک و دور از تصور حتی .
شاید خیلی‌ها مخالفتی با تحریم نداشته باشند ، شاید عده ای مخالف
جنگ نباشند حتی ، اما من جزء آن دسته ای هستم که معتقدم جنگ و
تحریم به ضرر کشورم و هموطنانم است . من هم به استقلال کشور اهمیت
می‌دهم اما سلامت و امنیت مردم کشورم را مهم تر می‌دانم . دوست
ندارم زندگی خانواده ام توام با دو تا جنگ ، طی مدت زمانی کمتر از
سی سال باشد .
از نظر من بهتر است اگر مخالف جنگ هستید ، همین حالا ، قبل از آن که دیر شود ، هر کاری از دستتان ، از دستمان بر می‌آید بکنیم . همین ...
----------------------------------------------
دموكراسى در خانه ، صلح در جهان
مصطفی تاج زاده
نوید نو 22/12/1384
ادبيات صلح طلبانه در جامعه ايرانى بسيار نحيف است و در دانشگاه و
حوزه علميه كمتر درباره آن گفت وگو مى شود. در واقع انديشمندان،
هنرمندان، روشنفكران، و سياستمداران ايرانى هم در گفتار خود به صلح
به عنوان يك مقوله مهم و استراتژيك كمتر پرداخته اند و در هر حال
جاى بحث و نظريه پردازى در باب صلح خالى است. اميدوارم ابتكار
روزنامه شرق بتواند توجه صاحب نظران را به اين امر مهم جلب كند.
يكم: زمانى كه از صلح سخن گفته مى شود همچون ساير پديده ها، بايد
نسبت مان به عنوان مجموعه هايى گفتمانى (ايران، اسلام، و بشريت) را
با آن تعريف و ترسيم كنيم. در مواقعى، اين مجموعه ها در برابر يك
پديده در تعارض با يكديگر قرار مى گيرند و انتخاب دشوار مى شود.
اما خوشبختانه صلح، همچون دموكراسى و حقوق بشر به ويژه در شرايط
كنونى به سود ايران، اسلام و بشريت است.
دوم: دولت- ملت ها در ارتباط با جهان پيرامونشان از دو استراتژى
مى توانند تبعيت كنند.
اول، استراتژى دشمن محور كه از طريق آن يك حكومت مى تواند وحدت ملى
را حفظ و منافع ملى را كسب كند.
دوم، راهبرد صلح محور كه متعهدان به آن، مولفه هاى وحدت يا هويت
ملى را در درون واحد ملى و پرهيز از تنش با جهان جست وجو
مى كند.تبعيت از هر دو استراتژى پيش گفته هم در كشورهاى در حال
توسعه ديده مى شود و هم در توسعه يافتگان. در كشورهاى متكى به
استراتژى دشمن محور- كه نمونه عينى آن عراق در دوران حكومت صدام
بود- واقعيت هاى اجتماعى يا تحليل حكام بر آن پايه استوار است كه
عناصر وحدت بخش داخلى (قوميت، زبان، مذهب، و...) كافى نيستند و
بنابراين دشمن تراشى و مقابله با آنها تنها راه حفظ وحدت جامعه و
حفظ نظم مستقر است. رژيم صدام نمى توانست بدون چالش با دشمن، سله
جابرانه اش را بر عراق اعمال كند. بر اين اساس حتى در زمانى كه
خطرى از جانب يك دشمن واقعى عراق را تهديد نمى كرد، خود به
دشمن تراشى مى پرداخت.تمايل به اين استراتژى در كشورهاى
غيردموكراتيك بيشتر ديده مى شود. چرا كه چنين استراتژى اى،
استبدادى بودن حكومت و عدم همراهى افكار عمومى با آن را تحت الشعاع
قرار مى دهد يا ديكتاتورى را قابل تحمل. با وجود اين در كشورهاى
توسعه يافته هم گرايش هاى اينچنينى وجود دارد. جناح هاى جنگ طلب در
بين قدرت هاى بزرگ نيز براى فرافكنى مشكلات و يا تثبيت رهبرى بر
خود براساس همين تحليل رفتار مى كنند. به باور آنان فقط با وجود يك
دشمن فرضى يا حقيقى مى توان وحدت ملى يا رهبرى جهانى خود را حفظ
كرد و به اهداف مذكور دست يافت. به باور جنگ سالاران آمريكايى،
وجود دشمن «سرخ» و اخيراً «سبز» مى تواند ضامن دستيابى ايالات
متحده به منافع خود و تثبيت رهبرى آمريكا در سطح جهان باشد. همين
گرايش پس از فروپاشى شوروى موجب شد كه جورج بوش براى حفظ منافع
واشينگتن در جهان چراغ به دست به دنبال دشمن بگردد. «اسلام ترسى»
نتيجه چنين نگرشى است.
سوم: ايران در چه موقعيتى قرار دارد و آيا مى تواند بدون نياز به
دشمن- يا دشمن تراشى- انسجام، استقلال، تماميت ارضى، وحدت ملى و
منافع ملى اش را حفظ كند يا خير؟سابقه تاريخى ايران و آرمان هاى
مشترك مردمان اين سرزمين در يك صد سال گذشته يعنى در مقاطع
مشروطه خواهى، نهضت ملى شدن نفت، انقلاب اسلامى و دوم خرداد كه در
فرآيند خلق و تكوين شان، ايرانيان با قوميت ها و گرايش هاى گوناگون
مشاركت داشتند، و سرانجام تهديدها و سرنوشت مشترك بيانگر آن است كه
ايران مى تواند با راهبرد صلح محور انسجام خود را حفظ كند و به
اهدافش دست يابد.به علاوه ايران امروز در فرآيند دشوار رشد و توسعه
اقتصادى قرار دارد و اهداف و آرمان هاى ايرانيان نمى توانند جز با
«امنيت» عمومى و ملى محقق شوند. پس صلح علاوه بر امنيت و وحدت ملى،
با توسعه اقتصادى و سياسى و اجتماعى كشور نيز همسو است و جنگ
مى تواند روند نوسازى كشور را با مانع جدى مواجه كند.
چهارم: همين پرسش درباره اسلام هم مطرح است. آيا اسلامى كه ما به
آن باور داريم از طريق ايجاد تنش و جنگ هاى صليبى مى تواند عزيز
شود و گسترش يابد يا با ارائه چهره اى صلح طلب است كه مى تواند به
تدريج جايگاهى متناسب با وسعت و گستره طرفداران و سوابق تاريخى اش
پيدا كند؟ در اين زمينه دو نگرش ديده مى شود. اول، اسلام «جنگ طلب»
كه در اين مقطع با نماد بن لادن قابل شناسايى است. اسلامى كه حتى
در ساختارهاى درونى خود به هيچ وجه به دموكراسى و تبعاتش يعنى
احزاب، مطبوعات، شفافيت و... اعتقادى ندارد. در سطح بين المللى هم
به جنگ تمدن ها قائل است و رقيب خود را در جناح هاى جنگ طلب مذهبى
در كشورهاى صنعتى مى جويد. هر دو جريان، بقا را در نزاع مى جويند و
گمان مى كنند در جنگ صليبى جديد دست بالا را دارند. به نظر آنان
آرمان ها و ارزش هاى الهى جز با زور و خشونت و ارعاب مستقر نمى شود
يا توسعه نمى يابد. متاسفانه اين دو جريان به طور موازى
تقويت كننده و پشتيبان هم شده اند. بن لادن در انتخابات دور دوم
آمريكا توانست آراى بوش را از
۲۵
درصد به
۷۵
درصد افزايش دهد. و از آن طرف هم عملكرد رهبران كاخ سفيد با تحقيرى
كه نسبت به مسلمانان روامى دارند منجر به افزايش محبوبيت
بنيادگراهاى ميليتان و چهره هايى همچون بن لادن شده است. به نظر من
اين دوگانه حتى اگر آگاهانه شكل نگرفته باشد تا حدود زيادى آگاهانه
ادامه يافته است و در هر حال نتيجه آن قيچى شدن دموكراسى خواهى و
صلح طلبى ميان اين دو جريان جنگ سالار است.توجه شود كه ارائه چهره
خشن و جنگ طلب از اسلام، استراتژى تبليغى جنگ افروزان آمريكا و
اسرائيل است. آنها اصرار دارند تا اسلام را دين خشونت معرفى كنند
تا توسعه طلبى و خشونت ورزى خود را توجيه كنند. بن لادن دقيقاً در
همين جهت گام برمى دارد. اصلاح طلبان متقابلاً بر اين باورند كه
طرح اسلام عقلانى و رحمانى كه طرفدار دموكراسى، حقوق بشر و صلح
است، بهترين روش تبليغ اين دين ابراهيمى است.
پنجم: از بعد تاثير بر جهان بشرى نيز مى توان به فرجام ناخوشايند
جنگ بر دنياى معاصر اشاره كرد. با توجه به ارتباطات جهانى و
تاثيرپذيرى كشورها از يكديگر از يك سو و توسعه سلاح كشتار جمعى از
سوى ديگر، آغاز جنگ خسارات زيادى به بسيارى از جوامع تحميل مى كند
و در صورت وقوع بيش از همه توده مردم آسيب مى بينند. قدرتمندان و
ثروتمندان كه معمولاً جنگ افروزى را هدايت مى كنند، كمترين فشار را
متحمل مى شوند. فشار اقتصادى بعد از جنگ نيز مستقيماً بر دوش
محرومان سنگينى خواهد كرد. جنگ همچنين معضلات بزرگ بشرى مانند
اعتياد، بيمارى هاى لاعلاج، تخريب محيط زيست، فقر و عقب ماندگى را
تحت الشعاع قرار مى دهد و حل آنها را به آينده نامعلوم موكول
مى كند
ششم: نومحافظه كاران آمريكا با شعار دموكراسى و حقوق بشر به منطقه
خاورميانه لشكركشى كرده اند. آنها در منطقه با تشكيل آنچه «ائتلاف
جنگ عليه ترور» مى خوانند، هم حضور نظامى و هم نفوذ سياسى و
اقتصادى دارند. پرسش آن است كه ما ايرانيان با چه رويكردى
مى توانيم از امنيت عمومى، يكپارچگى سرزمينى و منافع ملى و اهداف
توسعه در كشورمان دفاع كنيم؟در تحليل نهايى دو راه بيشتر پيش رو
نداريم؛ در برابر ادعاى آمريكا در حمايت از دموكراسى و حقوق بشر در
خاورميانه يا بايد شعار «استبداد در خانه» (يعنى ضديت با دموكراسى)
و ماجراجويى و هماوردى در جهان (مخالفت با صلح) را سر دهيم و يا با
دفاع همه جانبه از «دموكراسى در خانه، صلح در جهان» با وضعيت جديد
مواجه شويم.بعضى تبليغ مى كنند كه سياست تنش زدايى و صلح طلبى دولت
اصلاحات اشتباه بود و مى پرسند آقاى خاتمى كه ايده گفت وگوى
تمدن ها را مطرح كرد يا ائتلاف براى صلح را در سياست خارجى مورد
توجه قرار داد چه دستاوردى داشته است؟ گويى سئوال كنندگان در
انتظار اين بوده اند كه طرح اين شعارها، در كوتاه مدت به تغيير
مناسبات حاكم بر جهان منتهى شود، به طورى كه ديگر جنگى رخ ندهد و
هيچ نزاعى درنگيرد و چون چنين نشده، پس مشى خاتمى اشتباه بوده است.
البته اين عده هنوز جسارت طرح روى ديگر سكه تنش زدايى را پيدا
نكرده اند. علت آن است كه روى ديگر سكه «تنش زدايى» چيزى جز
«تنش زايى» نيست. در برابر ائتلاف براى صلح، ائتلاف براى جنگ معنا
مى دهد و دفاع علنى از اين استراتژى از توان اين عده خارج است زيرا
مى دانند با مخالفت يكپارچه مردم مواجه مى شوند. در هر حال مخالفان
سياست تنش زدايى هنوز به اين پرسش پاسخ نداده اند كه فرض كنيم
سياست خاتمى حلال مشكلات نبوده است، آيا سياست «تنش زايى» مى تواند
به دفع تهديدات و رفع معضلات ما منجر شود؟ خاتمى با شعارهاى فوق
امنيت ايران را در هشت سال گذشته تامين كرد.
هفتم: مى دانيم كه جنگ همواره با توجيهات مردم پسند و با دفاع از
يك يا چند ارزش بزرگ آغاز مى شود. اين در حالى است كه صلح واجد
مشروعيت ذاتى است و در اثبات خود به هنجارهاى مورد قبول بشريت نياز
دارد. به بيان ديگر جنگ آنقدر نامشروع است كه برخى آن را فقط براى
رسيدن به صلح مجاز مى دانند. بر اين اساس مى توان به تاريخچه
شكل گيرى سازمان ملل به عنوان يك مثال عينى در حقانيت ايده صلح و
تلاش براى جلوگيرى از جنگ نگريست. «جامعه ملل» بعد از جنگ جهانى
اول و «سازمان ملل متحد» پس از جنگ جهانى دوم با هدف جلوگيرى از
جنگ تشكيل شدند. روشن است كه هيچكدام نتوانستند چهره كريه «جنگ» را
از سيماى جهان پاك كنند. ولى آيا به دليل آنكه اين نهادها قادر
نبوده اند از بروز چالش هاى سرزمينى و جنگ ها جلوگيرى كنند، اصل
تشكيل سازمان هاى بين المللى كه قادر به تامين صلح عادلانه باشد
زير سئوال مى رود؟ مخالفان حداكثر سازمان ملل كنونى را با توجه به
ضعف هايش بى خاصيت مى خوانند اما كسى رخداد جنگ جهانى را به اين
معنا تفسير نمى كند كه هرگونه تلاش براى صلح محكوم به شكست است يا
نبايد سازمان جهانى براى جلوگيرى از جنگ تشكيل داد. حتى جناح
جنگ سالار بزرگترين قدرت جهان يعنى آمريكا نيز براى مشروعيت بخشيدن
به اقداماتش خود را نيازمند مصوبات شوراى امنيت سازمان ملل
مى بيند. آنان نمى توانند مكرراً فارغ از موازين اين سازمان عمل
كنند. بنابراين براى گسترش صلح بايد به فكر ضمانت اجرايى بيشتر بود
نه اينكه اصل صلح طلبى را نفى كرد. ادعاى بى تاثيرى تلاش هاى
صلح طلبانه، حتى از منظر دينى هم قابل قبول نيست. زيرا مومنان
ظالمانه بودن نظم جهانى موجود را به معناى بى تاثيرى تلاش هاى
انبيا تفسير نمى كنند. بنابراين عقلانيت حكم مى كند كه روش هاى
موثرتر سياست هاى پيشگيرانه جايگزين سياست هاى كم اثرتر شود نه
اينكه «تنش زايى» جاى «تنش زدايى» را بگيرد.
هشتم: به يك موضوع جارى اشاره مى كنم تا منظورم روشن تر شود. در
ماجراى هسته اى، آژانس انرژى اتمى نقش ميانجى را در منازعه آمريكا
با ايران ايفا مى كند. خروج جمهورى اسلامى از آژانس و معاهدات آن
بسيار آسان است. اما آيا اين خروج به معناى در اختيار گذاشتن
بهانه هاى لازم در دستان نومحافظه كاران آمريكايى نيست. حال آنكه
نهادهاى بين المللى مى توانند كاركرد زيادى در حل مناقشات داشته
باشند و فرصت كسب مشروعيت براى رفتارهاى ماجراجويانه را از
جنگ طلبان سلب كنند. بنابراين حتى اگر قدرت هاى بزرگ بخواهند با
دور زدن و ناديده گرفتن نهادهاى موجود در سطح بين المللى منافع خود
را با زور به دست آورند، به نفع ما خواهد بود كه بكوشيم در چارچوب
همين نهادها رفتار كنيم تا حداقل از مشروعيت اعمال خارج از چارچوب
قدرتمندان كاسته شود. روشن است كه تنها نقطه اتكاى نهايى ما رضايت،
اعتماد و مشاركت ملى در دفاع از منافع مشروع ميهن است. از طرف ديگر
آيا در مقوله سلاح هاى هسته اى راهبرد ما بايد كاهش فضاى
ميليتاريستى و بنيادگرايى (چه در اسلام، چه در مسيحيت و يهوديت)
باشد و به تبع آن شعار خلع سلاح هاى هسته اى را در منطقه و جهان
سردهيم يا از موازنه مثبت دفاع كنيم و بخواهيم همچون جنگ افروزان
خود نيز صاحب حق مذكور باشيم؟
نهم: به گمانم اهميت لزوم استقرار صلح و سود ناشى از آن بر كمتر
كسى پوشيده است. اما اينكه «چه بايد كرد؟» تا به تقويت صلح كمك
شود، اذهان را به خود مشغول كرده است. به نظر من مى توان با
اقدامات زير به تقويت صلح يارى رساند:الف- در عرصه نظرى،
دانشگاه ها، حوزه هاى علميه، رسانه هاى گروهى، صداوسيما، مراكز
پژوهشى و تحقيقاتى بايد تشويق و بعضاً موظف شوند كه به طور جدى به
مقوله صلح بپردازند. كتب درسى نيز بايد بر اصل صلح به عنوان مطلوبى
ذاتى و انسانى و نيز بسترى براى رشد و توسعه كشور و سعادت ملت
تاكيد كنند. ب- در حوزه جامعه مدنى وضعيت چندان مطلوب نيست و
متاسفانه در ايران هنوز يك نهاد غير دولتى كارآمد براى دفاع از صلح
وجود ندارد. لازم است نهادهاى غير دولتى قوى با محوريت دفاع از صلح
تشكيل شود. اين نهاد مى تواند هم پيمانانى را حتى در ديگر كشور ها
جذب كند كه نفى خشونت و جنگ، و همزيستى مسالمت آميز صلح دغدغه اصلى
آنها است. همان گونه كه جنگ سالاران در سويه هاى مختلف جهان،
يكديگر را تقويت مى كنند، صلح طلبان هم مى توانند از مليت ها و
قوميت هاى مختلف، مواضع و ديدگاه هايشان را تقويت كنند. ج- در
قلمرو حكومت هم راهكار روشن است و بايد به سمت سياست هاى
صلح جويانه حركت كنيم. سياست تنش زدايى و صلح طلبى بايد محور سياست
خارجى ايران باشد.
دولت ايران بايد با تدبير بهانه جويى هاى جنگ افروزان را خنثى كند.
روزنامه شرق شماره 706شنبه 6/12/1384