2020-04-11

نویدنو 22/01/1399                چاپ مطلب

• کرونا نه تنها یک رخ دادمهم بلکه شاخص "قبل" و "بعد" در تاریخ است. کرونا یک شوک جمعی هم هست که روی بدن های ما تاثیر می گذارد. ما تنها دنبال کننده رخ دادها در صفحه های نمایش (تلفن و لب تاب و تلویزیون- مترجم) خود نیستیم، بلکه هر روز از تاثیرات آن ها رنج می بریم. ویروسی کشنده، نا دیدنی، و غیر قابل درک، که نمی گذارد نفس بکشید و سبب مرگِ هولناکی می شود، به هزاران شیوه روی زندگی تاثیر می گذارد.

   

اشاره مترجم : متنی را که می خوانید تحریریه ال مانیفستو به عنوان نوشتار هفته خود انتخاب کرده است. اهمیت آن درموضوعی است که با خواننده در میان می گذارد: بیماری همه گیر روانی !

این بعد از موضوع شیوع جهانی کرونا کم و بیش در سخنان و نوشته های بسیاری مطرح و مورد بررسی قرار گرفته است. اما جادارد که متخصصان فن و کارشناسان روانشناسی و روانپزشکی ایرانی با توجه به جامعه ایران و مشکلات و پی آمدهای روانی این فراگیری در جامعه ایران به روشنگری و ارائه راه بپردازند.

ما با دو بیماری همه‌گیر رو در رو هستیم؛ یکی از آن ها اپیدمی روانی است

دوناتلا دی سزار- برگردان : هاتف رحمانی

کرونا نه تنها یک رخ دادمهم بلکه شاخص "قبل" و "بعد" در تاریخ است. کرونا یک شوک جمعی هم هست که روی بدن های ما تاثیر می گذارد. ما تنها دنبال کننده رخ دادها در صفحه های نمایش (تلفن و لب تاب و تلویزیون- مترجم) خود نیستیم، بلکه هر روز از تاثیرات آن ها رنج می بریم. ویروسی کشنده، نا دیدنی، و غیر قابل درک، که نمی گذارد نفس بکشید و سبب مرگِ هولناکی می شود، به هزاران شیوه روی زندگی تاثیر می گذارد.

وحشت اولیه ای که ما روی بالکن هایمان(در قرنطینه) تجربه کردیم، با احساس اندوه، سر گشتگی و انزوای تلخ جایگزین شده است. همه‌ی امور با دستور پشت دستور، کُند، و بعد به طور کلی متوقف شد. این که ملتی به طورکامل تحت بازداشتِ خانگی قرارگیرد، و این (بازداشتِ خانگی) تنها بر اکثریتی "ممتاز" در مقایسه با کسانی که حتی در این شرایط طاقت فرسا مجبورند کارکنند، یعنی پزشکان، پرستاران، کارگران سوپرمارکت ها، راننده ها، رانندگان کامیون ها و غیره، اعمال شود، پیش از این هرگز رخ نداده است.

به محض این که ما سخن گفتن از رکود اقتصادی را که پیش روی ما قرار دارد آغاز می کنیم ، به گفتگو در باره سیاسی ترین جنبه این بحران ، یعنی جدیت وضعیت اضطراری و خطرناکی اقدام های اتخاذ شده ادامه می دهیم . حاشیه جابجایی مردم با دادن امید، یاتضمین بیشتر مصونیت برای شهروند- بیماری که کم و بیش با میل خود به تمام قواعد سلامت و بهداشت تسلیم می شود به صورت پیش رونده ای حذف می شود. چنین است که این شکل جدید دموکراسی مصونیتی کار می کند.

اما برای چه مدت؟ و با چه تاثیراتی؟ فوریت دیگری هم وجود دارد که تا کنون به ندرت مورد توجه قرار گرفته است : فوریت روانی. انگار که (فوریتِ روانی) تابو باشد، یا موضوعی که باید پنهان و دور بماند، در بحث های عمومی در حاشیه مانده است. در موضوع تست های تشخیصی، و به طور کلی تر در موضوع درمان، تعدادی از متخصصان، متخصصان ویروس شناسی،پزشکان و تکنوکرات های اداری از قبل معایب دسترسی به مراقبت بهداشتی در کشور را، که تقریبا به صورت انحصاری در دستان پزشکان عمومی رها شده است پذیرفته اند. و ما  قیمتی را که برای آن می پردازیم می دانیم. مشکل، اما بزرگتر از صرفا بدن است.

مخاطرات ناشی از بازداشتِ خانگی، چیزی که پیش از این هرگز تجربه نشده است، انفجار روانی عظیمی است که از میان حجابِ سکوتِ شبح‌آسای این روز ها عیان خواهد شد. زندگی افراد بسیاری به صورت ریشه ای روز به روز تغییر کرده است. انگار نیستی است که آن ها را می بلعد. کار، فعالیت های روزانه، روال غیر قابل کنترل آن ها ، همه چیز به ناگهان به حال تعلیق در می آید. روابط انسانی فلج می شود. 

دوستان، وابستگان، آشنایان چیزی جز صداهای دور، صورت های فیلتر شده از طریق صفحه های نمایش (گوشی های موبایل و...) نیستند. البته این که ما این ابزارهای فن‌آورانه را در دسترس خود داریم چیز خوبی است، که بدون آن ها انزوای ما حتی می توانست غم انگیز تر و غیر قابل تحمل تر باشد.

باید دریافته شود که تاثیرکشنده‌ی ویروس کرونا متاسفانه محدود به مرگ نیست، بلکه تحمیلِ فاصله را، با تمام پی آمدهایی که به بار می آورد،  یعنی غم، خشم، احساس بی پناهی، سر خوردگی، تنهایی، بی خوابی،اندوه، افسردگی در بر می گیرد.  یک بیماری روانی همه گیر نیز وجود دارد، که یکی از جنبه های غیر قابل تصورآن است.

و این بدان معنی نیست که پی آمد های جداسازی تنها کسانی را تحت تاثیر قرار می دهد که با مشکلات روانی مبارزه می کنند. شرایط فوق العاده می تواند متنوع باشد. مثلا، خانواده بزرگی ناگزیر به زندگی در فضای محدودی می شوند ، و یک فرد در تنها اتاقشان زندانی می شود، یا دانشجویی که کلاس درس دانشگاه را از دست می دهد ، یا فرد کهنسالی که  برای همیشه با جهان قطع ارتباط می کند. همه ابزارهای لازم بر خورد با محدودیت های فضا را،  برای رفع دلتگی هایشان ندارند .

و در کشوری که مقدار بسیاراندکی در فرهنگ سرمایه گذاری کرده است، که شهروندانش را به از دست دادن عادت خوب مطالعه هدایت کرده است، این بر خورد ها تعجب برانگیز نیست. شخص همراه با رها کردن غذا، می تواند کتاب را هم رها کند. و شاید کتابفروشی ها باید بازگشایی شوند.

اگر چه سیستم مراقبت بهداشت ملی در حال حاضر به معنای واقعی کلمه  درهم شکسته است ، اما باز هم  باید به تاثیرات فاصله ارتباطی ، قبل از آن که خشونت به تجاوز به قربانیان آن ختم شود توجه دقیقی داشته باشد - با شروع از زنان و کسانی که ضعیف ترین هستند. در باره مشاوره های روانپزشکی چه فکر می کنید؟ در باره ابتکارات فرهنگی با هدف مخاطبان انبوه چطور؟

در روانپزشکی، ایتالیا سنت کبیر دکتر فرانکوباساگلیا ^[1]Franco Basaglia را دارد، و زمان به کار گرفتن آن (سنت) فرا رسیده است .

فرد تنها درصورتی که جداسازی را بپذیرد ایمن باقی می ماند : این همه گیری روانی ویروس کرونا است . این یک شوک ویروسی است که  اگر با روح همبستگی با آن رفتار نشود می تواند ویرانگری را اثبات کند. برای ما، به تازگی جداسازی شده، شاید این فرصتی برای واکنش به گرفتاری کسانی خواهد شد که در زندان ها زندانی هستند.

20فروردین 1399

از این قلم :

ادامه:

آرشیوماهانه

نقل مطالب نوید نو با ذکرمنبع آزاد است

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید