|
نویدنو 29/11/1396
زمانی که گسل های طبقاتی فعال می شوند،پژواک آن بصورت تنش درتمامی
پیکره جامعه نمودارمی گردد.ازآن جمله تضادهای درون حاکمیت فعال شده و
محافل مختلف سیاسی ونحله های فکری متفاوت ،مرزبندی های خودرا الزاما
برجسته وروشن می سازند.
جنبش اعتراضی دی ماه که متجاوز از 80 شهر کشورمان رادربرگرفت،هرچند که
در چند روز اول ،عناصر فرصت طلب سعی کردند آنرا به سمت رجوع به سلطنت
منحرف نمایند،ولی درادامه هویت طبقاتی خود را درتاکید به خواسته های
معیشتی ودموکراتیک،بعنوان حرکت خودجوش بخشی از اقشار فرودست جامعه ،به
خوبی نشان داد.این جنبش که از عوامل بحران زای جامعه نشات می گرفت ،
هرچند که فعلا فروکش کرده است،ولی باتوجه به بحران تعمیق یافته در
جامعه ما،باتوجه به بیکاری مزمن فزاینده ،گرانی مهارگسیخته،فقر ومشکل
مسکن ، وجود 11میلیون حاشیه نشین، متجاوز از2000اعتراضات کارگری طی سال
95، تعطیلی بنگاه های تولیدی و کارگاه ها،بحران مدیریت و بوروکراسی خرد
کننده، اجحافات و ناکارآمدی مدیران و بی مسئولیتی آنها در قبال وظائف
خود ، رانت خواری و اختلاس های نجومی ،به تعبیر آن صوفی تناسخی مسلک،
"باش تانشئه ای دیگر ظهور نماید".
جنبش اعتراضی دی ماه، بلحاظ اینکه ،به فراسوی اصلاح طلبی واصولگرائی
عبور می کرد،ماهیتا با آنچه درسال 88 جریان داشت،به طور اساسی متفاوت
بوده است. این اعتراضات خودجوش هرچندکه درخلا ناشی ازفقدان یک
آلترناتیو مردمی می تواند درکویر سرگردانی ،به ابزار استفاده سوء محافل
ارتجاعی و وابستگان به قدرت های سرمایه داری جهانی تبدیل بشود، ولی پی
آمد مهم آن در مقطع کنونی ،رادیکالیزه شدن فضا و گفتمان سیاسی جامعه
بوده است . حتی کسانی که به حمایت از جمهوری اسلامی به خیابان ها آمده
بودند،متفقا بر حقانیت خواسته های معترضین تاکید کرده وتنها نحوه
اعتراضات رانمی پسندیدند. و نیز خود مقامات جمهوری اسلامی نیز به محق
بودن خواسته ها معترف بودند.بطوری که حتی روزنامه "جوان "به نقل از یک
میزگرد نوشت: "شکاف های اجتماعی میان مردم ورفاه زده ها ریشه ناآرامی
های اخیربود "(روزنامه جوان 16بهمن 96).بااین حساب می توان گفت که
جامعه مادوران اصولگرائی واصلاح طلبی را پشت سر گذاشته است.باتوجه به
این موارد،بیانیه رفراندوم کوششی است برای ارائه آلترناتیو سوم دربرابر
این دو با این ویژگی که نه معطوف به توان اعتراضات و اصالت جنبش مستقل
مردمی،بلکه درنگاهی به بالا و محافل بین المللی. لذا این آلترناتیوسازی
را می توان درعین حال کوششی برای مهار رادیکالیزم اعتراضات مردمی نیز
تلقی کرد،که در شرایط فقدان آلترناتیو انقلابی خود را بعنوان بدیل آن
عنوان می کند.بدیلی برای مردم و علیه استقلال و رادیکالیزم جنبش
مردم.از این منظر ورود طیف نولیبرال های وطنی نظیر اصحاب "مهرنامه
(قوچانی وغنی نژادها) و...،درآینده به آن،دور از انتظار نخواهد بود
.درنتیجه این ،حرکتی است بشدت ضد رادیکال (ضدچپ ورادیکالیسم ازهرنوع)
اگر به مورد تک تک امضاء کنندگان این بیانه توجه بکنیم ،بخوبی روشن است
که نسبت به مبارزه سیاسی و ظرفیت جمهوری اسلامی ،اشراف کامل داشته و
بخوبی به معنی پیشنهاد رفراندوم واقف هستند که :"عالیجنابان،لطفا اجازه
بدهید تا از طریق رفراندوم شمارا ساقط نمائیم"به یک مزاح شباهت دارد تا
اقدامی سیاسی.
اما سوی دیگر مسئله این است که بیانیه، تاکید به برگزاری رفراندوم ،از
مجرای نهادهای بین المللی نظیر سازمان ملل رادارد. حال باید پرسیدکه،
ضمانت اجرائی تصمیم سازمان ملل درصورت جدی شدن مسئله ،چیست؟ این ضمانت
اجرائی دراین مواقع، همان گونه که درعراق ولیبی و...نشان داد،جز اعمال
اراده قدرت های جهانی نمی تواند باشد. هرچند که این اراده می تواند
اشکال متفاوتی بخود بگیرد. که در آن صورت قدرت های جهانی و محافل
وابسته بدانها دراین رفراندوم ونتایج آن،دست بالا را خواهندداشت. این
بدیل چیزی نیست، جز بهره گیری از ظرفیت جنبش مردمی درگذار از اصولگرائی
و اصلاح طلبی ،بدون حضور مستقل توده ها ،بربستری هدایت شده، که درآن
رادیکالیسم جنبش اولین قربانی آن خواهدبود. حضور چهره هائی نظیر نرگس
محمدی و محمدملکی ،نسرین ستوده جعفرپناهی ،در برابر امثال حسن
شریعتمداری و محسن سازگارا و..باتوجه به نتایج عملی این رفراندوم و
تبعات آن،نمی تواند وجاهتی رابرای این محفل فراهم بسازد.
|
