|
نویدنو 02/10/1397
از
سایت های دیگر
جلیقه‌های
زرد یا سرخ، برای پیروزی ما باید بیش‌تر باشیم
مصاحبه با فلیپ مارتینز، دبیرکل «ث. ژ. ت»
 دبیرکل «ث. ژ. ت» به بسیجی بازمی‌گردد که فرانسه را تکان می‌دهد. برای
فیلیپ مارتینز این جنبش مخالف مبارزات سندیکایی نیست، بلکه موانعی را
که باید برطرف شوند نشان می‌دهد، موانعی که اقدام مشترک همه کارکنان
علیه آنها است.
اومانیته: بحران جلیقه زرد توانایی سندیکاها را برای دفاع مؤثر از
منافع کارکنان قویاً زیر سؤال برده است. آیا فایده سندیکاها زیر سؤال
است؟
فیلیپ مارتینز: چیز جالب در این جنبش این است که گرچه اقدام مشترک از
سوی کسانی که ما را رهبری می‌کنند برای دهه‌ها بدنام شده است، ما یک
بدنه اجتماعی را می‌بینیم که یک‌بار دیگر در مسیر بسیج است. اما این
بسیج در بستر حذف سازمان‌های سندیکایی به وسيلۀ دولت‌های متوالی و
کارفرمایان ساخته می‌شود. اغلب اوقات، هنگامی که بسیج‌ها وجود دارند،
طوری رفتار می‌کنند که گویا سندیکاها وجود ندارند، یا از پاسخ به
انتظارات آنها امتناع می‌ورزند. به عنوان مثال، در سال ۲۰۱۶ تقریباً
برای سه ماه تعدادی بیش‌تر از جلیقه زردهای امروز علیه قانون الخمری
[مریم الخمری، وزیر کار دولت سارکوزی ۲۰۱۷-۲۰۱۵] به خیابان‌ها آمدند. و
حمایت عمومی از تظاهرات با امروز قابل مقایسه بود. دولت وقت چه کار
کرد؟ بازی با کارت تفرقه در سندیکا را برگزید. این بدین معنی نیست که
ما برای این فاکت که در میان جلیقه زردهایی که امروز مطالبات اجتماعی
را مطرح می‌کنند، بسیاری هستند که هرگز در تماس با سندیکاها قرار
نگرفته اند یا تماس آنها اندک بوده است مسؤولیتی نداریم. تحت این
شرایط، برای این کارگران بسیار دشوار است که خود را از فایده سندیکاها
متقاعد نمایند.
اومانیته: رویکرد «ث. ژ. ت» به این جنبش- یک جنبش فاقد تشکیلات یا
هماهنگی- چگونه است؟
فیلیپ مارتینز: موضع ما پیرامون این جنبش جلیقه زردها روشن است. این با
یک شورش علیه افزایش مالیات بر بنزین آغاز شد، شورشی که «ث. ژ. ت» در
آن سهیم است، اما در پشت آن امکان روشن شعارهایی در رد همه مالیات‌ها،
از جمله سهم کارگران [به تأمین اجتماعی] وجود داشت. اما سریعاً
پرچم‌هایی با شعار افزایش حداقل دستمزد و مالیات بر ثروت- که در
اعلامیه‌های «ث. ژ. ت» مطرح شده بود- به حرکت درآمدند. این نشان می‌دهد
که ما در بیایان مؤعظه نمی‌کنیم.
اومانیته: جلیقه زردها امتیازاتی از رییس‌جمهور گرفته اند، امتیازاتی
که جنبش سندیکایی علی‌رغم بسیج‌های آن در سال‌های اخیر نتوانسته به دست
آورد. آیا این شما را به فکر تغییر استراتژی خود می‌‌اندازد؟
فیلیپ مارتینز: ما باید دايماً از خود بپرسیم مؤثرترین استراتژی برای
پیروز شدن کدام است. به علاوه، کاری که جلیقه زردها می‌کنند، با
بحث‌های ما در «ث. ژ. ت» پیرامون کارآیی اعتصابات «چند روز در میان» و
بسیج شنبه‌ها هم‌زمان است. اما، اگر ما اقدام در روز شنبه را با اقدام
در درون کارخانه‌ها تلفیق نکنیم «جنبش بنگاه‌های فرانسه» هم‌چنان آرام
خواهد خوابید. در ارتباط با تظاهرات، در گذرگاه‌ها یا در ایستگاه‌های
دریافت عوارض، آنها بخشی از شکل‌های گوناگون ابراز مشترک نارضایتی
هستند که خود جنبش سندیکایی تجربه کرده است. در سال ۲۰۱۶، ما نیز عین
همین اشغال‌ها و شکل‌های مبارزاتی را تجربه کردیم. من تمایل برخی
نمایندگان سیاسی و رسانه‌ها را برای القای این ایده به روشنی می‌بینم
که برخی اقدامات از دیگر اقدامات مؤترتر خواهند بود.
به نظر من، چیزی که اقدام هم جلیقه زردها و هم سندیکاها قبل از هر چیز
نشان می‌دهد این است که اقدام مشترک نتیجه می‌دهد. اما آیا نتیجه آن
همان‌قدر است که ادعا می‌شود؟ به نظر من، این سؤالی است که باید پرسید.
کارگران راه‌آهن نیز در مبارزه خود چیزهایی به دست آوردند. اما آنها
همۀ چیزهایی را که می‌خواستند کسب نکردند. جلیقه زردها نیز افزایش در
پاداش کار، و پاداش‌های استثنایی در برخی شرکت‌ها را به دست آورده اند،
اما آنها افزایش حداقل دستمزد، یا استقرار دوباره مالیات بر ثروت را
به دست نیاوده اند. بنابراین، اگر ما می‌خواهیم دست‌آوردهای بیش‌تری
داشته باشیم، باید برای بسیج، حتا بیش‌تر باشیم، و این به همه، به
جلیقه زردها، جلیقه سرخ‌ها، یا جلیقه به هر رنگ دیگری مربوط می‌شود.
این هم‌چنین مسأله توانایی جمعی ما برای ضربه زدن به قلب نظام، یعنی به
سرمایه را مطرح می‌سازد. سرمایه گروه‌های بزرگ، چندملیتی‌ها است.
اومانیته: آیا دور زدن سندیکاها هم‌چنین پی‌آمد مبارزاتی نیست که دیگر
به پیروزی‌های جدید نمی‌انجامند؟
فیلیپ مارتینز: بله، جهان کار برای به دست آوردن پیروزی‌های جدید
مبارزه می‌کند. بسیج‌های عمده‌ای وجود داشته است، اما
از نبرد برای ۳۵ ساعت کار در هفته به بعد، هیچ بسیجی پیرامون موضوعات
ملی صورت نگرفته است. ما جلوی عقب‌گرد را گرفته ایم اما هیچ پیروزی
جدیدی نداشته ایم. این مسأله اقدام مشترک، مسأله شکل‌های مبارزه را پیش
می‌آورد. این‌ها مشاهداتی است که خود ما داشته ایم، در این‌مورد ما با
شما هم نظریم.
اومانیته: آیا این هم‌چنین نتیجه سیاستی نیست که هدف نابود کردن
سندیکاها را دنبال می‌کند؟
فیلیپ مارتینز: دولت در طول حدود ده سال این ایده را پرورانده که نقش
سندیکاها حمایت از اقدامات آن است، و کسانی که از انجام این امتناع
نمایند، باید نادیده گرفته شوند. سارکوزی در سال ۲۰۰۷ «ث. ژ. ت» را هو
کرد. امانوئل ماکرون حتا از این جلوتر رفت و همه سندیکاها را، بدون
استثنا، کنار گذاشت. اکنون، او هر شش ماه یک‌بار مرتکب این گناه
می‌شود. او در ژوئیه، و دوباره این ماه با مقامات رسمی و نمانیدگان
سندیکاها ملاقات کرد. اما این فقط ارتباطات است.
اومانیته: بنابراین از آغاز بحران جلیقه زرد هیچ چیز در الیزه تغییر
نکرده است؟
فیلیپ مارتینز: آیا رییس‌جمهور پس از این ملاقات به مطالبات ما توجه
کرد؟ مطلقاً خیر. وی علاوه بر این‌که درشت می‌گوید، به محتوا توجه
نکرده است. زمانی‌که [گیل لژاندر] رهبر کنونی نمایندگان «جمهوری، به
پیش!» می‌گوید «اشتباه ما این است که خیلی زیرک، خیلی با هوش بوده
ایم»، بدین معنی است که آنها آشکارا مردم را ابله تصور می‌کنند. این
حرف ماکرون است. و زمانی که نخست‌وزیر می‌گوید برخی از دریافت‌کنندگان
«حداقل دستمزد» از جملۀ «ثروتمندترین خانوار‌ها» هستند، روشن است که
چیزی تغییر نکرده است. «ث. ژ. ت» اجازه نخواهد آنها از آن سوءاستفاده
کنند.
اومانیته: آیا تفرقه در جنبش سندیکایی در ایجاد این احساس سهم دارد که
سندیکاها در خدمت کارکنان گوناگون نیستند؟
فیلیپ مارتینز: محققاً. همه سندیکاها در دفاع از منافع جهان کار نقشی
به عهده دارند. منطق شهروندان این‌را می‌گوید. به محض این‌که شهروندان
احساس کنند این دغدغه مرکزی آن سازمان‌ها نیست، در محل‌های رفت‌وآمد
می‌شنویم: چرا آنها به توافق نمی‌رسند؟ مادام که این احساس وجود دارد،
اعتبار ما لطمه خواهد خورد.
اومانیته: جلیقه زردها مسأله مبارزه در محل کار را پیش نمی‌کشند، یا به
«جنبش بنگاه‌های فرانسه» به مثابه مخالف خود اشاره نمی‌کنند. آیا این
مانعی در برابر اتحاد عمل آنها با مبارزات سندیکایی و اعتصابات است؟
فیلیپ مارتینز: بخش اعظم معترضین در میدان‌ها، در شرکت‌های بزرگ کار
نمی‌کنند. آنها بیکاران، بازنشستگان، شاغلین در شرکت‌های بسیار کوچک و
متوسط، حتا کارفرمایان کوچک و صنعت‌گران می‌باشند، آنها توده اعضای
سندیکای ما نیستند. این مردم در زندگی روزانه خود با سرمایه، «ث. آ. ث.
۴۰» [شاخص بازار بورس فرانسه]، و سهامداران برخوردی ندارند. «جنبش
بنگاه‌های فرانسه» [بزرگ‌ترین فدراسیون کارفرمایان فرانسه] که نماد
قدرت پول است، برای این مردم دور از ذهن است. از این‌رو، «ث. ژ. ت»
باید در مشخص ساختن آن‌هایی که مسؤول اصلی وضعیت هستند، دقیق‌تر باشد.
«جنبش بنگاه‌های فرانسه» خوشحال‌ترین‌ها از اقدامات دولت می‌باشد:
این‌ها مجبور نیستند دست در جیب خود کنند. جئوفروی رو دِ بیسیو [رییس
«جنبش بنگاه‌های فرانسه] هم‌چنین می‌گوید که جنبش اجتماعی او را نگران
نمی‌کند، زیرا کارخانه‌ها اشغال نشده اند و به دفاتر او حمله نشده است.
کار «ث. ژ. ت» این است که به مردم یادآور شود، پول وجود دارد، اما به
جای دیگری می‌رود، پول به سمت سهامداران می‌رود و نه کارکنان. پاداش
کار را مالیات همه می‌پردازد، در حالی‌که صاحبان سرمایه پول حتا
بیش‌تری دریافت می‌کنند. اعضای سندیکای «ث. ژ. ت» در محل‌های رفت‌وآمد
با جلیقه زردها برای پیش بردن این مناظره وارد بحث می‌شوند. همه
کارکنان در این کشور، چه در یک شرکت کوچک با بزرگ، و حتا در بخش‌های
عمومی کار کنند، از جانب سهام‌دارات تحت فشار قرار دارند.
اومانیته: حداقل دستمزد افزایش نخواهد یافت، اما مزایای کار که به همه
کارکنان دریافت‌کننده حداقل دستمزد تعلق نخواهد گرفت، بالا خواهد رفت.
آیا این یک پیشروی جزیی یا یک خدعه است؟
فیلیپ مارتینز: وقتی شما چیزی ندارید یا اندکی دارید، ۱۰۰ یورو بیش‌تر،
خیلی پول است. اما اقدام یک فریبکاری است، زیرا مالیات دهندگان آن‌را
می‌پردازند، و نه رؤسا از طريق افزایش دستمزدها. و تازه، این مقدار
برای همه یکسان نیست، زیرا درآمد خانوار آن‌را تعیین می‌کند. چون مردان
اغلب بیش‌تر از زنان مزد می‌گیرند، دریافتی بخش بزرگی از آنها از
افزایش حداقل دستمزد افزایش خواهد یافت، اما آنها برای دریافت ۱۰۰
یورو پاداش کار واجد شرایط نخواهند بود. این توهین‌آمیز است!
ما از دولت خواستیم یک مذاکره واقعی را پیرامون افزایش حداقل دستمزد
باز کند. افزایش حداقل دستمزد، نه فقط افزایش پایین‌ترین حقوق‌ها، بلکه
افزایش همه حقوق‌ها را ممکن می‌سازد. و برخلاف پاداش کار که هیچ حقی
نسبت به مزایای بازنشستگی و تأمین اجتماعی ایجاد نمی‌کند، مزدها سهم
اجتماعی ایجاد می‌کنند که برای محاسبه مزایای کار به حساب می‌آید. به
جای این، دولت هنوز کار را یک هزینه حساب می‌کند و معتقد است که سرمایه
را باید نجات داد. هدایای ابلهانه، مانند معافیت مالیاتی برای اضافه
کار، ادامه دارد. آیا ما بر این باوریم که با مجبور ساختن شاغلین به
کار بیش‌تر، بیکاران را برای یافت کار توانمند خواهیم کرد؟
اومانیته: دولت اعلام کرده است که می‌خواهد بسته اصلاحات را حفظ کند.
پاسخ «ث. ژ. ت» برای آغاز سال ۲۰۱۹ چه خواهد بود؟
فیلیپ مارتینز: ما احساس می‌کنیم که با بسیج پیرامون مسايل اساسی مانند
دستمزدها و عدالت مالی در آغاز سال نو، باید در دیگ را فوراً بگذاریم.
ما در مرحله مقدماتی جلب توجه تعداد هر بیش‌تری از سندیکاها و
سازمان‌های جوانان به این مطالبات، پس از ایام تعطیلات، به شکلی که
هنوز مشخص نشده قرار داریم.
https://www.humanite.fr/mouvement-social-gilets-rouges-ou-jaunes-pour-gagner-il-faut-etre-plus-nombreux-665424
منبع: اومانیته ،۲۰ دسامبر ۲۰۱۸
برگرفته از تارنگاشت عدالت
|
