 |
|
نویدنو |
|
نویدنو
انسان طراز نو حیدر مهرگان (رحمان هاتفی) آمیزه فلز و لبخند
آن قشون یک تنه که جوانی جهان برشانه های اوست در انتظار ظهور کلمات ترا آه می کشیدند -گرچه هیچ کلامی کنجایش ترا نداشت- واز آن پیش که بیائی، برسرتقسیم روحت نبرد دهشتناک در گرفته بود. قابله ای ترا گرفت از کودکی سخن گفت که میان شاخ برگ ا نگشتا نش قمری ها رمز عشق ورزی می آ موختند واز لابلای ا نگشتان تردش چشمهای بی حدقه از وراری بخار ِخون ومهِ عرق به قندیلهای اشک خیره بودند ، کودکی که از یک کتفش مرگ واز کتف دیگرش زندگی -چون ولع مارهای ضحاک- در خیز و خرام بودند ، ودر لحظه ولادتش گلهای سرخ از خواب بیدار شدند. به استقبا لت پهلوانان از تندیس گریختند و ترانه ها قفل واژه ها را شکستند، در ظلال صبحی که هنوز از خماری پلک نگشوده بود اشباح ناب ترین شبهای اینده بر آستانه سرگذشت تو صف کشیدند بر جای پای تو ا قا قیا سجده کرد وعاشق ترین غزلها به نماز ایستادند -- زیبائی و برکت از خواب سنگی بیدار شدند— صدائی با طنین گور ا ز اعماق باستان آه کشید : " تو کیستی که هجرا نت تعلیق آ فتا ب و ما ه وقنا ری ا ست" و تمنا ئی که هیچ صدایی ند ا شت را ز بزرگ را گفت: " کلید ما ه در زیر سگی خزه بسته در چشمه بوسه اوست، و خو رشید در قمر چاهی دور د ر ظلا م گیسوی او به چله نشسته است". در معبر پا ئیزیت که از شهر سنگستان می گذ شت اد م ها و برگ ها در غربت و سا یه می پوسید ند آدمهایی از جنس ترس آغشته به خونی کم رنگ و پوشید ه با گوشت پوک مومیا ئی
آدم های کاغذ ی چرکنویس آدم ها – نه نوشته شد ه چون یک حما سه ، که تصنیفی پیش پا ا فتا د ه
خونت که خزه بسته بود بر سنگ ها و ما سه ها با سقوط هر ستاره گل می دا د و ا زخم های تا زه بی شما ر ه یا دگا ر میلا د ت بود - که یا د گا ر میلا د ت بو د- صد ا ی سنج و طبل بر میخا ست: " فقط خون جهان را می سا زد " میهن عشق، - پا یتخت ِ رنج جهان کجا ست؟ د ر کوچه باغ های غبا ر می خواندی و میگذ شتی : - ا جد ا د من در کلمه ها خفته اند ، د ختر ا ن من در کوهستا ن ، سنگینترین رویا ها را بر شا نه های مجروح می بر ند جغرا فیا ی من همه تا ریخ است - در سنگلاخ ها می خواندی و می گذ شتی: " رنگین کمان حا د ثه نز د یک ا ست ، مر د انی ا ز سحر مر د ا نی ا ز مفرغ در راهند ، مردانی از قصید ه و ا بر یشم ، ا ین قا فله هر گز از شب نمی گذ رد".
ا ز قلب چا ک خورد ه ی غنچه ، گلاب فواره می زد وکلما ت بشارت با طنینی خون الود در با د و ا بر تکرا ر می شدند : " جها ن باید بوسه ای شود ، به شما ر همه گونه ها " در وزش نرم آ فتا ب سرسبز که ا ز گریبا ن تو سر می زد ، طلسم معجزه ترک می خورد وما قبل تا ریخ به پایا ن می رسید.
مجله دنیا شماره 1-1360
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
|
|
|
