ایران در محاصره

آنتونی دیماجیو-برگردان مهرگان

 

اتحادیه اروپا درحال تحمیل تحریم های شدید ی برایران است ، در حالی که رهبران امریکا در باره چگونگی حمایت رسمی از حمله نظامی اسرائیل بحث می کنند. طبیعت محترمانه "مباحثات"  درباره توسعه سلاح های اتمی منتسب به ایران وانمود می کند که این حق امریکا ومتحدان آن  است که هر طور مایل بودند با ایران رفتار کنند چه ایرانیان بخواهند یا نخواهند. این دستورالعملی نه تنها برای تجاوز جنایی ، بلکه انهدام وترور امپریالیستی در سطح کلان است.  

تحریم اروپایی علیه ایران در تلاش هدف قرار دادن انرژی، تجارت وصنعت بانک داری کشور با ممنوع کردن ده ها فرد وشرکت از انجام هر معامله ای با ایران است. تحریم ها از سوی بی بی سی همچون بعضی از " تحریم های بسیاروسیع پذیرفته شده از سوی اتحادیه اروپا علیه هر کشوری" توصیف شده است. صادرات ابزار وتکنولوژی های مورد نیاز پالایش وتولید گاز طبیعی ممنوع شده است، در حالی که انتقال پول از کشورهای اروپایی به ایران ( بیش از 10.000یورو) باید از سوی مقامات رسمی مورد تایید قرار گیرد. 

حمهوری خواهان کنگره لایحه تازه ای را که می تواند "حمایت از دولت اسرائیل برای دفاع از حق حاکمیت اسرائیل ، حفظ جان وامنیت مردم اسرائیل، واستفاده از هر ابزار مقتضی برای مقابله واز بین بردن تهدید هسته ای مطرح شده از سوی جمهوری اسلامی ایران ، از جمله استفاده از نیروی نظامی  در صورتی که راه حل صلح آمیزی در زمان  معقولی حاصل نشود" را تامین نماید مطرح کرده اند. کسانی که در باره یک حمله پدیدار شونده  تردید دارند بدون شک به امریکایی ها یادآور خواهند شد که گمانه زنی بر سر حملات امریکا یا اسرائیل علیه ایران سال ها امری عادی بوده است. این ( ادعا) بدون شک حقیقت دارد ، اگرچه آنها ، این حقیقت را که یک لایحه کنگره نمونه جدیدی را به نمایش می گذارد نا دیده می گیرند – این لایحه یک قدم رادیکال  در عین حال رسمی به سوی واقعی ساختن جنگ با ایران است. همچنین ، جنگ ممکن است در روشنای توضیحات جوبایدن معاون رئیس جمهور دموکرات ، که این ماه اعلام کرد که " اسرائیل قبل از اجرایی شدن تحریم ها حمله نخواهد کرد " یک قدم نزدیک ترباشد.

همان طور که هاارتزگزارش می کند، مایکل هایدن ، رئیس پیشین سیا ، نیز اکنون هشدار می دهد که " عملیات نظامی علیه ایران اکنون به نظر خیلی محتمل می رسد چون صرف نظر از آن که امریکا از نظر دیپلماتیک چه می کند، تهران به پیش برد برنامه مشکوک هسته ای خود ادامه می دهد" هایدن با کلمات خود شرح داد که در طی دوران بوش " یک حمله در فهرست گزینه ها دررده  پایین بود " اما اکنون چنین حمله ای " به نظر مسلم می آید ...  من در تفکرات شخصی ، شروع به ملاحظه کرده ام که یک حمله نظامی ممکن است از تمام پی آمد های ممکن بدترین (گزینه ) نباشد"   

مشی " نرم " برای رفتار با ایران – آن چنان که از سوی تحریم های اتحادیه اروپا نشان داده شد –احتمالا برای بیشتر خراب کردن روابط با کشور، و ممانعت از هر گونه مذاکرات بعدی است .سوزان مالونی فرد ارشد در موسسه بروکینگز هشدار می دهد که "تقریبا پیدا کردن شخصی در واشنگتن که معتقد باشد تحریم ها تغییری ایجاد خواهند کرد غیر ممکن است ... رهبری ایران نشان داده است که آن ها نسبت به سازش زیر فشار بسیاربی رغبت هستند. البته ، " سازش" از طریق " مذاکرات" هرگز هدف امریکا ، هم در دوران بوش وهم در دوران اوباما نبوده است . 

دولت بوش مدت زیادی مواظب بود  که مذاکرات با ایران بر سر برنامه هسته ای بدون موافقت ایران برپایان دادن به پیشرفت درغنی سازی اورانیوم  پیش نرود ( در حال حاضر اولین تاسیسات هسته ای ایران برای تولید برق توسعه می یابد ، که هنوزهم در مراحل پیشرفت است.) اوباما هم در ابتدا همانند مقام لاف زن سابق  تعلیق غنی سازی را پیش شرط مذاکرات ساخت . این توقعات از سوی بوش واوباما همیشه غیر واقعی بوده اند وبه نظر می اید برای از خط خارج کردن مذاکرات طراحی شدند.همان گونه که هانس بلیکس بازرس پیشین سلاح های اتمی سازمان ملل استدلال کرد ، ایران با یک " گرایش نو استعماری" از سوی مقامات امریکایی مواجه بود : " ایرانی ها تمام مدت با گفتن نه مقاومت کرده اند، ما مایلیم در باره تعلیق غنی سازی صحبت کنیم ، اما ما حاضر به تعلیق قبل از گفتگو ها نیستیم. من متعجب خواهم شد اگر پوکر بازی خال نهایی اش را قبل از نشاندن روی میز رو کند. کی چنین کاری می کند؟ "        

پیش شرط " متوقف کردن غنی سازی اورانیوم مقدم بر گفتگوها" در آوریل 2009 مطرح شد وتا اواخر سال اوباما دور جدیدی از "مذاکرات" را پیش می برد که در آن مقامات امریکایی در خواست می کردند که ایران اورانیوم خودرا برای غنی سازی مقدماتی و بازگرداندن  به ایران جهت استفاده در برنامه غیر نظامی ایران به روسیه وفرانسه ارسال نماید.البته ، این "مذاکرات"  در هر مرحله ای که انجام شد فاقد صراحت لهجه بود امریکا وعده داد که حمل اورانیوم ایران می تواند با کاهش یا پایان دادن به تحریم ها همراهی شود.کاملا بر عکس ، مذاکره در اواخر سال 2009همیشه به سمت گسترش دادن تحریم های شدیدتر انتقال پیدا کرد. همان طور که واشنتگتن پست در اکتبر گزارش کرد، گفتگوهای مقدماتی بین مقامات ایرانی وامریکایی صرفا بعنوان "کاهش تهدید های اضافی جدید، که بارها از سوی ایالات متحده ودیگران  در طی هفته های گذشته مطرح شده اند" مد نظر قرار گرفت.      

موانع بیشتر برای مذاکرات می تواند به اندازه کافی آشکار باشد، هرچند آن ها از سوی مقامات امریکایی وروزنامه نگاران نادیده گرفته شده بودند.تهدید مداوم امریکا واسرائیل برای بمباران ایران هرگز در طی "مذاکرات" کنار گذاشته نشد، این بدان معنی است که ایران اساسا مجبور به اعطا امتیازات در برابر تفنگ بود.علاوه بر این ، صحبت امریکا از تشدید تحریم ها اندکی قبل از ملاقات ، وحمایت  متعاقب آن برای تحریم های اضافی هم تراز شده از سوی اتحادیه اروپا ، علایم سختی هستند که ( نشان می دهند) اوضاع  پیرامون هل دادن  برای مصالحه یا همایش مغزها وخیم است.

امریکا گمان می کند که ایران باید در فرازهای عمده مذاکرات پیشین برای یک موافقت ، به خاطر رفع خطر تغییر رژیم شکست را بپذیرد وگسترش تحریم ها، در زمانی که تنها ژتون چانه زنی ایران ادامه غنی سازی اورانیم آن است مزخرف است .چرا باید رهبران ایران تنها نقطه قوت خودرا بدون وعده صریح پایان دادن به تحریم ها تسلیم نمایند؟اگر مقامات امریکا مایل به پایان دادن یک جا به تهدید های حمله نظامی نیستند چرا غنی سازی اورانیوم پایان یابد؟ این سوال ها می تواند از سوی هر کسی مطرح گردد که خواهان  داشتن یک بحث  جدی درروابط ایران – امریکا باشد. برای آن که نا دیده گرفتن این سوال ها درگفتمان امریکا نشانه ای است ازآن که فرهنگ روشنفکری ما  زیر چتر ملی گرایی وتوسعه امپریالیستی تاکجا روبه زوال گذاشته است.

 

آنتونی دیماجیوسردبیر مدیا –اوکراسی ، یک مجله آنلاین روزانه علاقمند به مطالعه رسانه ، افکار عمومی وحوادث جاری است . او نویسنده کتاب "وقتی رسانه ها به جنگ می روند " (2010) و" رسانه های جمعی ، آوازه گری جمعی" (2008) است.  

سرچشمه : کانتر پانچ 

http://www.counterpunch.org/dimaggio07302010.html

 

  

مطلب را به بالاترین بفرستید: