فقر زدایی در
چین
نویسنده : ام کا پاندی-
برگرداننده : مهرگان
Mehrgan1389@hmail.com
فقر
زدایی یک الزام ذاتی سیستم سوسیالیستی است . فقر همراه اساسی یک سیستم
سرمایه داری است .تا زمانی که جامعه سرمایه داری در یک کشور وجود دارد، فقر
هر گز منسوخ نخواهد شد . طرح شعار "غریبی هاتاو" ( فقر زدایی به هندی) در
یک سیستم سرمایه داری تنها یک فریب انتخاباتی است .کودکان کار بعنوان محصول
فقر مادامی که فقر در جامعه ای وجود دارد به موجودیت خود ادامه خواهد داد.
حتی در امریکا ، ثروتمند ترین کشورسرمایه داری ، میلیون ها نفر به فقیر
شدن ادامه می دهند ودسترسی به الزامات اولیه زندگی انسان را مشکل می
یابند.
حتی هدف هزاره کاهش تا 50 درصدی فقرتا سال 2012در سراسر جهان نمی تواند
تحقق می یابد.
گزارش 2009گرسنگی در جهان آشکارا نشان می دهد که تعداد کثیری از جمعیت
انسانی در جهان به گرسنگی ادامه می دهند در عین حال رشد قیمت محصولات
غذایی امرتهیه غذا برای همه را دشوار تر خواهد ساخت .
نهاد های بین المللی سازمان ملل به ابراز همدردی لفظی با امر فقر زدایی
مشغول هستند. آنها ادعا می کنند که نرخ بالای گرسنگی موجود برای انها قابل
پذیرش نیست اما در عمل آن را می پذیرند وهیچ گام عملی برای تدارک غذا برای
همه بر نمی دارند.
اعلامیه جهانی حقوق بشراظهار
می دارد که هر انسانی باید از حق برخورداری از ملزومات استاندارد
زندگی برای حفظ سلامت ورفاه خود وخانواده اش از جمله غذا، پوشاک،مسکن،
خدمات پزشکی وخدمات اجتماعی مورد نیاز برخوردار باشد. میثاق جهانی در باره
حقوق اقتصادی ، اجتماعی وفرهنگی ، با صراحت وبه روشنی اظهار می دارد که هر
انسانی باید سزاوار به دست آوردن استاندار زندگی معینی برای خود وخانواده
اش از جمله غذای کافی ، پوشاک ومسکن و حفظ شرایط زندگی بهبود یابنده باشد .
بیانیه وین و دستورعمل پذیرفته شده از سوی کنفرانس جهانی حقوق بشر در سال
1993 به صراحت اظهار می دارد که تمام حقوق بشر جهانی ، تفکیک ناپذیر،یک
پارچه وبه هم مربوط هستند.
بنا به تصمیم
جهل وهفتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل در 22 دسامبر1992روز 17 اکتبر هر
سال بعنوان روز جهانی فقر تعیین شد.همانگونه که پیش از این یاد آورشد، در
همایش هزاره سازمان ملل در سپتامبر 2000، رهبران کشورهای مختلف جهان
موضوعات مشخص وشاخص هایی را با توجه به امور فقر زدایی ، گرسنگی ، بیماری
وبی
سوادی بعنوان اهداف توسعه هزاره مشخص کردند . اهداف پیش بینی می کند که
نسبت جمعیتی که با در آمد کمتر از یک دلاردر روز زندگی می کنند و نیز نسبت
جمعیتی که مورد تهدید گرسنگی هستند تاسال 2015به نصف کاهش خواهد یافت . به
سخن صریح ، میزان جمعیت زندگی کننده با در آمد کمتر از یک دلار از یک
میلیارد ودویست وپنجاه میلیون نفر در سال 1970به 625میلیون نفر در سال
2015کاهش داده خواهد شد .
بنا بر نظر بانک جهانی ، یک نفر با داشتن در آمد ی کمتر از دو دلار در روز
فقیر تلقی می شود در عین حال شخصی با داشتن درآمد روزانه کمتر از یک
دلاررنجوراز فقر شدید به حساب می آید.
بر خلاف هم دردی لفظی جهانی نسبت به جمعیت گرسنگان جهان ، سطوح شدید فقر به
در گیر کردن جهان ادامه می دهد.بحران اقتصادی جهانی اخیر تنها اوضاع تعداد
کثیری از افراد بیکا ر را که تمام توان خود را صرف حفظ زندگی خود می کنند
بد تر کرده است . بسته های کمکی کشور های مختلف سرمایه داری صرفا بد بختی
های بیشتری برای افراد عادی فراهم کرده است . استثمار طبقه کارگر ومردم در
سراسر جهان تنها به شرایط فقر توده های وسیعی از جوامع افزوده است . طبیعتا
، اسناد واعلامیه های جهانی هر چند اهداف بسیار با شکوهی را بیان می کنند ،
اما در واقعیت، فقردر سطح جهانی با افزایش
موجودی های تجارتخانه های بزرگ ومنافع احتکاری آنها در سهم بازار بدتر شده
وبه نابرابری فزاینده دائمی وشکاف بین غنی وفقیر در سراسر جهان افزوده می
شود.
طبق گزارش سال 2008 بانک جهانی ، مردمی که در شرایط شدید فقر زندگی می کنند
، از 1.8 میلیارد نفر در سال 1990به 1.4میلیارد نفر در سال 2005کاهش یافته
اند.هر چند بخش اعظم کاهش ناشی از کاهش شرایط فقر در چین بود. جمعیت به شدت
بی چیزدر صحرای افریقادر سال 2005 به صد میلیون بالغ شد . تخمین زده می
شود در سال 2009، جمعیت زندگی کننده در فقر شدید در مقایسه با قبل از
بحران اقتصادی جهانی از 55 میلیون نفر به 90 میلیون نفر رشد نماید .
عدم تعریف یک نواخت
تعریف فقر در کشورهای در حال توسعه وکشورهای توسعه یافته یک نواخت نیست
.طبق خط فقر تعیین شده از سوی دولت امریکا نسبت جمعیت فقیر شده در امریکا
معمولا 10در صد است . اگر چه ، در سال 2009 جمعیت فقیر 35تا 80میلیون
نفرمعادل 13.3 درصد جمعیت بود. جمعیت فقیر امریکا در سال 2004، 12.5درصد کل
جمعیت اعلام شد. نرخ فقر در سال 2008احتمالا به 12.7 درصد می رسد.داده ها
آشکارا تاکید کرد که چگونه ثروتمندترین کشور سرمایه داری جهان انتشار رشد
یابنده شرایط فقر را به نمایش می گذارد.ادعای برتری سیستم سرمایه داری از
طریق اطلاعات رسمی امریکا افشا می شود. اطلاعات اداره آمار فدرال آلمان
نرخ 14.9درصدی فقردر کشور را در سال 2009 نشان می دهد . نرخ فقر در فرانسه
در جایگاه 13.4 درصد در سال 2009می ایستد.
دولت هند مدعی کاهش سطح فقردر کشور از زمان ظهور جهانی سازی در سال
1990بوده است . اگرچه ، این امر ناشی از دستکاری اطلاعات وحفظ سطح فقر درحد
بسیار پایین 13روپیه در روز از مصرف سرانه بود. مجادله در رابطه با زیر خط
فقروحد فقرتنها پوچی استدلال دولت را افشا کرد. کمیته ارجون سن گوپتا گزارش
کرد که 77درصد از جمعیت ما با در آمد های زیر 20روپیه در روز زندگی می
کنند. دولت هند حتی تدارکی هم برای وارد شدن به محاسبه بانک جهانی از
سطح فقردر جهان ندارد! که مشاهده می شود بر اساس گزارش گرسنگان جهان
بیشترین تعداد جمعت گرسنه جهان هندی هستند . وضعیت هند در میان عقب مانده
ترین کشورها از سودان در صحرای افریقا بدترین تلقی شده بود.
اطلاعات رسمی گزارش شده از سوی بانک جهانی به روشنی ورشکستگی سیستم سرمایه
داری را در حد اعلای در ماندگیش برای فقر زدایی از جهان نشان می دهد.
اوضاع چین
در شش دهه از استقرار سوسیالیسم چین برای محو فقر تلاش کرده است .
پیشرفت هایی در راستای فقر زدایی پیش از انقلاب فرنگی وجود داشت وبهبود
قابل توجهی در استاندارد سطح زندگی مردم عملی شده بود . هر چند در دوره
انقلاب فرهنگی مشکلاتی وجود داشت . تا سال 1978،
دویست وپنجاه
میلیون نفر در چین با سطح فقرمواجه بودند.
دولت چین ، از سال 1978یک سیاست اصلاح اقتصادی را پیش گرفت که توجه ویژه ای
به توسعه اقتصادی سریع تر وفقر زدایی داشت . بنا به بیانیه ای از سوی شورای
دولتی چین در سال 2008، " در طی پنجاه سال گذشته از زمان تاسیس چین نوین
، به ویژه از زمان آغاز اصلاحات وباز کردن درها به روی جهان خارج ، دولت
چین هماره حق مردم برای امرار معاش وتوسعه را در پایه نخست (اهداف خود)قرار
داده ، بر ساختمان اقتصادی وتلاش برای توسعه بهره وری اجتماعی متمر کز شد
. در نتیجه ، اقتصاد چین وجامعه با افت وخیز هایی پییشرفت نمود ، نیروی ملی
فراگیرچین ارتقا یافته ومعاش مردم تا حد زیادی در نتیجه
تحقق دو خیز تاریخی رها کردن مردم از فقر تا برخورداری از خوراک وپوشش
کافی وبعد زندگی کردن در یک شرایط زیست بهتر
بهبود یافته است ."
در طی سال های 1980تا 2010استاندارد زندگی واقعی سرانه تمام جمعیت با
رساندن بخش اعظم مردم تحت فشار فقر به سوی یک استاندارد زندگی مقبول هشت
برابر افزایش یافت . در سال 1980، بیش از 4میلیارد یوان به برنامه فقر
زدایی اختصاص یافت . از این رو ، از سال 1978تا سال 1986، مردم زیر خط فقر
از 250میلیون نفر به 120میلیون کاهش یافت .
در سال 1986 در طی هفتمین برنامه پنج ساله ، به فقر زدایی اولویت درجه یک
داده شد . به مردم امتیازات مالیاتی وتسهیلات دیگر واگذار شد .از سال
1986تا سال 1993مردم بی چیز در سطح ملی از 120میلیون نفر به 80میلیون کاهش
یافت . به این ترتیب فقر تا 6.4 میلیون در سال کاهش داده شد .
تلاش های حمایتی برای بهبود استاندارد زندگی مردم نقش بسیار مهمی در اجرا ی
برنامه فقر زدایی داشت .ایجاد مشاغل بیشتر یک اقدام حیاتی بود که از سوی
دولت عملی شد . درطی سه دهه از سال 1978، سی وهفت کرور ( 370میلیون ) شغل
از سوی دولت چین ایجاد شد . 9 سال آموزش اجباری به اجرا در آمد ودر سال
2008 نرخ نام نویسی به 99.5 درصد رسید و(ثبت نام در) دبیرستان ها به 98.5
درصد رسید . بنا به بهبود بهداشت واقدامات تامین اجتماعی انتظار زندگی از
سال 1978 تا پنج سال افزایش یافت وبه 73 سال رسید . از 1978 نرخ مرگ کودکان
تا 56 درصد کاهش یافت وبه 15.3درصد رسید ، در حالی که نرخ مرگ در حین
زایمان از سال 1978 تا 60 درصد کاهش یافت . تمام این اقدام ها در کاهش تمام
سطوح فقر جمعیت چین تاثیر مثبتی داشت .
یکی از مشکلاتی که امروزه چین در امر فقر زدایی با آن مواجه است آن است که
بخش اعظم جمعیت بی چیز به اقلیت های قومی تعلق دارند. آنها در مناطق پرت
عقب مانده ای مثل دینگری ، گانسو، نینژیا،یونان، گویزو، سیچوان وتبت زندگی
می کنند . آنها قربانیان قرن ها استثمارفئودالی قدیم ، برده داری ،جوامع
ابتدایی ودهقانی بودند . افرادی از مغول های داخلی هم تا اندازه ای در همین
مقوله قرار می گیرند. در سال 2007، انتشار مردم در فقر مطلق در مناطق خود
مختار اقلیت ها در چین 6.4 درصد بود – 4.8 درصد بیشتر از معدل 1.6 درصدی
کشور . تعداد آنها بر 7.74میلیون نفر بالغ می شد ، معادل 52.3 درصد از کل
فقرای کشور (10.709.000). اگر چه آمار قابل دسترس نشان می دهد که در سال
2007 یک میلیون و هشتصد هزار نفر در اثر مصایب طبیعی دچار فقر مطلق شدند.
اما دولت چین بسته ویژه ای رابرای غلبه بر این مشکل تدارک دیده است .
بخشی از اقلیت های قومی با اصلاح اقتصادی مخالف هستند ، که مانعی در این
وظیفه نیز هست. در تبت ، هر گام دولت برای کاهش فقر از سوی دالایی لاما که
تفکراو عملا ابزار ادامه فقر و عقب ماندگی فرهنگ کهن تبت است ، همچون
گامی برای نابودی فرهنگ تبتی هاتلقی می شود .
دولت چین در حال بر داشتن گام هایی برای توسعه جاده ها ،شبکه های راه آهن
،و فرودگاه ها برای رها کردن تبت از شرایط فقر است . روزنامه های هندی مورد
حمایت نهاد های امپریالیستی امریکا داستان هایی
ساخته بودند که
توسعه اقتصادی در تبت نگرانی های امنیتی برای هند دارد .
در ژینجیانک با یک میلیون وششصد وپنجاه ونه متر مساحت در سال 1978، 5.32
میلیون نفر بدون غذا وپوشاک کافی زندگی می کردند . در اثر هزینه های عظیم
پرداختی دولت چین ، تا سال 2000مشکل اساسی امرار معاش به نحو رضایت بخشی حل
شد . مزایای تامین اجتماعی هم برای توده های وسیع مردم بر قرار شد .
از سال 1994 دولت چین سرمایه گذاری دربرنامه های فقر زدایی را در مقایسه
با سرمایه گذاری انجام گرفته بین سال های 1986تا 1993 سه برابر افزایش داد
. در نتیجه این اقدام ، فقرمطلق به طور متوسط تا بیش از 6میلیون در سال
کاهش یافت . در طی سال های 2000-2003، فقر تا سه میلیون نفر کاهش داده شد .
اگر چه رکود اقتصادی جهان برنامه فقر زدایی را کند کرد.اما ، در پایان سال
2008 جمعیت بی چیز مناطق روستایی به 4 میلیون کاهش یافت . همچنان که تعداد
افراد بی چیز کاهش می یابد وظیفه بیشتر وبیشتر دشوار می شود ، چون فقر در
مناطق پرتی متمر کز می شود که نیاز های توسعه ای آنها پیچیده وپیچیده تر
هستند . با این حال تلاش هایی از سوی دولت چین برای تامین مالی برنامه های
فقر زدایی به عمل می آید .
دوازدهمین برنامه پنج ساله چین که تحت بررسی دولت است به احتمال زیاد بر
رشد اقتصادی تند تر مناطق کمتر توسعه یافته تاکید و اهمیت ویژه ای بر ریشه
کن کردن بقایای فقر در کشور می دهد. برنامه (2010-2015) از میزان فقر در
کشور بیشتر خواهد کاست وراه شتاب بخشیدن به رشد اقتصادی کشور راه هموار
خواهد نمود .
سرچشمه : پلتیکال افیرز
منبع اصلی :
People's Democracy
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
