چرا گوش های مسئولان صدای شکستن کمر مردم را نمی شنود؟

گرانی مواد غذایی موجب شده است تا غذاهای ساده ای نظیر نان و پنیر که پیش از این غذای فقرا بوده است، به غذاهایی گران تبدیل شود؛ به نحوی که قیمت نان ظرف یک سال و نیم گذشته 3 برابر شده و قیمت پنیر، شیر و ماست نیز بیش از دو برابر افزایش یافته است

در حالی که بار کمرشکن گرانی فشار بی سابقه ای را به اکثریت مطلق مردم ایران وارد می کند، مسئولان مربوطه با خیال راحت به سفرهای خارجی پرداخته و از کیسه بیت المال پیاپی به سفرهای غیر ضروری و چندین باره به کشورهای قاره آمریکا می روند که صدای مردم ایران یه آنجا نمی رسد.

به گزارش خبرنگار «بازتاب»، با وجود درآمد بی سابقه 700 میلیارد دلاری دولت نهم و دهم که معادل کل درآمد نفتی ایران از آغاز کشف نفت تا کنون می باشد، وضعیت معیشتی مردم در اقشار پایین تر از متوسط با گرانی روزافزون تهدید می شود و سفره خانوارها هر روز بیش از دیروز، در حال کوچکتر شدن است.

گرانی مواد غذایی موجب شده است تا غذاهای ساده ای نظیر نان و پنیر که پیش از این غذای فقرا بوده است، به غذاهایی گران تبدیل شود؛ به نحوی که قیمت نان ظرف یک سال و نیم گذشته 3 برابر شده و قیمت پنیر، شیر و ماست نیز بیش از دو برابر افزایش یافته است.

قیمت سایر کالاها از قبیل مرغ، برنج و حبوبات نیز به شدت افزایش یافته است، به نحوی که هزینه غذای ساده هر فرد نسبت به سال گذشته دو برابر شده است. اما حقوق کارگران و کارمندان تنها ده تا 15 درصد افزایش یافته است.

این در حالی است که با وجود تورم پرشتاب که بنا بر آمار رسمی 25 درصد و بنابر آمار واقعی بالاتر از 45 درصد است، عملا یارانه نقدی پرداختی ارزش خود را از دست داده است و 48 هزار تومانی که دولت در ازای گرانی کمرشکن به هر فرد می دهد، هر سال به دلیل تورم کم اثرتر و کوچکتر می شود.

مسئولان محترم کشور که در تعطیلات تابستانی سرگرم مسافرت های داخلی و خارجی هستند، کاش به جای شعار دادن، اندکی به درون لایه های میانی و پایین تر اقتصادی جامعه توجه می کردند تا شرمندگی را از نگاه پدرانی که قدرت خرید حداقل مواد غذایی و پوشاک برای کودکان خود ندارند، دریابند.

کاش به بیمارستانهای شلوغ و نه چندان با کیفیت دولتی سر می زدند تا درد انبوه مردمی که توان پرداخت هزینه درمانشان را ندارند، بچشند.

کاش به خطر افتادن ناموس زنان و دخترانی که از درد نان به لغزش روی می آورند، مضطرب می شدند و به جای نمایشهای تبلیغاتی از کیسه مردم، فخر فروشی و درگیری با هم، به فکر مردمی بودند که در این هفت سال بالاترین درآمدهای نفتی از کیسه آنان خارج شده، اما به جای آن که نفت بر سر سفره شان بیاید، نان هم از سفره شان در حال پرکشیدن است.

به راستی چرا گوشهای برخی مسئولان ما این قدر سنگین شده است؟

 

 

 

                       

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید: