ادواردو گالانو : بولیواری با قلم

طارق علی – برگردان : هاتف رحمانی 

 

دوست ورفیق من ادواردو گالانو مدتی بیمار بوده است ، اما درمان او نتیجه داد و او توانست بهبود یافته و دوباره قلم بر کاغذ بگذارد . در یک مصاحبه تلویزیونی با تله سور از من خواسته شد مطلبی در باره اوبگویم ، این چیزی است که من گفتم : 

آن چه را بولیوار تلاش می کرد با شمشیر انجام دهد ، گالانو با قلم خود انجام داد . او برای متحد کردن قاره علیه امپریالیسم امریکا تلاش کرد . او زمانی که دیکتاتوری های نظامی مورد پشتیبانی امریکا دموکراسی را در بخش اعظم امریکای جنوبی درهم شکستند صدای زیر زمینی قاره بود ، او زبان کسانی بود که شکنجه شدند ،اوزبان افراد بومی بود که باسرکوب مضاعف امپریالیسم و الیگارش های مختلط له می شدند . 

آیا او خوش بین یا بدبین بود ؟ او هم خوش بین بود وهم بدبین و اغلب همزمان هم خوش بین بود وهم بدبین ، اما او هرگز امید خود را از دست نداد . امید در تمام طول زندگی او قوی باقی ماند . امید در کارهای عاشقانه او در باره تاریخ امریکای جنوبی نمایان است . نوشتن تاریخ بعنوان شعر. امید در روزنامه نگاری او از لا مارچا در اروگوئه دهه 1960 تا لا جورنادا در مکزیکوی امروز وجود دارد . او هرگز جزمی (دگماتیک) نبود وهمیشه برای ایده های نو می شکفت .  

پس از ظلم وستم دیکتاتوری ها او هم مانند دیگران دریافت که مسیر مسلحانه مصیبت بوده است ، که نمی بایست انقلاب کوبا کورکورانه تقلید می شد . تولد جنبش های جدید اجتماعی و پیروزی های بولیواری منبع الهام و نگرانی او بود . او نمی خواست شاهد تکرار اشتباه های قدیمی باشد . هر گاه که ما دیدار داشتیم این فکر در او قوی بود . او اصرار داشت که  ما در واقع از دشمن شکست نخوردیم ، بلکه تا حد زیادی از خودمان شکست خوردیم . 

او با یک سادگی مقدس ، قوی و سیاسی همراه با تاریخ بعنوان آموزگار خود می نوشت .

خواندن گالانو آن چیزی است که من  امروز می توانم به هر روزنامه نگار رادیکال مشتاق توصیه کنم . از او تقلید نکنید . از او بیاموزید .  

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست