بیانیه تعدادی از سازمان های چپ ایران در درگذشت رفیق فیدل کاسترو

• هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)

• کمیته مرکزی سازمان راه کارگر

• کمیته ی مرکزی سازمان اتحاد فدائیان

در سوگ رفیق فیدل، رهبر انقلاب رهایی‌بخش کوبا

پیام هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)

 

روز آدینه، ۵ آذرماه ۱۳۹۵ (۲۵ نوامبر ۲۰۱۶ میلادی) فیدل کاسترو، رهبر انقلاب کوبا و رئیس‌جمهور پیشین این کشور در ۹۰ سالگی دیده بر جهان فروبست.

فیدل کاسترو در سال ۱۳۳۷ (۱۹۵۹ میلادی) پس از دو سال نبرد چریکی نابرابر با ارتش باتیستا، دیکتاتور نظامی کوبا و پس از فرار او، در این جزیرهٔ دریای کارائیب به حکومت رسید. هم‌رزمان او در این نبرد چریکی از جمله انقلابی نامدار آرژانتینی، ارنستو چه گوارا و رائول کاسترو، برادر فیدل و رئیس‌جمهور کنونی کوبا بودند. فیدل کاسترو تا بهمن ۱۳۸۶ (فوریهٔ ۲۰۰۸ میلادی) که رسماً از ریاست جمهوری و فرماندهی کل قوا کناره‌گیری کرد، دارای بالاترین مقام‌های حکومتی دولت کوبا بود. پیروزی انقلاب کوبا این کشور را که درگیر فساد ریشه‌دار و دیکتاتوری بود، گام به گام به سوی اقتصاد دولتی سوق داد.

دولت ایالات متحدهٔ آمریکا که تا سرنگونی دولت کودتایی کوبا از آن حمایت همه‌جانبه می‌کرد، از آغاز پیروزی انقلاب کوبا و به ویژه پس از ملی کردن دارایی‌های شرکت‌های آمریکایی در کوبا به دشمنی آشکار با دولت انقلابی کوبا برآمد و دست به وضع تحریم‌هایی زد که بیش از ۵ دهه ادامه داشت و منجر به تشدید نامتناسب و غیرقابل انکار فقر در کوبا و تضعیف و عقب‌افتادگی شدید اقتصاد این کشور شد. حملهٔ نظامی گروهی از مخالفان دولت انقلابی کوبا به خلیج خوک‌ها که با سازمان‌دهی و پشتیبانی سازمان سیا صورت گرفت، به نماد اقدامات نظامی بی‌تدبیر ایالات متحده علیه دولت انقلابی کوبا تبدیل شد. کاسترو شخصاً در سرکوب این عملیات مشارکت داشت.

فیدل کاسترو که به ویژه پس از کناره‌گیری چه گوارا از مسئولیت‌های دولتی و مهاجرت او به کشورهای دیگر برای سازمان‌دهی مبازرات چریکی، به حاکم بلامنازع کوبا تبدیل شده بود، در طول همهٔ سال‌های حکومت خود هدف نزدیک به ۶۵۰ سوءقصد ناموفق از سوی سازمان سیا بود. از جملهٔ این سوءقصدها اجیر کردن سران مافیا برای کشتن رهبر انقلاب کوبا بود.

موفقیت و دستاورد غیرقابل انکار کوبای کاسترو و دولت «سوسیالیستی» آن پیش از هر چیز در ایجاد نظام بهداشتی و پزشکی بی‌بدیل و قابل رقابت در سطح جهانی و نیز نظام آموزش و پرورش مردمی است. از سوی دیگر ایجاد محدودیت‌های غیرقابل انکار در زمینهٔ آزادی بیان و فعالیت سیاسی مخالفان حکومت وجه غیرقابل دفاع سیاست کلان کوبای کاسترو بود، سیاستی که در سال‌های گذشته و با روی کار آمدن رائول کاسترو از شدت آن به نحو چشمگیری کاسته شده است.

انقلاب کوبا تا دهه‌ها پس از پیروزی خود الهام‌بخش بسیاری از مبارزان عدالت‌خواه در سراسر جهان بود. مقاومت در برابر تلاش‌های براندازانهٔ ایالات متحدهٔ آمریکا در فاصلهٔ جغرافیایی به این نزدیکی از خاک ایالات متحده، یکی از ویژگی‌های حکومت کاسترو بود. حتی فروپاشی اردوگاه «سوسیالیسیم واقعاً موجود» و نابودی اتحاد شوروی که مهم‌ترین پشتیبان اقتصادی دولت کوبا بود، بر خلاف بسیاری از پیش‌بینی‌ها نتوانست منجر به نابودی حکومت چپ‌گرای کوبا شود. سر کار آمدن دولت‌های چپ‌گرا در پی‌آمد سرنگونی دیکتاتوری‌های نظامی در اکثریت قریب به اتفاق کشورهای آمریکای مرکزی و جنوبی، کوبا را از انزوایی به درازای۴ دهه رهاند.

نام و پیکار فیدل کاسترو سمبلی برجسته برای مقاومت در برابر استعمار و دخالت نیروهای بیگانه و مبارزه برای استقلال شد و تحت رهبری او روش‌های مبارزاتی کوبا به سبک و سیاق مبارزاتی خود ویژه‌ای بدل گردید. او علی‌رغم در دست داشتن طولانی‌مدت قدرت هیچ‌گاه اجازه نداد تا عکس یا تندیسی از او در اماکن عمومی نصب شود و یا چهره‌اش بر روی اسکناس‌های این کشور نقش بندد.

بزرگ‌داشت فیدل کاسترو، بزرگ‌داشت نسلی بزرگ از مبارزان استقلال‌طلب و استعمارستیز راه آزادی و عدالت در عرصهٔ جهانی است. مبارزانی که فیدل کاسترو یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های آنان بود. کاستی‌ها و خطاهای فیدل کاسترو و هم‌نسلان وی، هرگز نمی‌تواند بر این جنبهٔ برجسته پیکار او و آن نسل جهانی و جنبش‌های منتج از آنان سایه افکند.

نام فیدل کاسترو، به کنار از دستاوردها و ناکامی‌های سیاسی خود و نظامی که او در کوبا بنیان گذاشت، به عنوان یکی از چهره‌های تاریخ‌ساز جهان معاصر و یک انقلابی آرمان‌خواه به صفحات تاریخ جهان راه یافته است؛ مبارزی که الهام‌بخش بسیاری از مبارزان هم‌عصر و متأخر خود در مبارزه برای جهانی بهتر و عادلانه بود.

یاد رفیق فیدل را با این قرائت از شخصیت و مبارزاتش بزرگ می‌داریم و درگذشت او را به مردم کوبا، دوستداران «فرمانده فیدل» و همهٔ مبارزان راه استقلال و عدالت در سراسر جهان تسلیت می‌گوییم.

 

هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)

دوشنبه، ۸ آذر ۱۳۹۵ (۲۸ نوامبر ۲۰۱۶)

 

بیانیه کمیته مرکزی سازمان راه کارگر به مناسبت درگذشت فیدل کاسترو رهبر انقلاب کوبا 

 

جمعه شب ۲۵ نوامبر رائول کاسترو برادر فیدل و رئیس جمهور کنونی کوبا رسما در تلویزین سراسری کوبا خبر درگذشت رهبر جنبش چریکی و انقلاب ضد دیکتاتوری – ضد امپریالیستی کوبا را اعلام کرد. فیدل کاسترو که هنگام مرگ نود سال سن داشت از هشت سال پیش رسما از امور دولتی کناره گرفت. 
فیدل کاسترو در اواخر دهه پنجاه میلادی به همراه دوست و همرزم خود چه گوارا ( پزشک آرژانتینی) و برادرش رائول و دیگر مبارزین کوبایی، پایه های یک جنبش چریکی موفق را بنا نهاد که هدف آن پایان دادن به رژیم دیکتاتوری و فاسد باتیستا ( مزدور حلقه به گوش امریکا) بود. تا پیش از انقلاب، کوبا حیات خلوت امریکا در فاصله ۱۵۰ کیلومتری سواحل فلوریدا بود و بعنوان یک روسپی خانه و قمارخانه عظیم در خدمت عیاشی ها و ولخرجیهای اقشار مرفه امریکایی بود. ضمن اینکه سازمان سیا و پنتاگون با آموزش آخرین متد شکنجه و سرکوب نظامی، با تمام قوا در کنار رژیم جنایتکار باتیستا ایستاده بودند. جنبش چریکی دمکراتیک و سبز کوبا خیلی زود از حمایت دهقانان – کارگران و ، دانشجویان و هنرمندان مترقی برخودار گردید و توانست بعد از پیروزی سرنوشت ساز در سانتا کلارا ، هاوانا – پایتخت – را نیز تسخیر کند . ارتش رهائیبخش چریکی کاسترو – چه گوارا در هنگام ورود پیروزمندانه به هاوانا مورد استقبال انبوه توده های لگدمال شده قرار گرفت و بدین ترتیب کوبا در سال ۱۹۵۹ یعنی یک دهه پس از پیروزی انقلاب چین، اولین کشور امریکای لاتین شد که توانست در حیات خلوت امپریالیسم امریکا، انقلابی دمکراتیک و چپ را به پیروزی برسان رساند. در ابتدا رهبران انقلاب کوبا گرایشات آشکار کمونیستی نداشتند. حتی حزب کمونیست کوبا نیز که یکی از احزاب اقماری اتحاد شوروی بود نقش چندانی در انقلاب نداشت اما خشم و کینه توزی امپریالیسم امریکا نسبت به از دست رفتن این حیات خلوت و صدالبته مواضع ضدامپریالیستی و مستقلانه دولت انقلابی کوبا سبب شد که سازمان سیا با تمام قوا در صدد سرنگونی دولت جدید برآید. از جمله اقدامات سیا میتوان به چند صد بار تلاش برای ترور فیدل کاسترو و تجهیز ضدانقلابیون فراری کوبایی و گسیل آنها به سواحل کوبا برای ساقط کردن دولت انقلابی اشاره کرد . مجموعه این اقدامات موجب گشت که کوبا هم رابطه نزدیکی با اتحاد شوروی دوران خروشچف برقرار کند و هم در سال ۱۹۶۲ اجازه استقرار موشکهای دوربرد شوروی در خاک کوبا را بدهد که با تهدید دولت کندی و قرار گرفتن جهان در آستانه جنگ جهانی سوم، شوروی از تصمیم خود عقب نشینی کرد و بحران موقتا به پایان رسید. با اغاز تحریمهای همه جانبه امریکا، عزم دولت کوبا برای نزدیکی به بلوک شوروی و استقرار مدل روسی سوسیالیسم دوچندان شد و با ایجاد حزب واحد کمونیست کوبا ، رسما این دگردیسی متحقق شد. حکومت انقلابی کوبا با پشت سرگذاشتن همه تهدیدات ضدانقلابی و تثبیت قدرت سیاسی خویش در کشور کوچک ، فقیر و عمدتا کشاورزی و تک محصولی کوبا ، دست به کارهای عظیمی زد که حتی دشمنان اش نیز قادر به انکار آن نبوده و نیستند. برچیدن بیکاری و بی خانمانی و تامین غذا برای همگان ، اجرای وسیع آموزش رایگان و برچیدن کامل و ضربتی بیسوادی، بهداشت رایگان برای همگان و سیستم پزشکی پیشرفته بالاتر از استاندارد جهانی، گسترش فعالیت هبای ورزشی در سطح توده ای ، توزیع رایگان زمین میان دهقانان بی زمین و نیز ایجاد برابری میان زنان و مردان و نیز میان نژادهای مختلف، از جمله دستاوردهای بزرگ و خیره کننده این کشور بوده که تا امروز نیز تداوم دارد. در عرصه سیاست خارجی نیز دولت انقلابی کوبا تلاش میکرد از اکثر جنبش های ضدامپریالیستی در کشورهای جهان سوم حمایت کند و یا به کسترش جنبش چریکی در دیگر کشورها یاری رساند. چه گوارا در راستای این مشی انترناسیونالیستی بود که با کناره گرفتن از همه سمت های دولتی به همراه داوطلبین دیگر راهی کنگو در افریقا و سپس بولیوی در امریکای لاتین شد تا شعله های جنگ چریکی را در این کشورهای محروم نیز برافروزد و بر سر همین ارمان جان خویش را از دست داد و بدل به یک اسطوره فراموش نشدنی گردید که دوست و دشمن سر تعظیم در برابرش فرود می آورند. 
تحت تاثیر انقلاب کوبا بود که در دهه شصت و هفتاد میلادی (چهل و پنجاه خورشیدی) غالب نیروهای چپ ایران به مشی چریکی روی آوردند که البته به دلیل بی پیوندی با جنبش کارگران و زحمتکشان ره به جایی نبرد و نادرستی این الگوبرداری را نه تنها در ایران بلکه در بسیاری دیگر از کشورهای جهان سوم نشان داد. 
اما نیم قرن حاکمیت فیدل کاسترو به رغم دستاوردهای مثبت و عظیم اش به دلیل پیروی از مدل روسی – چینی " سوسیالیسم واقعا موجود" که چیزی جز سوسیالیسم بوروکراتیک استالینیستی نبود دارای انحرافات و ضعف های بنیادی و ساختاری نیز بود که در مرکز آن : سیستم تک حزبی و فقدان آزادی بیان ، تشکل و تجمع برای دیگر گرایشات سیاسی و عقیده تی یعنی بیگانگی از دمکراسی واقعی – کمونی شورایی – سوسیالیسم مارکسی بود. این استبداد و فقدان آزادیهای فردی و اجتماعی که تحت لوای دیکتاتوری پرولتاریا و خطر نفوذ امریکا توجیه میشد، به همان سرنوشتی دچار گردید که شوروی و بلوک شرق دچار شدند. ضمن اینکه با سقوط اتحاد شوروی، کوبا یکی از مهمترین حامیان خود را از دست داد که سوبسیدهای تجاری و کمکهای اقتصادی آن نقش مهمی در اقتصاد کوبا بازی میکردند. اتکای کوبا بر صادرات شکر و سقوط بهای آن عملا سبب رشد فقر و نارضایتی در میان بخش هایی از مردم شده است، به همین دلیل بسیاری از این مردمان ناراضی از هر فرصتی برای فرار از کشور استفاده میکنند. تحت این فشارها بوده که به دنبال جانشینی رائول کاسترو ، شاهد رشته اصلاحاتی چه در عرصه اقتصاد و چه در عرصه سیاست خارجی هستیم. کسب و کارهای کوچک خصوصی مجددا اجازه فعالیت پیدا کرده و به سرعت در حال رشدند. بعلاوه صنعت توریسم این کشور با کمک سرمایه گذاریهای شرکتهای کانادایی – اروپایی و غیره هم اکنون به یکی از مهمترین منابع درامد کشور تبدیل شده است. ضمن اینکه در دوره دوم ریاست جمهوری اوباما در امریکا، اندکی از حجم بایکوت و تحریم چند دهساله امریکا علیه کوبا و محاصره آن کاسته شده است و دو کشور مجددا سفارتخانه های خویش را بازگشایی کرده اند که البته معلوم نیست این گشایش در دوره ریاست جمهوری ترامپ چه سرنوشتی پیدا کند. 
در رابطه با ایران نیز برخورد دولت کوبا نسبت به رژیم حاکم بر کشورمان و اپوزیسیون آنرا باید به دو دوره مجزا تقسیم کرد: نخست در دوران رژیم سلطنتی که کوبا حامی مخالفین و جنبش چریکی ایران بود و از مبارزات ضدسلطنتی – ضدامپریالیستی چپ ایران حمایت میکرد و دوم در دوره پس از انقلاب که سیاست دولت کوبا حمایت از رژیم اسلامی بوده است. در تمام ۳۷ سال حاکمیت جمهوری اسلامی به صرف رجزخوانی های ضدامریکایی رژیم ایران و یا رابطه دوستانه این رژیم با کوبا و متحدینش، دولت کوبا نه تنها حمایتی از اپوزیسیون چپ و مستقل نکرده است ، بلکه حتی پس از آغاز سرکوب حزب توده که از احزاب برادر حزب کمونیست کوبا است نیز حاضر نشد دست از حمایت همه جانبه از رژیم اسلامی و فاشیست ایران بردارد. و البته چگونه میتوان استبداد و بی حقی عمومی در یک کشور دیگر را به چالش گرفت در حالیکه خود به روایتی استبدادی از سوسیالیسم باور داشت؟! در واقع مترقی دانستن هر نوع مبارزه و لفاظی ضدامپریالیستی، آن انحراف و کج فهمی بزرگی بود که دولت کوبا را نه تنها در کنار رژیم اسلامی ایران بلکه در کنار دیکتاتورهای دیگر نظیر صدام حسین و معمر قذافی نیز قرار میداد. 
با این همه و به رغم همه این اشتباهات و انحرافات عظیم از سوسیالیسم شورایی مبتنی بر خودحکومتی دمکراتیک و برخوردهای دابل استاندارد در حمایت از جنبش های انقلابی ، فیدل کاسترو بر خلاف اختاپوس ها ی کپک زده شوروی و چین و کره شمالی و بلوک سابق شرق، به رهبری فاسد که از قدرت خود برای ثروت اندوزی و ارضای تمایلات حقیرانه سوء استفاده میکند تبدیل نشد. او ساده زیست و ساده مرد و با آخرین وصیت اش مبنی بر سوزاندن جسدش، اجازه نداد از او یک بقعه برای زیارت بسازند. او رهبر یک انقلاب تاریخ ساز بود که علیرغم جثه کوچک کشورش، نقش پررنگی در حمایت از مبارزات ضدامپریالیستی ملل جهان سوم داشت. او حامی بزرگ خلق فلسطین ، انقلاب ضدسلطنتی ایران و جنبش ضدآپارتاید در افریقای جنوبی بود و از افشاگران نقش امپریالیسم امریکا در عروج جریانات ارتجاعی القاعده و داعش در بطن بحران خاورمیانه بود. " سوسیالیسم " مدل کوبا و کاسترو اگر چه فرسنگها با سوسیالیسم کمونی – شورایی مبتنی بر حق رای همگانی و آزادی بی قید و شرط اندیشه ، بیان و تشکل فاصله داشت و دارد، اما به هر میزان نسیم سوسیالیستی که به این کشور زیبا وزیده است حامل دستاوردهای اجتماعی عظیمی بوده که میتوان و باید به آن افتخار کرد. ما مرگ این رهبر انقلاب جسورانه کوبا را به همه انسانهای آزاده و عدالت طلب بویژه مردم کوبا تسلیت میگوئیم. باشد که مرگ این رهبر سیاسی برجسته قرن بیستم و نقد این مدل از سوسیالیسم، درسی باشد برای همه ما کمونیستها که هیچگاه برای بنای عدالت اجتماعی و برابری ، آزادی و دمکراسی را قربانی نکنیم! 

کمیته مرکزی سازمان راه کارگر 
۲۷ نوامبر ۲۰۱۶ – ۷ آذر ۱۳۹۵

کمیته ی مرکزی سازمان اتحاد فدائیان: فیدل کاسترو رهبر انقلاب کوبا درگذشت 

فیدل کاسترو، مبارز کمونیست و پرچمدار مبارزه ضدامپریالیستی قرن بیستم، در شب جمعه ۲۵ نوامبر، در سن ۹۰ سالگی، درگذشت. وی یکی از نادربازماندگان نسل انقلابیون قرن بیستم بود که تاریخ این قرن پرتلاطم را نوشتند. وی همراه با دیگر مردان و زنان انقلابی کوبائی و امریکای لاتین، سرنوشت کشور خود را تغییر داده و همراه با آن دهه های متمادی الهام بخش انقلابیون قاره خود و جهان شدند. 

فیدل کاسترو از انقلاب کوبا جدا نیست و انقلاب کوبا را از فیدل کاسترو نمی‌توان جدا کرد، چه آن زمان که همراه با «چه گوارا» جنبش چریکی را در کوههای "سیئرا مائسترا" سازمان داد و رهبری کرد، چه آنجا که این مبارزه را به پیروزی رساند و دیکتاتور دست نشانده امپریالیسم امریکا را فراری داد و چه ان زمان که در مقابل تمامی فشارها، توطئه ها و تحریمهای گوناگون امپریالیسم امریکا، مقاومت مردم کوبا را رهبری کرد و کوبا را به نماد ایستادگی و مقاومت در مقابل بزرگترین قدرت امپریالیستی جهان، تبدیل کرد. مردم کوبا به همراه کاسترو نشان دادند که می‌توان در مقابل تهدیدها و فشارهای قدرتهای جهانی ایستادگی کرد و زیر همه فشارها برای بهبود شرائط زندگی خود تلاش کرد. انقلاب کوبا برای توده‌های تهیدست هم آموزش و پرورش رایگان را به ارمغان آورد و هم بهداشت رایگان را، و در کنار آن دهه‌ها تبعیض بین بازماندگان دوران بردگی و سفیدپوستان را پایان دهد. 

فیدل کاسترو نزدیک به نیم قرن در مقام رهبری حزب کمونیست کوبا و رهبری دولت کوبا باقی ماند. اگر در سالهای اولیه، رهبری یک انقلاب پیروزمند، حفظ قدرت را مشروعیت می‌بخشید، اما طولانی شدن آن و حذف همه ساز و کارهای دمکراتیک برای فعالیت سیاسی، نقطه سیاهی در کارنامه این انقلابی برجسته و همراه با وی بر انقلاب کوبا باقی گذاشته است. 

فیدل کاسترو و انقلاب کوبا نشان دادند که می‌توان در مقابل نابرابری و بیعدالتی و زور و چپاول دیکتاتورها و قدرتهای بزرگ جهانی مقاومت کرد، مبارزه کرد و پیروز شد. 

یاد این انقلابی بزرگ گرامی باد. 

کمیته مرکزی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران 
٨ آذر ۱٣۹۵ - ۲٨ نوامبر ۲۰۱۶