میلیون ها تغییر ایجاد می کنند.
سام وب – برگران: مهرگان
دو
دوران اصلی تغییر مترقی در کشور ما در قرن گذشته با قیام گسترده وپرشور
مردم همراه بود .
در سال های رکود ، یک جنبش قدرتمند مردمی ، که در پیشاپیش آن طبقه کارگر
وبخش سازمان یافته آن ( اتحادیه های کارگری) قرار داشت ، در نیروی عظیمی
برای ترقی اجتماعی متبلور شد . آن جنبش ستون فقرات یک سری از پیروزی های
قانونی مردم – تامین اجتماعی ، بیمه بیکاری ، مزایای رفاهی ، حق تشکل در
سندیکا ها وغیره – بود .
سه دهه بعد جنبشی به رهبری مارتین لوتر کینگ پشت تبعیض نژادی قانونی را
شکست وقانون های حقوق مدنی را تصویب کرد، در حالی که در همان زمان الهام
بخش مبارزه های مردمی بود که رد پای آن را تعقیب می کردند.
هر دو جنبش ها – دهه 1930و 1960- متنوع ، توده ای ، رزمنده وخود انگیخته
ونیز سازمان یافته بودند. هر دو ترکیبی از اقدام های سیاسی واقدام های توده
ای بودند. وهر دو ، همان گونه که ذکر شد ، برای تغییر روندهای آن دوران
مصمم بودند.
به عبارت دیگر ، اگر آن جنبش ها در آن زمان در صحنه نبودند ، تغییرات مترقی
نمی توانست رخ دهد یا به شیوه بسیار محدود تری رخ می داد .
آنچه مرا به زمان حال می آورد ، پیگیری موافقت نامه اخیربدهی بین رئیس
جمهور وجمهوری خواهان است ، صدای ترقی خواهان وچپ انتقاد از دولت بود.
بسیاری احساس کردند که موافقت نامه خیلی زیاد تسلیم کرده ودر بازگشت بسیار
اندک به دست آورده است .
در اینجا حقیقتی وجود دارد ، اما من مطمئن نیستم که درس اصلی که می توان از
این معامله کسب کرد این است .
برای من آنچه برجسته است بسیج نابسنده مردم امریکا در این مبارزه است .
یقینا ، جنبش بزرگتر ها مهر خود را تا آنجایی بر برنامه یاری دولتی حک کرد
که در زمان خود قابل لمس نبود . اما آن امر نمی تواند واقعیت بزرگ را که
بسیاری از امریکایی ها تماشاچی ومنتظر بودند تا ببینند پشت درهای بسته در
پایتخت ملت چه اتفاقی رخ می دهد تیره سازد .
اگر این یک مسئله مشخص برای تنها این مبارزه بود ، می توانست یک چیزی باشد
، اما چنین نیست . تاریخ آن به فردای انتخاب اوباما بر می گردد.
به هر آن دلیل هایی ، سطحی از فعالیت توده ای در سطح ملی رویکردی که در
جریان کارزار انتخابات 2008شکل بگیرد نداشته اند. در دوران کارزار فعالیت
توده ای گسترده ، پایه ای ، متحد ودر طول زمان مورد محافظت یود. آن کارزار
میلیون ها نفررا به فعالیت سازمان یافته کشاند ونیز بر افکار واقدام بسی
بیش از میلیون هایی که رای دادند تاثیر گذاشت .
اما کارزار فراتر از دوران انتخابات گذشته نپایید. و با عدم انجام آن
پتانسیل ترقی خواهانه پیروزی اوباما پس از آن کاهش یافت .
ترقی اجتماعی بدون فشار توده ای هرگز در یک سامانه سرمایه داری آسان نیست .
سرمایه داری برای مقاومت در برابر تغییری دارای ماهیت مترقی وریشه نگر (
رادیکال) ساختار بندی شده است . اما سرمایه داری به ویژه در اوضاعی که
راست گرایان بسیاری از اهرم های قدرت را کنترل می کنند تهدید آمیز است ،
همان طورکه اکنون عمل می کند .
در واقع ، بدون جنبش قدرتمند مردمی بسیج کننده میلیون ها نفر وپیش بردن
برنامه ای با منش مترقی ، گفتمان سیاسی به راست ضمیمه خواهد شد وپیروزی های
قانونی اندک وبا فاصله بسیاردور ازهم ، همانند اوضاع کنونی خواهد بود .
بنا بر این ، الزام سیاسی این لحظه ، روشن است : تقویت کمی وکیفی جنبش مردم
برای تغییر مترقی .
چگونگی رخ دادن آن به عامل انسانی وابسته است ، که عبارت از آن چیزی است که
مردم عادی انجام می دهند . به همان اندازه که ابتکار عمل واقدام های مردم
امریکا عناصر اصلی در حمله مترقی – دموکراتیک دهه 1930و1960بودند ، همان
قدر هم ایتکار عمل ها واقدام های میلیون ها نفری که بار ترسناک این بحران
وحشتناک وطولانی اقتصادی را احساس می کنند امروزه بنیادی خواهد بود .
زمان را از دست ندهیم !
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
