ستیزه چین -ویتنام

سمیر امین- مهرگان

 

من ، امروز نمی توانم آنچه را چند سال پیش از این در گفتگو با سیاست گذارهای چین و ویتنام گفته ام ، که دقیقا همان چیزی که می خواستم را تکرار کنم : " اگر من رئیس جمهور ویتنام یا چین بودم – وشما می دانید که این احتمال درحد صفر است ، وحرف های من اهمیتی ندارند – کار دیگری انجام می دادم . من می گویم ما ، همراه هم ، ویتنامی ها وچینی ها – این دریا را که بدون هیچ توصیف دیگری دریای جنوب می خوانیم ، ( همان گونه که می گویند "خلیج" تا از عربی یا ایرانی خواندن آن خودداری کنند) دیده بانی خواهیم کرد . ما دو نیروی دریایی با هم گشت زنی می کنیم . افسر ارشدی از ویتنام در کشتی چینی و در مقابل افسر بلند پایه ای از چین در کشتی ویتنامی مستقر خواهد شد . ما وارد شدن متجاوز– ژاپن وامریکا - را به محض مشاهده متوقف خواهیم کرد . و در رابطه با بهره برداری از منبع های دریا ، یک کمیسیون عالی برای تعیین شکل ها و موقعیت ها مستقر خواهیم ساخت . من اضافه می کنم که مسئولیت چین در کلیت موضوع بیشتر است . چین است که شریک قوی تر در منطقه است . بر چین است که حرکت اول یا امتیازنخست را برای اجازه دادن به باز شدن پنجره واقعی گفتگو بین دوکشور و شکست هر تلاش از سوی امپریالیست های امریکای شمالی وناتو برای بهره برداری نا روا از این نزاع را اعطا نماید . اولویت سیاست ما باید ایجاد جبهه متحد ملت های جنوب  در رودر رویی با امپریالیسم باشد . "

چشم انتظار پاسخی نبودم وپاسخی هم دریافت نکردم . (اما) می توانستم چهره هر دو طرف را بخوانم : این مرد رویا باف است ، فاقد واقع بینی است . به استنباط من : آری ، مردان قدرت ، و هنوز همه جا ، احساس واقعگرایانه می کنند ، اما (آن احساس) "سیاست واقعی " نیست . واقع گرایی اقدام انقلابی برای تغییر و تقویت ائتلاف خلق های جنوب است .

 http://samiramin1931.blogspot.fr/2014/06/le-conflit-chine-vietnam-juin-2014.html

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست