نویدنو -  کتاب -   رحمان هاتفی  درباره ما -  آرشیو

از همین قلم

 
 
 
 

2018-07-21

نویدنو  29/04/1397 

 

 

  • نویدنو : یانیس وارو فاکیس وزیر دارای سابق یونان و رئیس جنبش جنبش برای دموکراسی در اروپا (دی آی ا ام 25) با بررسی ناسیونالیسم ترامپ و شعار اول امریکا ایجاد جبهه ای متشکل از جنبش برنی ساندرز ، جرمی کوربین و دموکراسی برای اروپا را بعنوان آلترناتیو ملی گرایی ترامپ پیشنهاد می کند.متن نوشته واروفاکیس را با ترجمه مینا آگاه می خوانید .  

 

 

 

 

اگر ترامپ بخواهد نظم دنیا را از هم بپاشاند، چه کسی مانع وی خواهد شد؟

نوشته ی: یانیس واروفاکیس - برگردان: مینا آگاه

دستگاه حکومتی ترامپ دارد تکانه ی اقتصادی داخلی قابل توجهی را ایجاد می کند. او مالیات کمپانی ها را در حدی کاهش داد که چندسال پیش حتی جمهوریخواهان حاضر در هیئت حاکمه نمی توانستند آن را در خواب هم ببینند. اما این همه ی ماجرا نبود.

خروج زود هنگام دانالد ترامپ از اجلاس جی هفت و سرباززدن از امضای اعلامیه ی نهایی جی هفت، خبرگزاری های جریان اصلی را دچار سردرگمی ای کرد که حاکی از عدم درک عمیق آن ها از واقعیت های در حال آشکار‌شدن جهان ماست.

امانوئل ماکرن در حالی که سعی می‌کرد تلخی ماجرا را با یک شوخی ترکیب کند، به طعنه گفت که جی هفت شاید جی شش شود. این حرفی بی معنی است، زیرا بدون ایالات متحده آمریکا، سرمایه داری ای که ما می شناسیم (حتی اگر فقط گردهمائی های جی هفت را درنظر بگیریم) از صحنه ی روزگار محو خواهدشد.

بدون شک با وجود ترامپ در کاخ سفید، موضوع های زیادی است که ما باید راجع به آن ها دچار اضطراب باشیم. شاید واکنش دستگاه حکومتی در آمریکا و اروپا به شیطنت های رئیس جمهور، نگران کننده تر باشد، چرا که حاوی خواست اندیشی های خطرناک و اشتباه محاسبه فراوان است.

برخی ها با فرض این که مایک پنس[۱] به عنوان رئیس جمهور ممکن است با آن ها ملایم تر باشد، امید به تحقیقات مولر[۲] بسته اند و بقیه هم قرار است تا سال ۲۰۲۰ و انتخابات بعدی دندان روی جگر بگذارند- البته با این تصور که احتمال دور دوم برای ترامپ وجود ندارد. اما چیزی که هیچکدام از آن ها متوجه ی آن نیستند،  تغییر شدید و ناگهانی واقعیت هایی ست که اساس و پایه ی  رفتارهای مضحک ترامپ است.

دستگاه حکومتی ترامپ دارد تکانه ی اقتصادی داخلی قابل توجهی را ایجاد می کند. او مالیات کمپانی ها را در حدی کاهش داد که چندسال پیش حتی جمهوریخواهان حاضر در هیئت حاکمه نمی توانستند  آن را در خواب هم ببینند. اما این همه ی ماجرا نبود. در پشت این صحنه، ترامپ نانسی پلوسی، رهبر دمکرات ها در کنگره را با تائید خواسته های برنامه اجتماعی اش، شگفت زده کرد. در نتیجه، زمانی که نرخ بیکاری کمتر از ۴ درصد است، دولت فدرال عظیم ترین کسری بودجه در تاریخ آمریکا را بالا آورده است.

هرکس هرچیز می خواهد راجع به این رئیس جمهور فکرکند، اما او نه تنها به دامن ثروتمندترین اشخاص پول میریزد، بلکه به دامن بسیاری از مردمان فقیر هم پول میریزد.  دانالد ترامپ در حالی به کشورهای خارجی سفر می کند تا با دوستان و دشمنان مقابله کند که با نشان دادن سطح اشتغال بالا، بخصوص بین کارگران آمریکائی آفریقایی تبار، تورم را تحت کنترل دارد و بازار والت استریت هنوز گرم و فعال است و این یعنی اینکه جبهه ی داخلی خود را پوشش داده است.

بنیاد های ضدترامپ دعا می کنند که بازار بتواند ترامپ را به واسطه ی  این ولخرجی ها تنبیه کند.  اگر آمریکا کشور دیگری بود، این اتفاق دقیقا رخ می داد.  با کسری بودجه ای که انتظار می رود در سال ۲۰۱۸ به  ۸۰۴ میلیارد دلار و در سال ۲۰۱۹ به ۹۸۱ میلیارد دلار برسد، و با این منظر که دولت ۲۳۴۰ میلیارد دلار در ۱۸ ماه آینده قرض کند، نرخ مبادله ارز باید سقوط می کرد و نرخ بهره سر به آسمان می کشید. اما ایالات متحده هرکشوری نیست.

همزمان که بانک مرکزی آمریکا- فدرال رزرو، با فروش سهام و دارائی خود به بخش خصوصی، برنامه ی تسهیل کمی[۳] خود را کاهش می دهد، سرمایه گذاران برای خرید آن به دلار نیاز دارند. این سبب می شود که میزان دلار در دسترس سرمایه گذاران در حدود ماهی ۵۰ میلیارد دلار کاهش پیداکند. اگر این را به دلارهایی که سرمایه گذاران آلمانی و چینی برای خرید سهام دولت آمریکا (برای این که سودهای خود را جائی بخوابانند که امن است) نیاز دارند، اضافه کنید، متوجه می شوید که چرا ترامپ عقیده دارد او با  مانور روی دلار یا اوراق قرضه دولتی تنبیه نخواهد شد.

داشتن ماشین چاپ دلار او را مسلح به امتیاز بسیار ویژه ای می کند و به وی این امکان را  می دهد که با نگاهی به جریان تجارت آمریکا با بقیه ی اعضای جی هفت،  به این نتیجه ی اجتناب ناپذیر برسد که او احتمالا بازندهٔ جنگ تجاری علیه کشورهایی که مازاد تجاری زیادی با آمریکا دارند (آلمان، ایتالیا و چین)، یا کشورهایی مثل کانادا که اگر اقتصاد آمریکا دچار سرماخوردگی ساده ای شود، سینه پهلو می کنند، نباشد.

هیچکدام از این پدیده ها جدید نیست. ریچارد نیکسون نیز با دولت های اروپائی در سال ۱۹۷۲ مقابله کرد و رونالد ریگان در سال ۱۹۸۵ ژاپن را شدیدا تحت فشار مرگ آور قرار داد. حتی زبانشان هم مودبانه تر نبود- خلاصه رفتار هیئت حاکمه ی نیکسون را از قول گفته ی بی نظیر جان کانولی[۴] یادآوری می کنم که نقل قول کرده: ” فلسفه ی من این است که تمام خارجی ها در پی این هستند که ترتیب ما را بدهند، و این وظیفه ی ماست که اول ترتیب آن ها را بدهیم.”

البته تهاجم امروز آمریکا علیه متحدانش  به دو طریق از دو مورد سابق متمایز است.

اول اینکه، از زمان سقوط وال استریت در سال ۲۰۰۸ و علیرغم دوباره به جریان افتادن بخش مالی، وال استریت و اقتصاد داخلی آمریکا نمی تواند دوباره همان کاری را بکند که قبل از ۲۰۰۸ می‌کرد: یعنی کل مازاد صادراتی کارخانه های اروپا و آسیا را از طریق مازاد تجاری ای جذب کند که بودجه ی آن در واقع توسط جریان سود اوراق قرضهٔ خارجی آمریکا تامین می شد. این مشکل، ریشه ی اصلی عدم ثبات اقتصادی و سیاسی جهانی اخیر است.

دوم: بر خلاف دهه ۱۹۷۰، به نظر می رسد که بد اداره کردن بحران یورو در دهه ی گذشته، منجر به جدائی هایی بین حکومت های فرانسه و آلمان شده که توسط ناسیونالیست های ضداروپایی مورد تهدید قرار دارند.

ترامپ نگاهی به همه ی این چیزها می اندازد و نتیجه می گیرد که، اگر آمریکا دیگر نتواند سرمایه داری جهانی را تثبیت کند، شاید بتواند توافقنامه های چندجانبه ی موجود را از هم بپاشاند و از خرده ریزه های آن نظم نوین جهانی ای را بسازد که شبیه به یک چرخ است- یعنی آمریکا در مرکز آن قرار‌دارد و دیگر نیروها پره های آن اند. این کار بدین ترتیب ممکن می شود که آمریکا در معاملات دو جانبه با هر کشور همواره طرف قویتر باشد و تضمین داشته باشد که از طریق تاکتیک تفرقه بینداز و حکومت کن، سهم شیر بیشتری را به زور کسب می کند.

آیا اروپا می تواند ائتلاف ضد ترامپ ی را با مضمون “اول اروپا” با مشارکت احتمالی چین، ایجادکند؟

به دنبال لغو توافقنامه برجام با ایران، جواب از قبل داده شده است. چند دقیقه ای بعد از بیانیه نخست وزیر آنجلا مرکل که شرکت های اروپائی در ایران باقی خواهندماند، تک تک شرکت های آلمانی اعلام کردند که از ایران خارج خواهندشد، و کاهش مالیاتی ای که ترامپ به آن ها در آمریکا پیشنهادداده است را ترجیح خواهندداد.

در نتیجه، ما دلیل خوبی داریم که از ترامپ وحشت زده  باشیم. او دارد بر اتحادیهٔ اروپا پیروز می شود- اروپایی که نیروهای نابود کننده اش را نادیده می گیرد و راه را برای تحولاتی وحشتناک باز می کند.

در چنین شرایطی، چه در قاره ی اروپا و چه انگلیس و ایالات متحده ی آمریکا، وظیفه به گردن نیروهای مترقی می افتد تا برنامه ی نیودیل بین المللی را به میان بگذارند و در مبارزات انتخاباتی برای پیشبرد آن پیروز شوند.

اگر خوشبینانه نگاه کنیم، به تصور من، ائتلافی از برنی ساندرز، جرمی کوربین و جنبش دمکراسی ما در اروپا(دی آی ای ام ۲۵)[۵] بهترین آلترناتیو در برابر بین‌الملل ناسیونالیزم به رهبری ترامپ است. سال ها قبل، پیروزی کسی همچون ترامپ در آمریکا و اروپا بسیار غیر قابل تصور تر از این بود. این راه به امتحان کردنش می ارزد.

[۱] Mike Pence

[۲] Mueller

[۳] quantitative easing

[۴] John Connally

[۵] Democracy in Europe Movement 2025

 27 تیر 1397

نقل از صدای مردم

 

 

Comments System WIDGET PACK

Share

بازگشت به صفحه نخست

مطلب را به بالاترین بفرستید: Balatarin

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید

انتشار اخبار، مقالات و بیانیه ها در این صفحه الزاماً به معنای تایید آن‌ها نیست
 
    اشتراك در نویدنو

  

نشانی پست الکترونیک: