خطر ماجراجویی
نظامی و عواقب وخیم آن برای منطقه و جنبش مردمی
”رژیم
حاکم بر ایران، با قابلیت هسته ای، که ثابت کرده است نسبت به خواست جامعه
جهانی به کلی بی اعتنا است، تهدیدی واقعی به شمار می آید... با وجودی که ما
می خواهیم که این موضوع را از طریق راه حل های مبتنی بر گفت و گو حل کنیم
... دولت بریتانیا هیچ گزینه ای را کنار نخواهد گذاشت..“
نیک کلگ، معاون نخست وزیر انگلستان
اخبار و تحلیل های منتشر شده در رسانه های جهان در هفته های اخیر نشانگر
تشدید بحران و تنش سیاسی میان دولت آمریکا و کشورهای اروپایی با جمهوری
اسلامی ایران است. اجلاس کشورهای ”گروه 20“ در شهر ”کان“ فرانسه و همچنین
نشست اخیر کشورهای ” جامعه عرب“ در رابطه با تحولات سیاسی در سوریه هر دو
به صحنه بحث های مهم در رابطه با آینده میهن مان تبدیل شدند. به موازات بحث
های این دو نشست اظهارات تحریک آمیز سران دولت اسرائیل در رابطه با ضرورت
اقدام نظامی بر ضد ایران و خطر حمله نظامی به تاسیسات اتمی کشورمان در صدر
اخبار رسانه های بین المللی قرار گرفت.
گرچه در سال های اخیر معدود هفته ای بوده است که در آن شواهدی از درگیری
های لفظی و تهدید های متداول بین ایالات متحده و متحد استراتژیک آن اسرائیل
از یکسو و سران رژیم ولایت فقیه از سوی دیگر وجود نداشته است، اما نیروهای
سیاسی میهن دوست و ترقی خواه کشور نمی توانند در قبال تهدیدهای جدی و گسترش
یابنده دوره اخیر که در شرایط جدید منطقه ای و جهانی کنونی صورت می گیرند،
بی تفاوت باشند.
علی اکبر صالحی، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی، با قبول تلویحی این
تهدیدات هفته گذشته از این سخن گفت که جمهوری اسلامی خود را برای ”بدترین
وضعیت“ آماده کرده است. فیروز آبادی، رییس ستاد کل نیروهای مسلح رژیم نیز
در سخنانی در این زمینه از جمله گفت: ”ما به عنوان دستگاه های نظامی تهدید
را هر چند با احتمال کم و دور باشد، تهدید قطعی می دانیم...“. محافل صلح
طلب جهان در روزهای اخیر نسبت به تحولات شدیداٌ اظهار نگرانی کرده اند.
دولت چین روز14 آبان ماه (5 نوامبر) در موضع گیری پیرامون تحولات شتاب
گیرنده منطقه مخالفت خود را با هرگونه عملیات نظامی بر ضد ایران اعلام کرد.
حزب توده ایران در سال های اخیر به دفعات اعلام کرده است که با هرگونه
مداخله خارجی و ماجراجویی نظامی کشورهای امپریالیستی و نیروهای وابسته به
آن در امور کشور ما، تحت هر عنوانی، شدیداٌ مخالف است و معتقد است که
سرنوشت میهن ما و مبارزه برای تحقق آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی تنها به
اراده و خواست خلق های میهن ما وابسته است.
حزب ما همچنین بار ها اعلام کرده است که سیاست خارجی نابخردانه و
ماجراجویانه رژیم عملاٌ نه تنها میهن ما را در صحنه جهانی منزوی کرده بلکه
شرایط مناسبی را برای کوشش های امپریالیسم و ارتجاع منطقه برای ایجاد یک
اجماع بین المللی برای تهاجم نظامی به ایران فراهم آورده است. ما بار ها به
تفصیل در باره اینکه چگونه دیپلماسی رژیم به دلیل ارتجاعی بودن و متناقض
بودن آن سترون و بی اثر است افشاءگری کرده ایم. از سوی دیگر سیاست های
سرکوبگرانه رژیم برضد نیروهای مردمی هرگونه امکانی را برای اینکه یک جنبش
مردمی ضد تجاوز خارجی در داخل کشور پای بگیرد، را غیر ممکن کرده است. چگونه
می توان تصور کرد که در حالیکه نیروهای ترقی خواه، اتحادیه های کارگری،
جنبش های جوانان، دانشجویان و زنان در زیر تیغ سرکوب خشن رژیم قرار دارند،
و نیروهای سرکوبگر و امنیتی رژیم نقش اصلی خود را ممانعت از تشکل و
سازماندهی آنان قرار داده اند، در ایران یک جنبش پوینده توده ای برای دفاع
از تمامیت ارضی و حق حاکمیت ملی کشور شکل خواهد گرفت؟ می بایست اذعان داشت
که در چنین شرایطی است که کشورهای امپریالیستی نیر مترصدند تا با استفاده
از امکانات مالی و تبلیغی خود ”آلترناتیو“ های دست نشانده از قماش ”کنگره
ملی“ که احمد چلبی، مزدور سیا، 8 سال پیش در عراق پایه گذاری کرد، ایجاد
کنند.
تحولات و دیپلماسی بین المللی معمولاٌ قانونمندی های خود را دارند و توازن
قوای بین المللی و منطقه ای نقش بسیار مهمی در جهت گیری این تحولات بازی می
کنند. نمونه تحولات لیبی، و درگیر شدن کشورهای ناتو در عملیات نظامی بر ضد
این کشور، در حالی که دولت های بریتانیا و آمریکا روابط گسترده یی را با
رژیم قذافی داشتند از تجربیات آموزنده ای است که باید به آن توجه کرد.
تحولات سریع و رشد جنبش های آزادی خواهانه در تونس ومصر و در دیگر کشورهای
خاورمیانه و احتمال ایجاد شرایطی که دیگر دولت های دیکتاتوری منطقه، که
عمدتاٌ وابسته به امپریالیسم و مجری سیاست های آن هستند، سقوط کنند، ایالات
متحده و کشورهای اتحادیه اروپا را به چاره جویی برای حفظ منافع غارتگرانه
شان واداشت. اقدام نظامی از طریق عربستان سعودی و کشورهای ”شورای همکاری
خلیج“ در بحرین، تشویق دولت اردن به انجام برخی اصلاحات سطحی و ناپایدار، و
کوشش برای کنترل و تغییر سمت و سوی تحولات در مصر را باید در این راستا
قلمداد کرد. عملکرد دولت های لیبی و سوریه در مقابله سرکوبگرانه و تحریک
آمیز با جنبش های دموکراسی خواهانه در این کشورها، از سوی محافل
امپریالیستی به مثابه بهانه ای برای مداخله جویی و در رابطه با لیبی به
حمله نظامی همه جانبه به این کشور منجر شد که برای بیش از 7 ماه متوالی
ادامه یافت. سقوط دولت دیکتاتوری معمر قذافی توسط نیروهای وابسته به پیمان
ناتو، در آبان ماه سال جاری در شرایط موجود خاورمیانه، الگوی رفتار متفاوتی
از ماجراجویی نظامی-سیاسی کشورهای امپریالیستی (الگویی متفاوت از لشکر کشی
گسترده و اشغال کشورهای منطقه یعنی همان سیاستی که در افغانستان و عراق
دنبال شد) را به نمایش گذاشت.
به نظر می رسد که پس از گذشت هشت سال از تهاجم جنایتکارانه امپریالیسم به
عراق بار دیگر سیاست ”تغییر رژیم“ تحت لوای اجرای قوانین بین المللی در
دستور کار ایالات متحده و هم پیمانان اروپایی آن قرار گرفته است.
باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده، در جریان کنفرانس مطبوعاتی در شروع
اجلاس ”گروه 20“ کشور که در روزهای 3 و 4 نوامبر در شهر ”کان“ در فرانسه و
با حضور نیکلای سارکوزی، همتای فرانسوی اش، برگزار شد از ضرورت تشدید فشار
های بین المللی بر جمهوری اسلامی در رابطه با برنامه هسته ای آن سخن گفت.
مطمئناٌ این امر را نمی توان تصادفی دانست آنهم در شرایطی که بحران همه
جانبه اقتصادی اتحادیه اروپا را فرا گرفته است. این موضع گیری اوباما در
ادامه موضعگیری های شدیداٌ تهدید آمیز هفته های اخیر دیوید کامرون، نخست
وزیر، و ویلیام هیگ، وزیر خارجه انگلستان، در رابطه با ایران است. نیک کلگ،
معاون نخست وزیر انگلستان، نیز در زمینه ”خطر ایران“ از جمله گفت: ”رژیم
حاکم بر ایران با قابلیت هسته ای، که ثابت کرده است نسبت به خواست جامعه
جهانی به کلی بی اعتنا است، تهدیدی واقعی به شمار می آید... با وجودی که ما
می خواهیم که این موضوع را از طریق راه حل های مبتنی بر گفت و گو حل کنیم
... دولت بریتانیا هیچ گزینه ای را کنار نخواهد گذاشت“.
روزنامه گاردین نیز هفته پیش از برنامه های وزارت دفاع بریتانیا در
پشتیبانی از عملیات نظامی هوایی- موشکی آمریکا در داخل خاک ایران پرده
برداشت. تماس ها و ملاقات های رسمی های محافل سیاسی و نظامی انگلستان و
اسرائیل (از جمله رئیس ستاد ارتش بریتانیا و وزیر دفاع اسرائیل) در هفته
های اخیر را نمی توان از نظر دور داشت. از سوی دیگر کوشش های دیگری از طرف
کشورهای مرتجع عربی در جریان است که به نوعی ایران را به مثابه هدف بعدی
تهاجم و سیاست های براندازانه کشورهای امپریالیستی قرار دهد.
عربستان سعودی و قطر به مثابه صحنه گردانان این بحث ها سعی کرده اند که
رئیس جمهور سوریه را به جدا کردن سرنوشت خود از آینده رژیم ولایت فقیه مجاب
نمایند. به گزارش مطبوعات و رسانه های منطقه خاورمیانه این کوشش ها با
موفقیت هائی روبرو بوده است. هر دوی این کشور ها که در رابطه با تحولات ماه
های اخیر در بحرین و لیبی برای توجیه سیاست های مداخله گرانه امپریالیسم
بطور فعال عمل کرده اند در رابطه با جمهوری اسلامی مواضع خصمانه ای داشته
اند. به گزارش روزنامه القدس العربی کشورهای عربی تضمین کرده اند که مخارج
عملیات نظامی بر ضد ایران را از محل ذخیره های ارزی خود که بالغ بر 2/5
تریلیون دلار می باشد، بپردازند.
موضع نیروهای سیاسی میهن دوست، دموکراتیک و ترقی خواه در رابطه با تحولات
کنونی ایران و منطقه کاملاٌ روشن است. ما صلح طلبیم و با هرگونه اقدام
نظامی از سوی کشورهای امپریالیستی و متحدان استراتژیک آن ها بر ضد ایران
قویاٌ مخالفیم. ما معتقدیم که چنین اقدامی بر ضد منافع مردم میهن مان و در
راستای توجیه سیاست های سرکوبگرانه رژیم حاکم خواهد بود.
همانگونه که در سال های اخیر به کرات اعلام کرده ایم حزب توده ایران، همراه
با نیروهای مترقی و میهن دوست کشور، ضمن مخالفت قاطع با تحریم های
امپریالیستی و مداخله خارجی به هر شکل، سیاست های نیرو های تمامیت خواه در
دولت ضد ملی احمدی نژاد، بیت رهبری، و سپاه پاسداران را در راستای دامن زدن
به تنش ها و ایجاد توجیه برای سیاست های امپریالیستی تشدید تحریم های
ویرانگر و حتی حمله نظامی به کشور ارزیابی می کند.
حزب ما تاکید می کند که، مبارزه با استبداد و دیکتاتوری جدا از مبارزه برای
دفاع از صلح و برای تامین منافع ملی، حقوق راستین مردم ایران، و تامین
حاکمیت ملی و استقلال کشور نیست.
رژیم واپس گرای ولایت فقیه و امپریالیسم جهانی هر دو به لحاظ ماهیت در
تقابل بنیادی با منافع، حقوق و خواسته های جنبش مردمی میهن ما قرار دارند.
استبداد حاکم همچنانکه در حوادث پس از کودتای انتخاباتی 88 نشان داد با
سیاست و برنامه های خود از عامل های اصلی افزایش خطر مداخله امپریالیستی و
مورد تهدید قرار گرفتن منافع ملی ایران است.
جنبش مردمی برای نیل به آزادی، عدالت اجتماعی، تامین حق حاکمیت مردم تضمین
استقلال ملی در تقابل و رویارویی با دو عامل عمده مخالف تحول و پیشرفت
اجتماعی ایران یعنی استبداد و امپریالیسم قرار دارد.
به نقل از نامه مردم، شماره 881، 16 آبان ماه 1390
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
