|
نویدنو 23/02/1397
فاشیسم چیست
؟
برگردان
: آرش وجدانی
بنیتو موسولینی (وسط) رهبر فاشیست ایتالیایی درطی راهپیمایی در رم سال
1922
از زمان شکست همه جانبه نظامی و سیاسی نازی المان و فاشیست ایتالیا در
جنگ جهانی دوم ، افراد یا گروه های اندکی جرات کرده اند خود را فاشیست
بنامند.
کلمه اکنون عموما عبارتی در تحقیر افراد (یا سازمان ها ، یا دولت ها)
شنیده می شود .
این کلمه برخی اوقات بعنوان عبارت سوء استفاده ، توهین به کسی که شاید
کاملا افراطی نیست یا برای تاکید بر سوء استفاده از قدرت به کار برده
می شود.
ما در اینجا از عبارت های "فاشیست" یا "فاشیسم" بیشتر به صورت تحلیلی
استفاده می کنیم تا توهینی .
دونالد ترامپ فاشیست نیست (اگرچه برخی از همکاران او ممکن است فاشیست
باشند) . ترزا می ، بوریس جانسون یا فیلپ هاموند هم فاشیست نیستند (
اگرچه کسی نمی داند که افراد وقتی دچار بحران می شوند چگونه رفتار
خواهند کرد)
هیچ قاعده عامی از فاشیسم وجود ندارد. از نظر ایدئولوژیک ترکیبی غیر
عادی از ایده ها است . فاشیسم یک سیستم اقتصادی و اجتماعی جداگانه
مانند سرمایه داری یا سوسیالیسم نیست .
فاشیسم یک راهبرد(استراتژی) تصویب شده از سوی طبقه حاکم برای مدیریت
کشور سرمایه داری در زمانی است که ادامه حاکمیت آن از سوی طبقه کارگر
متشکل و متحدان آن تهدید می شود.
این به معنای آن نیست که برخی از اعضا طبقه حاکم آگاهانه و عمدی برای
استقرار فاشیسم تصمیم می گیرند. اولین سازمان های فاشیستی کوچک و
حاشیه ای بودند و حامیان آن ها وسیعا بعنوان بازیچه مورد استهزا قرار
می گرفتند. اما زمانی که طبقه حاکم به راهبرد جدیدی نیاز داشت آن ها
مورد استفاده قرار می گرفتند.
بدون تامین منابع از سوی شرکت های بزرگ ، بنیتو موسولینی و آدولف
هیتلرنمی توانستند دیکتاتوری خود را مستقر سازند.
و زمانی که به قدرت رسیدند اقدامات آن ها به منافع سرمایه بزرگ خدمت می
کرد. فاشیسم به مثابه ایدئولوژی بعنوان پاسخی به سرمایه داری در بحران
و برای به چالش کشیدن افکار سوسیالیستی ، به ویژه پس از انقلاب بلشویکی
1917پدیدار شد و در ابتدا احتمال یک بدیل را به نمایش گذاشت .
فاشیسم ابتدا در ایتالیا با تاسیس حزب ملی فاشیست موسولینی در سال 1919
سربرآورد- نام و آرم حزب او از "فاسس های" روم گرفته شد، بسته نرم
افزاری از میله های بسته شده گرد تبر، نماد قدرت از طریق اتحاد.
دیگر حزب های فاشیستی آرم های مشابهی را پذیرفتند ، مانند پنج نیزه به
همبسته فراکو در اسپانیا از سال 1936.در طی دهه 1930 اکثر گفتمان سیاسی
در چپ و در جنبش کارگری در باره چیستی فاشیسم ، و چگونگی بهترین (راه)
مخالفت با آن بود .
متاسفانه ، انشعاب ژرفی در طبقه کارگر و جنبش مترقی وجود داشت . اکثر
سوسیال دموکرات ها علیه مقابله با فاشیست ها در خیابان ها بودند. گرایش
ان ها نادیده گرفتن آن ها بود و امیدوار بودند ان ها محو شوند.
خود داری حزب بزرگ سوسیال دموکرات المان در پاسخ به فراخوان حزب
کمونیست رشد یابنده برای جبهه متحد علیه نازی ها کسب قدرت هیتلر را
آسان کرد .
و دورانی کوتاه در اوایل دهه 1930 ، زمانی که کمونیست های فرقه گرا
تمام سوسیال دموکرات ها را" سوسیال فاشیست" خواندند ، کمکی به ترویج
استقرار یک جبهه متحد علیه فاشیسم نکردند .
در آن زمان در بریتانیا ، اتحادیه فاشیست های اسوالد موسلی حمایت بخش
هایی از طبقه حاکم ، از جمله زمین داران و کارخانه داران بزرگ را داشت
.
در ژانویه 1934 دیلی میل عنوان رسوای " هورا برای سیاه جامگان" را
منتشر کرد. حزب کارگر رسمی موضع منفعلی مشابه با خط همتایان قاره ای
خود اتخاذ کرد .
اما حزب کمونیست ، حزب کارگر مستقل و چپ گرایان در داخل حزب کارگر
توانستند جبهه مردمی علیه فاشیسم را سازمان دهند ، که به نبرد قهرمانی
خیابان کابل در 1936 که سیاه جامگان ( فاشیست ها) را از ایست اند لندن
بیرون کرد منجر شد.
برخی استدلال می کنند که فاشیسم نمایشگر "مرحله نهایی" سرمایه انحصاری
است اگر با سوسیالیسم جایگزین نشود .
اما اریک هابسبام مورخ مارکسیست برجسته این تز را که فاشیسم بیان ضروری
سرمایه داری انحصاری است رد می کند.
او می گوید :" سرمایه بزرگ به صورت واقعی {...} می تواند با هر رژیمی
که عملا مناسب آن نیست مشروط شود. {...} سرمایه بزرگ در اوایل دهه 1930
به ویژه خواهان هیتلر نبود و بیشتر محافظه کاری ارتودکس را ترجیح می
داد . سرمایه بزرگ تا رکود بزرگ حمایت اندکی از هیتلر می کرد ،
و حتی پس از آن هم ، حمایت از او دیر و تکه تکه بود.
" اما ، وقتی هیتلر به قدرت رسید ، سرمایه (کسب و کار) صمیمانه ، تا
نقطه استفاده از کارگر برده و کشتار اردوی کار با او همکاری کرد."
کارکرد نهایی دولت – برای حفظ قدرت سیاسی برای طبقه اقتصادی مسلط -
چیزی است که سوسیالیست ها تشخیص می دهند که دولت نیاز دارد که تبدیل
شود ، دولت به سادگی نمی تواند "بهینه سازی" شود .
زمانی که دولت سرمایه داری از سوی افکار و سیاست های سوسیالیستی تهدید
می شود – مانند ایتالیا در 1919، پرتقال در 1926، اسپانیا در 1936،
آرژانتین از 1946، یونان در 1967، شیلی در 1973 یا امروز در ونزوئلا-
بخش هایی از طبقه حاکم برای دادن برخی از امتیاز های خود برای حفظ دولت
شرکتی که بقای آن ها را تضمین می کند آماده می شوند و فاشیسم به میدان
می آید .
و زمانی که این کار را انجام می دهد ، عموما برای حفظ حمایت طبقه کارگر
از طریق سیاست های پوپولیستی یا شعارهای طراحی شده برای توسل به "مردم"
، اغلب با نمایش خود بعنوان به چالش گیرنده قدرت نخبگان ممتاز ، و اغلب
با سرزنش گروه های قومی یا سیاسی خاص تلاش می کند.
عضویت آشکار سازمان های فاشیستی و حزب هایی مانند جبهه ملی و حزب ملی
بریتانیا از زمان اوج آن ها کاهش یافته است .
اما حمایت در عناصری از فرهنگ مردمی باقی مانده است ، که با باندهای
قدرت سفید مانند گروه راک بریتانیایی اسکرو درایور ( وابسته به راک کم
دوام علیه کمونیسم) و هنرمندان نئو نازی جاهای دیگر ، از گروه راک
کرواتی تامپسون گرفته تا ساگا سوئد که احترام آن ها به اسکرو درایور
پوششی برای اسناو فل- در ستایش از سربازان نازی ، "ایده آل ها و
رویاها" و احترام به "قربانی " های آن ها در مقابله با "حیوان" در
استالینگراد- را در بر می گیرد به نمایش در می آید.
ساگا الهام بخش آندرس بریویک بود که در سال 2011، 77 نفر را در نروژ
قتل عام کرد . فاشیسم بریتانیایی تا کنون قادر به شبیه سازی خود با
جبهه ملی فرانسه ، طلوع طلایی یونان یا جوبیک مجارستان نبوده است ، اما
حمایت قابل توجهی برای افکار فاشیستی را (اغلب پوشیده در لفاظی لیبرال
تر) نه تنها در داخل حزب ملی بریتانیا می توان یافت .
گروه های فعال کوچکتر مانند اتحادیه دفاع انگلیس و بریتانیا اول ،
همراه با سازمان های زیر زمینی ماند اقدام ملی – یک گروه دست راستی خشن
که بر اساس قانون تروریسم ممنوع شد اما هنوز سازماندهی می کند و از
نیروهای مسلح بریتانیا عضو گیری می کند - به فعالیت و تاثیر بر افراد
" تنهایی " مانند توماس میر ، قاتل جو کوکس نماینده مجلس در سال 2016
ادامه می دهد.
کتابخانه یادبود مارکس
|
