نامزد مخالفان دولت، برنده انتخابات ریاست‌جمهوری آرژانتین شد

قطب‌نمای شکسته جنوب

 

«آینده همان‌طور رقم خواهد خورد که مردم آرژانتین طلب می‌کنند. هیچ‌چیز برای همیشه دوام نخواهد آورد». این سخنان «کریستینا فرناندز کرشنر»، رئیس‌جمهور هشت سال گذشته آرژانتین، است که در هنگام ثبت رأی در انتخابات ریاست‌جمهوری روز یکشنبه، نشان از ناامیدی حزب حاکم در حفظ قدرت داشت؛ یأسی که روز گذشته و با اعلام نتایج نهایی انتخابات که به معنای پایان بیش از یک‌دهه حاکمیت احزاب چپ‌گرا در سومین اقتصاد بزرگ منطقه آمریکای‌لاتین بود، نه‌تنها دامن حزب چپ‌گرای «پرونیست»، بلکه بسیاری از متحدان منطقه‌ای آن را نیز گرفت.
نتایج نهایی شمارش آرای انتخابات ریاست‌جمهوری آرژانتین در حالی روز گذشته از پیروزی «مائوریسیو ماکری»، نامزد محافظه‌کار «ائتلاف تغییر» خبر می‌داد که تکیه‌زدن شهردار راست‌گرای «بوئنوس آیرس» بر کرسی اول قدرت، متضمن تغییراتی اساسی در سیاست داخلی و خارجی آن کشور خواهد بود. ماکری ٥٦ساله که حدود یک ماه پیش و در دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری، قافیه را به «دانیل سیولی»، نامزد تحت حمایت کرشنرها و «جبهه پرونیستی برای پیروزی»، باخته بود، موفق شده تا خلاف انتظارات و با اتکا به حمایت دیگر نامزدهای شکست‌خورده، ٥١,٥ درصد از آرای دور دوم انتخابات را از آنِ خود کند؛ توفیقی که به نظر نامزد راست‌گرای پیروز انتخابات، تحولی تاریخی در این دومین کشور بزرگ آمریکای جنوبی است.
ماکری که به‌عنوان فرزند یکی از ثروتمندترین مردان آرژانتین، در طول سال‌ها بدل به یکی از قدرتمندترین تجار آن کشور شده و برای مدتی ریاست باشگاه فوتبال پرطرفدار «بوکا جونیورز» آن کشور را نیز برعهده داشته، در سخنرانی روز گذشته خود، پیروزی راست‌گرایان را اتفاقی تاریخی دانسته و وعده داد با احیای اقتصاد نیمه‌جان آرژانتین، آغازگر دوران باشکوه و جدیدی برای کشورش باشد. رئیس‌جمهور ایتالیایی‌تبار جدید آرژانتین که از سال ٢٠٠٣ و با تأسیس حزب راست‌گرای «تعهد به تغییر» به‌طور رسمی وارد عرصه سیاست شده و همواره به‌عنوان نامزد موردنظر سرمایه‌گذاران خارجی و شرکت‌های تجاری و چندملیتی بزرگ شناخته می‌شد، اکنون می‌تواند با تصدی کرسی ریاست‌جمهوری، لقب لیبرال‌ترین رهبر اقتصادی آرژانتین از دهه ٩٠ میلادی به این سو را بر دوش کشد؛ این دست‌کم ادعای بسیاری از تحلیلگران سیاسی-اقتصادی منطقه ازجمله «گری کلایمن» است که در گفت‌وگو با رویترز، پیروزی ماکری را تحقق آرزوی سرمایه‌گذاران خارجی و نمایانگر گسست اساسی هیأت حاکمه از میراث تقابل‌جویانه دولت‌های چپ‌گرای پیشین در سوءمدیریت اقتصادی دانسته است.
این در حالی است که دوران ١٢ساله حاکمیت کرشنرها که ابتدا با ریاست‌جمهوری «نستور کرشنر»، در سال ٢٠٠٣ و سپس جانشینی همسر او از سال ٢٠٠٧ تاکنون ادامه داشته، اگرچه همواره با سیاست‌های اقتصادی حمایتی، نظارت‌های سفت‌وسخت پولی، مالیات‌بندی سنگین بر بخش صادرات و همچنین اتهامات فساد گسترده شناخته می‌شد، اما توانسته بود تا خلاف ادعاها، بار سنگینی از دوش اقتصاد پیش‌تر بیمار آرژانتین بردارد. تولید سالانه ٥٠٠‌ هزار شغل، کاهش نرخ بی‌کاری از ٢٦ درصد در سال ٢٠٠٣ به ٦,٩ درصد در سال ٢٠١٣، کاهش ٧٥درصدی بدهی‌های ملی در نسبت با تولید ناخالص داخلی، کاهش درصد جمعیت زیر خط فقر از ٥٤ درصد به هفت درصد و افزایش سهم هزینه‌های آموزشی و حمایتی دولت در قبال دانشجویان، زنان خانه‌دار و بازنشستگان در همین مدت، همان میراثی است که گویا در بحبوحه کارزارهای انتخاباتی و بهره‌گیری جبهه مخالفان دولت از نرخ تورم دورقمی آن کشور، از دید رأی‌دهندگان پنهان مانده بود.
با تمام این اوصاف و در شرایطی که سیولی، نامزد پرونیست‌ها، ضمن پذیرش شکست، نتایج آرا را نشان از عزم مردم برای انتخاب یک آلترناتیو دانسته و بر احترام به آرای مردمی تأکید داشته، بسیاری بر این باورند که سودای ائتلاف راست‌گرای «تغییر» در احیای ضوابط بازار آزاد و لغو تمامی سازوکارهای نظارتی بر جریان سرمایه، ثمره‌ای جز دست‌اندازی یک سرمایه‌داری متوحش بر پیکره بی‌جان اقتصاد آرژانتین ندارد. ماکری که البته به دلیل دراختیارنداشتن اکثریت مجلس نمایندگان و کنگره، برای تشکیل دولت نیاز به ائتلاف با برخی دیگر از احزاب کوچک و بزرگ آن کشور دارد، وعده داده تا با تمرکز سیاست‌های دولتی بر کاهش تورم ٢٥ درصدی و همچنین تأمین کسری بودجه که در ٣٠ سال گذشته بی‌سابقه بوده است، پای سرمایه‌گذاران خارجی را به این بهشت گمشده باز کند.
او همچنین وعده داده ضمن از سرگیری مذاکرات با تمامی آن وام‌دهندگان خارجی که بدهی‌های پرداخت‌نشده آرژانتین را دستاویزی برای تنظیم شکایات در دادگاه‌های ایالات متحده یافته‌اند، نه‌تنها روابط کشور با آمریکا را بهبود بخشد، بلکه با برداشتن گام‌هایی ابتدایی به منظور رفع منازعات سرزمینی اطراف جزایر «فالکلند»، روابط دولت با بریتانیا را نیز از نو بازسازی کند. البته اینها افزون بر آن تحولات بنیادینی خواهد بود که با روی‌کارآمدن ماکری، آرایش سیاسی کشورهای آمریکای لاتین را تحت‌تأثیر خود قرار خواهد داد. دولت راست‌گرای آتی آرژانتین سر آن دارد تا نه‌تنها اتحاد راهبردی خود با ونزوئلا، بولیوی، اکوادور و البته ایران را به حالت تعلیق درآورد، بلکه احتمالا در تلاش خواهد بود تا سیاست خارجه خود را به بهبود روابط تضعیف‌شده آن کشور با دولت‌های دست‌راستی و حامی ایالات متحده، ازجمله مکزیک، کلمبیا، پرو و شیلی معطوف کند.

 

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست