نویدنو -  کتاب -   رحمان هاتفی  درباره ما -  آرشیو

از همین قلم

 
 
 
 

2019-04-14

نویدنو  24/01/1398 

 

 

  • در 11 آوریل 2019 ، احمد عود بن عوف وزیر دفاع سودان ، اعلام کرد که رئیس جمهور عمر البشیر از ریاست جمهوری بر کنار و همراه با تعدادی از اعضا حلقه داخلی خود تحت بازداشت خانگی قرار دارد . ژنرال بن عوف پیشنهاد کرد که یک نهاد نظامی و تکنسین ها به مدت دوسال کشور را اداره کنند و بعد از آن انتخابات برای ریاست جمهوری برگزار شود . برخی ها رخ داد ها را " کودتای باز یافتی" خواندند.

 

 

بر کناری عمرالبشیر سودان  پس از سی سال ایستایی ، بی کفایتی و سرکوب

هاتف رحمانی  

در 11 آوریل 2019 ، احمد عود بن عوف وزیر دفاع سودان ، اعلام کرد که رئیس جمهور عمر البشیر از ریاست جمهوری بر کنار و همراه با تعدادی از اعضا حلقه داخلی خود تحت بازداشت خانگی قرار دارد . ژنرال بن عوف پیشنهاد کرد که یک نهاد نظامی و تکنسین ها به مدت دوسال کشور را اداره کنند و بعد از آن انتخابات برای ریاست جمهوری برگزار شود . برخی ها رخ داد ها را " کودتای باز یافتی" خواندند.  

عمر البشیر در 30 ژانویه 1989 با کودتای نظامی علیه دولت ائتلافی غیر نظامی تحت رهبری صادق ال مهدی نوه ارشد محمد احمد مهدیست  مشهور جنگ (1881-1899) به قدرت رسید . عمرالبشیر وسیعا به عنوان فردی دست نشانده تلقی می شد ، که رشته هدایت او را  حسن ال ترابی روشنفکر مسلمان (1932-2016) می کشید . ال ترابی روشنفکری فارغ التحصیل اکسفورد و دارای دکترا از دانشگاه پاریس بود . مردی نسبتا آرام ، بیشتر نویسنده بود تا سخنوری عمومی ، از این رو رهبری قابل رویت باید در کسی  تجسم می یافت که در سخن گفتن با توده ها راحت بود و دوست داشت  مورد توجه عکاس ها قرار بگیرد . عمرالبشیر به خوبی با این نقش دست نشانده تناسب داشت . او هیچ فکری از خود نداشت ، اما با بدنی قوی وراه رفتن پر تکبر همیشه حاضر، به خوبی متناسب نقش عمومی بود. حسن ال ترابی می توانست در پشت زمینه ایدئولوژی را بیان کند واغلب به عنوان سخنگوی مجلس از نزدیک مشاهده شود .       

حسن ال ترابی در مواضع ایدئولوژیک خود به اخوان المسلمین مصر نزدیک و در جوانی عضو آن بود . او برای کسب تعالی اسلامی خود ، باید قدرت ایدئولوژیک و سیاسی دو گروه صوفی - یکی تحت رهبری صادق ال مهدی ( که در سطح فردی باجناق او بود ) رهبر ارثی طریقه مهدویت صوفی و دیگری طریق میر قانیه تحت هدایت عثمان ال میر قانی که ادعا می کرد از تبار خانواده محمد پیامبر است - را می شکست . برای ال ترابی تنها راه برای درهم شکستن قدرت دو طریقه صوفی با نفوذ فرآوری اسلامی غیر صوفی ، بر مبنای فقه اسلام سنتی ، اما با تفسیر روح مدرن ، باز به روی همه بود . برای ال ترابی چنین جنبشی می توانست تاثیر خوبی ورای سودان داشته باشد . ال ترابی دکترین خود را تدریس  کرد و به آموزش ارتش ، پلیس ، دانشگاه ، و کادر های دولتی کمک کرد .    

این تقسیم قدرت ال ترابی - البشیر از سال 1989 تا 2000 کار کرد  ، زمانی که البشیر فکر کرد حمایت کافی را از حلقه امنیتی داخلی خود برای مرد خود بودن دارد  ، پاره کردن برخی رشته های دست نشاندگی را آغاز کرد ، این امراحتمالا تحت تاثیر عربستان سعودی و امارات متحده عربی  بود که همیشه نگران تاثیر اندیشه اخوان المسلمینی ال ترابی بودند.

پس از سال 2000 ، ال بشیر هنوز هیچ ایده ای نداشت اما با دو موضوع عمده مرتبط ، جنگ داخلی جاری شمال - جنوب و توسعه اقتصادی  نا هموار کشور رو در رو شد . جنگ داخلی شمال - جنوب دو مرحله عمده داشت . مرحله نخست از سال 1954 ، از آستانه استقلال از انگلستان تا 1972 ، زمانی که از طریق شورای جهانی کلیسا ها اتش بس سازمان داده شد جریان داشت . آتش بس 1972 ده سال ادامه یافت . متاسفانه این ده سال برای برخورد با موضوع های اساسی مورد استفاده قرار نگرفت . در سال 1982 ، جنگ داخلی دوباره آغاز شد و تا سال 2005 ، زمانی که موافقت نامه صلحی با رهبری ارتش جنوبی امضا شد ادامه یافت .   

جنگ داخلی تمام توجه و انرژی دولت را به خود جلب کرد ، و توجه اندکی به توسعه اجتماعی - اقتصادی پرداخته شد . صادرات نفت ، تا حد زیادی به چین ، در آمد دولت را تامین می کرد ، و پروژه های ساختمان سازی چین به تصور گسترش اقتصادی دامن می زد . اما ورای صنعت نفت ، در دیگر بخش های اقتصاد مانند کشاورزی ، معدن و خدمات پیشرفت اندکی وجود داشت .

سودان کشوری بزرگ و از لحاظ جعرافیایی  دارای تنوع است و اداره آن حتی با یک دولت لایق می تواند دشوار باشد . تعداد استان ها در زمان های مختلفی بهبود یافته بود و محدودیت های جغرافیایی آن ها با امید دولت بهتر تغییر یافت . اما ، در این عرصه هرگز بهبود ی مشاهده نشده بود . در سال 2003 ، سیاست های بی کفایت دولتی به خشونت های مهمی در مناطق به شدت مورد غفلت قرار گرفته دارفور سودان غربی منجر شد .  

دارفور ( خانه مردم فور) همیشه در سیاست های مدرن سودان در حاشیه قرار داشت . در سال 2000 ، رهبری سیاسی دارفور "کتاب سیاهی" را منتشر کرد که با جزئیات تحت ستم بودگی سیستماتیک منطقه را در حکومت ملی و فقدان خدمات ، به ویژه آموزش و پرورش و بهداشت را توصیف می کرد . با وجود واقعیت ها و توصیه ها ی"کتاب سیاه" به هیچ گامی برای بهبود وضعیت سیاسی و اقتصادی دارفور منجر نشد . این فقدان واکنش بسیاری را در دارفور متقاعد کرد که تنها اقدام خشن می تواند  موجب شناخت و مصالحه شود همان طور که جنگ در جنوب به توجه هماهنگ منجر شده بود .   

در فوریه 2003 ، دو جنبش دارفور ، بیشتر ارتش رهایی بخش سکولار سودان و جنبش عدالت و برابری اسلام گرا به امید آن که ضربه ای دیدنی و مسلح می تواند منجر به توجه دولت و گفتگو های تقسیم ثروت گردد به هم پیوستند. از این رو آن ها یک شب به پایگاه هوایی سودان در الفاشر حمله و آن را نابود کردند. ارتش سودان در یک شب بیشتر هواپیماهای خود را که در طی 20 سال جنگ علیه جنوب در اختیار داشت از دست داد .  

اما تخبگان امنیتی دولت مرکزی - مبارزه سخت تر از مبارزه علیه جنوب شد اما می دانستند که ارتش منظم  بیش از حد گسترش یافته و از جنگیدن خسته است - تصمیم گرفتند تا از تکنیک مسلح کردن و دادن قدرت به رزمنده ها و نیرو های غیر منظم علیه دارفور استفاده کنند . دولت گرد هم آوردن گروه های لغزان و در سایه را آغاز و آن ها را جانجاوید Janjaweed (  بدکاران سوار براسب ) نامید . تا جایی که آرایش جانجاوید شناخته شده است به نظر می رسد مجموعه ای از راهزنان چادی، که از دارفور به عنوان بهشت امنی برای شورش های دیرپا در چاد استفاده می کردند، باقیمانده نیروهای اسلامی لیبی که زمانی تحت کنترل دولت لیبی بودند اما وقتی که سیاست لیبی تغییر کرد بدون دریافت غرامتی آواره شده بودند ، و احتمالا برخی نیروهای پلیس و ارتش روز کار سودان باشند - جان جاوید تقریبا همیشه  شب دست به اقدام می زد.   

دولت مرکزی به این گروه ها اسلحه ، یونیفورم ، تجهیزات ونشانه هایی داد که باید با اولین بمباران روستا ها حمله می کردند اما حقوق منظم نداشتند. از این رو رزمندگان باید دستمزد خود را با غارت منازل ، محصولا کشاورزی ، دام ، یا برده سازی و تجاوز به زنان و دختران تامین می کردند. روستا پس از روستا ویران می شد ، محصولات کشاورزی به آتش کشیده می شد ، چاه های اب با ماسه پر می شد . مردم بسیاری تا جایی که امکان داشت به چاد یا به مناطق امن تر در دارفور می گریختند .

شواهد این سیاست زمین سوخته از سوی کمیسیون جهانی تحقیق سازمان ملل جمع آوری و تحویل دادگاه بین المللی جنایت شد . دادگاه بین المللی جنایت در سال 2009 عمر البشیر را به خاطر نسل کشی و جنایت های جنگی مجرم شناخت ، که اولین بار بود که یک رهبر دولتی مجرم شناخته می شد . اما ، سودان  حزبی در مجسمه های روم نیست که دادگاه را برقرار کرد . بعید است که ال بشیر در لاهه حاضر خواهد شد . بیشتر احتمال دارد که روزهای خود را در عربستان سعودی یاامارات متحده عربی به پایان برساند. درگیری مسلحانه اما در مقیاسی کوچکتر هنوز در دارفور ادامه دارد.خشونت بسیاری از رنگ های خود را از دست داده و بیشتر به راهزنی تبدیل می شود .  

در حالی که خشونت دارفور آغاز می شد ، جنگ داخلی شمال - جنوب به پایان خود یا حداقل فاز جدید مهمی نزدیک می شد . مرحله جدید در ابتدا به تلاش برای ایجاد یک ساختار کنفدرال منجر شد . این ساختار کنفدرال تا حد زیادی به خاطر مرگ جان گرانگ د مابیر رهبر سودان جنوبی  در سقوط هلی کوپتر در سال 2005شکست خورد . سالوا کیرمیاردیت ، همدم نظامی دراز مدت گرانگ جایگزین او شد اما توانایی اندکی برای اداره غیر نظامی داشت . شکل کنفدرال حکومت با رفراندوم ژانویه 2011 خاتمه یافت . رای رفراندوم در بخش جنوبی سودان به ایجاد دولتی جدا بود که اکنون سودان جنوبی خوانده می شود .  

اما ، تقسیم جغرافیایی بین شمال و جنوب سودان هرگز روشن نبود ، گروه های قبیله ای وابسته ای در هر دو سوی آن چه به عنوان خط جدایی کشیده شده است وجود دارند . از سال 2011 ایجاد سودان جنوبی ، کشور ستیزه های خشن خود را در خطوط قبیله ای توسعه داده است . تمام کارکردهای دولتی نا پدید شده اند . از این رو گفتگو ها بین سودان و سودان جنوبی در باره تولید نفت و صادرات از هم گستته است .

در این مرحله روشن نیست که در سودان پسا البشیر چه شکلی از دولت ایجاد خواهد شد . تظاهرات خیابانی علیه ایده حاکمیت دوساله نظامی وجود دارد ، به ویژه آن که بسیاری از رهبران نظامی تحت حکومت البشیر خدمت کرده اند . آن چه می توان  با خیال راحت گفت آن است که چالش های بسیاری به همان شکل رو در روی کشورباقی و کمبود در رهبری صالح آشکار است .  

با استفاده از گزارش رنه وادلو

 

Comments System WIDGET PACK

Share

بازگشت به صفحه نخست

مطلب را به بالاترین بفرستید: Balatarin

 

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید

انتشار اخبار، مقالات و بیانیه ها در این صفحه الزاماً به معنای تایید آن‌ها نیست
 
    اشتراك در نویدنو

  

نشانی پست الکترونیک: