چرا خشکمان زده است؟
صدای اعتراض علیه جنگ را رساتر کنیم و به خیابان بکشیم

احمد جواهریان

 

... دست روی دست گذاشته ایم و / دست و دلمان می لرزد ...
این روزها که اخبار و حوادث و بویژه سیر چندین سالهٔ این جنگ کثیف به شدت برنامه ریزی شده را می بینم و آن واکنشی که ما در برابر آن نشان می دهیم، استخوان هایم تیر می کشد. انگار همه خشکمان زده است.
همه تحلیل گر شده ایم، نویسندگانی بسیار زبر دست. و هر نوشته مان با تکیه بر نوشته های ارزندهٔ قبلی منسجم تر و پر بارتر. آری براستی نوشته هامان با سایه های گاه پر رنگ از تفاوت هامان در اندیشه، خواناتر و زیباتر شده است. اما آنچه دردناک است و مثل خوره روح من را می آزرد، آن است که در طی مبارزه علیه جنگ و جنگ افروزان هر روز بی عمل و بی عمل تر شده ایم.
از خود می پرسم کجا هستند آن سازمان های قدرتمند و مردمی صلح که میلیون ها نفر را به خیابان می کشیدند؟ چه بلایی بر سر تشکل های مبارز علیه جنگ میهن ما آماده است. اینهمه صدای خاموش اعتراض علیه جنگی که بغضش را می توان به هزار زبان شنید، کجاست؟
مدت زیادی ست که درست نمی توانم بخوابم. چشمم را که بر هم می گذارم ضجه های تاریکی را می شنوم که در ابرهای سیاه فراز میهنم زار می زنند. دود و خون همه جا را فرا می گیرد. صداهای انفجار دیوارها را می لرزاند. به یاد روزهایی می افتم که صبح ها گروه گروه کارگران کارخانه محل کارم را برای جبهه های جنگ کثیف و بیهوده ادامه یافته جنگ با عراق مشایعت می کردیم و عصرهای زیادی پس از پایان کار یا باید در مجلس دردناک ختمی که برای برخی از اعزامی دور قبل برپا بود، شرکت می جستیم و یا برای عیادت برخی دیگر به بیمارستان ها می رفتیم. صف مرگ پایان نداشت و انگار هنوز هم ندارد. دست های پینه بستهٔ بدرود آن عزیزان را دوباره بر کف دست هایم حس می کنم و از جا می پرم و باز دوباره شب است و خبر تازه ای از پیگیری دیوانه وار پیشبرد پروژهٔ جنگ...
از دیروز برای هرکس که می توانستم ایمیل یا مسیج زدم و این نوشته را فرستادم:
تقاضا دارم این ایمیل را برای لیست دوستانتان بفرستید و اگر شما هم موافقید همه با هم یک ندا را سر دهیم
ما جنگ نمی خواهیم
از طرف هر کس، به هر صورت و به هر بهانه
تکثیر این صدا صدای ما را بلند و بلند تر می کند و بدانیم تنها صداست که می ماند...

از همهٔ دوستان مخالف با جنگ با هر گرایش و سلیقه و ... صادقانه درخواست می کنم در به راه اندازی یک کمپین ضد جنگ همهٔ تلاششان را بکنند. تکثیر ایمیل های بسیار ساده و ... بلند کردن صدای اعتراض علیه جنگ و تبدیل آن به یک فریاد سراسری درست همان کاری است که باید بکنیم. گاه باید منتظر کسی نماند و حرکت ماست که سازمان های مخالف جنگ را تکانی خواهد داد و به صحنه خواهد کشید.
ما می توانیم و باید صدای اعتراض علیه جنگ را هرچه رساتر کنیم و به مردم را به خیابان بکشیم. یک تظاهرات هرچند محدود و کوچک در خارج از کشور می تواند به سلسله اعتراضات گسترده تری بینجامد و به حرکتی تبدیل شود. این کار درست از من و تو آغاز می شود از ما، مایی که با گوشت و پوست فاجعه را حس می کنیم. با همهٔ وجود ایمان دارم که اگر به حرکت درآییم و قدرت قدرت جمعی مان را بدانیم، می توانیم جلوی این جنگ غیرانسانی را بگیریم و می گیریم. 

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید: