نویدنو 30/06/1396
مبارزه
ثمربخش سندیکایی؛ چالشها و راهکارها
سازماندهی
اعتراضات پراکنده، استقلال عمل طبقاتی و اتحادعمل فراگیر وظایف مهم
جنبش سندیکایی موجود کارگران میهن ما در مرحله کنونی است!
سازماندهی مبارزات کارگران
چینش هیات وزیران و معرفی دوباره علی ربیعی به سمت وزیر کار و متعاقب
آن حمایت اصلاحطلبان از وی و افرادی با سوابق و کارنامه مشابه، در
کنار تاکید حسن روحانی بر ادامه برنامه آزادسازی اقتصادی و تامین امنیت
سرمایه به عنوان محور برنامه توسعه جمهوری اسلامی، همراه با تشدید جو
فشار بر مبارزان جنبش سندیکایی و مانورهای فریبکارانه وزارت کار دولت
دوازدهم، از مهمترین رخدادها بهویژه در ارتباط با زندگی و مبارزات
کارگران و زحمتکشان میهن ما، در هفتههای گذشته قلمداد میگردد.
گزینش ربیعی با سابقه امنیتی و حضور در سرکوبهای خونین دهه شصت
خورشیدی و نیز کارنامهٌ وی در دولت یازدهم، نشانگر این واقعیت است که
رژیم ولایتفقیه با پافشاری بر سیاستهای اقتصادی – اجتماعی مبتنی بر
نسخهها و فرامین صندوق بینالمللی پول و بانک جهانی، مهار و کنترل
جنبش اعتراضی طبقه کارگر و زحمتکشان را بهعنوان یک اولویت، بیش از
گذشته در دستور کار دارد و ربیعی مهرهٌ مورد اطمینان به منظور تحقق این
هدف است.
در سالهای اخیر موضوعات پراهمیت مربوط به کارگران و زحمتکشان و بطور
کلی روابط کار مانند اصلاح قانون کار، تغییر قوانین تامین اجتماعی،
کاهش هزینه کارفرما با آزادسازی مزد، تامین امنیت سرمایه با مهیا
ساختنِ نیروی کار ارزان و مطیع، گسترش مناطق ویژه و آزاد تجاری و طرح
تغییر ساختار تشکلهای کارگری و انطباق آن با پیش شرطهایِ عضویت در
سازمان تجارت جهانی در برنامهٌ دولت و مجموعه حاکمیت قرارداشته و وزارت
کار بهعنوان نهاد مرتبط با حوزهٌ روابط کار، نقش درجه اول، مدیریتی و
اجرایی در این رابطه را برعهده دارد. دراین زمینه شایان ذکر است که
لایحه اصلاح قانون کار گرچه از مجلس بازپس گرفتهشده، اما از سوی هیات
دولت آگاهانه و حسابشده پایان یافته و منتفی اعلام نگردیدهاست.
سیاستهای ضدکارگری رژیم در حالی تدوین و گام به گام به اجرا در میآید
که نارضایتی کارگران و زحمتکشان کشور در مقایسه با سالهای پیشین
افزایش قابل توجه یافته و همهٌ عرصههای کار و زندگی زحمتکشان در سراسر
کشور را فراگرفتهاست. این نارضایتیها، جنبش اعتراضی پراکنده و سازمان
نیافتهایی را سبب شدهاست. روزانه شاهد دهها اعتصاب، تجمع و اعتراض
به شکلهای گوناگون در واحدهای بزرگ و کوچک صنعتی – تولیدی و خدماتی
هستیم. نارضایتی ژرف و اعتراضات گسترده با وجود همه ضعفها، از توان و
امکان فرارویی به مرحلهٌ بالاتر و ارتقاع سطح مبارزاتی در جنبش کارگری
برخوردار است. درصورت وجود عامل ذهنی و سطح سازماندهی و رهبری مناسب
این جنبش اعتراضی میتوانست نقش معین و موثر در جهت تقویت جنبش سراسری
ضداستبدادی، ملی و دمکراتیک مردم میهن ما و نیز تامین منافع صنفی –
رفاهی طبقه کارگر و زحمتکشان ایفا کند.
بههرروی جنبش کارگری و سندیکایی میهن ما در مرحلهٌ کنونی با ضعفهای
جدی در رهبری، سازماندهی و سطح همبستگی مواجه است و این چالشها بدون
یک مبارزهٌ اصولی پیگیرانه برطرف نخواهدشد. نکتهٌ پراهمیت دراین میان
تقویت نقش تودههای کارگر در مبارزات و سازماندهی اعتراضات برپایهٌ
خواستههای فوری نظیر پرداخت به موقع دستمزدها، لغو قراردادهای موقت،
افزایش دستمزدها، مخالفت با خصوصیسازی، تامین امنیت شغلی و پیوند این
مبارزات با پیکار به سود احیای حقوق سندیکایی و برخورداری از حق
تشکلیابی مستقل کارگران برپایه مقابلهنامههای
۸۷
و
۹۸
سازمان جهانی کار و منشور حقوق سندیکایی مصوبهٌ فدراسیون جهانی کارگری
است.
تاکید برنقش تودههای کارگر و به میدانکشیدن آنها و افشاندن بذر
آگاهی، صرفاً اشاره به اصول و چارچوبهای بدیهی نیست، بلکه نتیجه
ارزیابی صحیح و محاسبه واقعبینانهٌ توان جنبش اعتراضی کنونی زحمتکشان
و مبتنی بر تجربههای پرارزش مبارزات تاریخیِ جنبش کارگری و سندیکایی
در میهن ما و جهان است. به عبارت دقیقتر بدون حضور آگاهانهٌ کارگران
اصولاً جنبش سندیکایی فاقد محتوا و معناست.
جنبش سندیکایی کارگران و زحمتکشان وسیعترین بخش جنبش کارگری است که
بهطور عمده شامل مبارزات اقتصادی – رفاهی طبقه کارگر میگردد، و این
امر البته به معنای خنثی بودن و عدم جانبداری طبقاتی این جنبش در
صحنهٌ سیاسی و عملکرد آن بهسود هدفهای ملی، دمراتیک، ضد امپریالیستی،
ضد ارتجاعی و ضد استبدادی نیست. بهویژه آنکه محدودهٌ مبارزات سندیکایی
در جهان امروز با مبارزه علیه جنگ، فقر، امپریالیسم و مقابله با
نسخههای ویرانگر نولیبرالی سرمایهداری پیوستگی تنگاتنگ و مضمونی دارد.
جنبش سندیکایی کارگران به لحاظ ماهیت خود، تودهاییترین و گستردهترین
سازمان متشکل کارگران و زحمتکشان بهشمار میرود. جنبش سندیکایی از
امکانات وسیع برای تجمع همهٌ کارگران صرفنظر از تفاوتهای عقیدتی،
مذهبی، نژادی و مسلکی و … برخوردار است. جنبش سندیکایی شکلهای سازمانی
ویژهٌ خودرا دارد. برتشکیل سندیکاهای پایه در کارگاهها، کارخانهها،
ادارات و موسسات دولتی یا خصوصی، تشکلهای حرفهایی و رشتهایی و
سازمان سراسری استوار است. جنبش سندیکایی با مبارزات حزبی یکسان و یکی
نیست، گرچه ارتباط عضوی و دیالکتیکی میان آنها برقراراست.
بنابراین بدون این مختصات و ویژگیها، بدون حضور کارگران، نمیتوان از
ارتقاء سطح مبارزاتی جنبش سندیکایی کارگران و احیای حقوق سندیکایی
بهطور جدی و اصولی سخن بهمیان آورد. در مرحله حساس کنونی، جنبش
سندیکایی موجود کارگران میهن ما به استقلال عمل و حفظ هویت طبقاتی خود
در برابر رژیم و امپریالیسم نیازمند است. باید با تودههای کارگر در
سطح تمام کارگاهها و کارخانهها در تماس بود و دراین راستا از همه
امکانات موجود با درایت بهره گرفت. طرح رژیم همسو ساختن و انطباق دادن
حوزهٌ کارگری و فراگرد تغییر و تحول و ایجاد تشکلهای کارگری با
الزامات نظام به هدف پیوند با سرمایهداری جهانی بهویژه عضویت در
سازمان تجارت جهانی است.
مطابق نسخه رژیم ولایت فقیه تشکلهای کارگری و اصولاً جنبش سندیکایی در
کشور باید بخشی از کارکرد مورد قبول و نشانهٌ انطباقپذیری مجموعهٌ
نظام برای جذب سرمایه خارجی و حضور انحصارات امپریالیستی در بازار
پرسود ایران و اتصال به سرمایه بینالمللی باشند. علی ربیعی در سمت
وزیر کار وظیفه هدایت و اجرای این برنامه را برعهده دارد.
طرحهای اشتغالزایی نظیر کارورزی، مهارتآموزی و تکاپو، سپردن بیمه
بیکاری به کاریابیهای خصوصی فقط بخشهایی از مجموعهٌ یک سیاست کلی
بهشمار میآیند که در دست اجرا قراردارد. اگر با این طرحها مبارزهٌ
جدی صورت نگیرد شاهد به یغمارفتن دستاوردهای تاریخی طبقه کارگر و
زحمتکشان میهن خواهیم بود.
مبارزهٌ ثمربخش سندیکایی فقط و فقط با حضور تودههای کارگر، سازماندهی
اعتراضات روزمره در کارگاهها و کارخانهها و توجه و تاکید جدی بر
مختصات و ویژگیهای جنبش سندیکایی از قوه به فعل در میآید. احیای
حقوق سندیکایی، ایجاد و احیای سندیکاهای مستقل کارگری با ماهیت و سمت
طبقاتی طی مبارزهٌ خستگی ناپذیر، اتحادعمل فراگیر و تشخیص صحیح دوستان
و دشمنان در عرصههای داخلی و خارجی تحقق مییابد. دراین راه دست در
دست یکدیگر با هوشیاری مبارزه کنیم!
کارگر متحد همه چیز
کارگر
متفرق هیچ چیز!
سرچشمه : اتحاد کارگر
|