|
||
|
نویدنو:10/02/1386 صفحه قابل چاپ است |
||
|
شادباش «سلام سوسیالیسم» به مناسبت فرارسیدن اول ماه مه
گذشت سالها روشن و عیان نشان داده است که «خانه کارگر» به مثابه یک تشکل وابسته به حاکمیت سیاسی- که در مجموع خود راست به حساب میآید- نمیتواند نماینده منافع، مطالبات و مبارزه طبقه کارگر ایران باشد. مبارزات محدود و نوپای سندیکاها و تشکلهای صنفی در سالهای اخیر(از جمله مبارزات سندیکای کارگران شرکت واحد و کانونهای صنفی معلمان) نشان داده است، در صورتیکه نمایندگان کارگران از جنس خود آنان باشند، این مبارزات بسیار ثمر بخش و موفقیتآمیز است. سندیکای کارگران شرکت واحد و کانونهای صنفی معلمان در مدت کوتاه فعالیت خود توانسته اند حتی زیر فشار بازداشت و سرکوب و اخراج، مطالبات کارگران و معلمان را پیش ببرند. اما «خانه کارگر» با همه دامنه عمل قانونی و علنی که دارد و با همه امکاناتی که در اختیار دارد در هیچ یک از زمینه های مبارزاتی سالهای اخیر نتوانسته منافع حداقلی طبقه کارگر ایران را تامین کند. در جهتگیری سیاستهای نئولیبرالیستی و تعدیل اقتصادی از ابتدای دهه هفتاد، در یورشها به اصول مترقی قانون کار و قانون اساسی و در خصوصیسازیهایی که تاکنون دهها هزار نفر از کارگران را بیکار کرده است و به تولید ضربه زده است خانه کارگر هیچگاه نقش تعیین کنندهای نداشته است و بسیاری وقتها درست خلاف منافع و خواستههای کارگران موضع گرفته است. بر تشکلهای مستقل شوریده است و پیش از نیروهای رسمی سرکوب دست به چوب و چاقو برده است. متاسفانه پس از گذشت 28 سال از انقلاب بهمن 57، نظام سیاسی ایران بیش از همیشه با گردش به راست نطفه اضمحلال و نابودی را در خود بارور کرده است. ادامه دادن جنگ پس از فتح خرمشهر که تنها منافع امپریالیسم را تامین میکرد، روی برگرداندن از جامعه و فرمانبرداری از نهادهای وابسته به انحصارات امپریالیستی از جمله بانک جهانی، ضربه زدن به تولید و سازمانهای تولیدی و ... همه سیاستهایی ضد ملی و وابسته بوده اند که در این سالها پی گرفته میشدند. اگر آرمانهای انقلاب 57 به طور کلی در رهایی سیاسی و اقتصادی از وابستگی، آزادیهای سیاسی و اجتماعی و عدالت اجتماعی خلاصه میشد، میتوان گفت که ضد انقلابیگری پس از این انقلاب عبارت است از : پیش بردن خط وابستگی، سرکوب سیاسی و اجتماعی و غارت در چارچوب مناسبات رانتی و سرمایهداری. در واقع هم سرنوشت انقلاب ما چیزی جز این نمیتوانست باشد. چرخش به راست یعنی ضربه به چپ و چرخش به چپ یعنی مقابله با راست. نمیتوان هم این بود و هم آن. نظام سیاسی حاصل از انقلاب نیز در دوراهی چپ و راست، ملی گرایی و وابستگی، دموکراسی و دیکتاتوری، عدالت و غارت قدم در راه ضدانقلابی گری، راه راست، راه وابستگی و دیکتاتوری و سرمایهداری گذاشت و به آنجا رسید که امروز میبینیم: دولتی بر سرکار است که ضدانقلاب مجسم است. «خانه کارگر» نیز در این چرخش به راست حاکمیت دو راه در پیش رو نداشته و ندارد: یا باید هر چه بیشتر وابسته به این حاکمیت باشد و در نتیجه هر چه بیشتر ضدانقلابیگری از خود نشان بدهد و یا کم یا بیش به جامعه کارگری ایران که خواهان اقتصاد ملی، حاکمیت دموکرات و مناسبات عدالتگرایانه است نزدیک شود و در نتیجه از حاکمیت فاصله بگیرد. بر این اساس است که تشکلهای کارگری و صنفی که سالها «حکومتی» به حساب میآمده اند و مورد حمایت حاکمیت نیز بوده اند، با تهاجم هر چه بیشتر حاکمیت به حقوق کارگران، «بستر» روی آوردن به جامعه کارگری را بیشتر در خود تجربه میکنند. در برابر این تغییر و تحولات گاه حاکمیت سعی در محدود کردن دامنه عمل این تشکلها و تحت فشار گذاشتن آنها داشته است(مانند رفتار دولت احمدی نژاد با خانه کارگر) و گاه که با تشکلی روبرو شده است که در مقام دفاع جانانه و عمیق از حقوق مزدبگیران برآمده سرکوب را سرلوحه عمل خود قرار داده و از هیچ اقدام وحشیانهای فروگذار نکرده است. بحران در ذات حاکمیت امروزین جمهوری اسلامی است. ایشان نمیتوانند از یکسو چوب حراج به سرمایههای ملی بزنند، صنایع مادر و داراییهای ایرانیان را غارت کنند، دهها هزار نفر کارگر را بیکار کنند، طرح تغییر قوانین را برای استثمار هرچه بیشتر کارگران ارائه بدهند و انتظار آرامش از سوی جامعه کارگری ایران داشته باشند. نمی توانند هرچه بیشتر از مردم سلب حاکمیت کنند و انتظار قانونمداری داشته باشند. هر اندازه گردش به راست در حاکمیت قوت بگیرد، همان اندازه جامعه ایران آمادگی بیشتری برای پذیرش جنبش چپ پیدا می کند. همواره رسانه های سیستم سرمایه داری سوسیالیسم را مدافع جنگ در درون جوامع دانسته اند. سوسیالیستها را مخل زندگی مسالمت آمیز مردمان دانسته اند. مارکسیستها ضمن تبیین تضادهای طبقاتی موجود در جوامع طبقاتی بر خلاف آنچه اینان تکرار می کنند، خواهان تخفیف و در نهایت حل تضادها هستند. اما مساله این است که تضادها «وجود دارند» و در نظام سرمایه شدت می گیرند. نبردها «وجود دارند» و انکار این واقعیت یعنی آب ریختن در آسیاب طبقه ای که مسلط است و حاکم است و بهره کش است. «خانه کارگر» نیز زیر پوشش شعارهایی که از دوران طلایی و کوتاه پس از انقلاب 57 به جا مانده، در وافع این تضاد را به نفع مناسبات سرمایه داری استتار می کند. به طور کلی به نظر ما آنچه که امروز باید در دستور کار قرار بگیرد عبارت است از : 1- تلاش در جهت ایجاد تشکلهای مستقل کارگری و حمایت با تمام توان از تشکلهای موجود و مبارزات آنها. به قول شاعر سوسیالیست ایران، ابولقاسم لاهوتی، «چارهی رنجبران وحدت و تشکیلات است». تنها در چارچوب تشکلهای مستقل سندیکایی و صنفی است که مبارزات طبقه کارگر ایران می تواند از مرحله غر زدن به مرحله تحقق مطالبات و تغییر مناسبات فرا روید و تنها در چارچوب این تشکلهاست که وحدت طبقه کارگر میتواند حول مطالبات و مبارزات عینی تبلور یابد. 2- تلاش در جهت استفاده از تشکلهای کارگری و صنفی موجود و قانونی. این تلاش به طور کلی عبارت است از تفویض مسوولیت در این تشکلها به نمایندگان صادق مزدبگیران و تاثیرگذاری بر فعالین سندیکایی و صنفی در جهت تبعیت آنان از مطالبات بدنه. وابستگی این تشکلها به حاکمیت و قانونی بودن فعالیت آنان نباید موجب شود که تلاش در جهت ایجاد تغییر و تحول مترقی در آنان متوقف شود. 3- تلاش در جهت ایجاد همبستگی بین نهادهای سندیکایی و صنفی با یکدیگر، بین نهادهای کارگری و صنفی با جنبشهای دانشجویی و زنان و بین جنبشهای اجتماعی در ایران با جنبش سوسیالیستی و دموکراتیک در سراسر جهان. اول ماه مه، روز جهانی کارگر، فرصت مناسبی است برای برافراشته شدن پرچم مرحله نوینی از مبارزه کارگران در ایران. فرصت مناسبی برای اعلام این واقعیت که : این جنبش قصد ایستادن و به عقب رفتن ندارد. این جنبش قصد کشته شدن و خفه شدن ندارد. این جنبش آمده است تا بماند. «سلام سوسیالیسم» فرارسیدن اول ماه مه را به همه مزدبگیران در ایران و جهان شادباش می گوید و برای جنبش کارگران در ایران و جهان آرزوی پیروزی و بهروزی دارد.
پیش بسوی صلح، آزادی، عدالت اجتماعی!
استوار باد پیوند های انقلابی در سراسر جهان! گسسته باد زنجیر ستم بر دست کارگران! سلام سوسیالیسم!
ویژه نامه سلام سوسیالیسم به مناسبت اول ماه می
|
||
|
