وجود امپریالیسم در سیاره زمین، فاجعه خواهد آفرید

برگردان: نوید شادی

 

        رئیس مطالعه و تحقیقات مارکسیستی دانشگاه کلکته، بعد از کنفرانس کپنهاک در 17 آپریل 2010، سمینار ملی در مورد گرمایش زمین را در سالن سمینار دانشگاه برنامه ریزی کرد که در آن از تمامی اقشار نظیر معلمین، محققین، دانشجویان وکارکنان دانشگاه حضور داشتند. سیتارام یچوری عضو دفتر سیاسی حزب کمونیست هندوستان(مارکسیست) سمینار را افتتاح نمود.

شدت گرفتن تهدید سیاره زمین:

           در افتتاحیه سمینار، یچوری به این مسئله اشاره نمود که روز سمینار مصادف با بیشترین دمای اقیانوس در تاریخ است، به طوری که فوران آتش فشان در ایسلند موجب تعلیق در ترافیک هوایی اروپا گردید. او بیان نمود که گرمایش زمین ممکن است منجر به انقراض تمامی گونه های حیاتی از جمله انسان گردد. گرمایش زمین ناشی از نشر گاز های گلخانه ای در اتمسفراست که سبب ایجاد پدیده گلخانه ای میگردد.

       همایش سازمان ملل در مورد تغییرات آب وهوایی که در سال 1990 آغاز بکار نمود، اکنون تایید می کند که تمرکز گازهای گلخانه ای در اتمسفر بحدی رسیده است که پدیده را برگشت ناپذیر نموده و ممکن است تغییرات بالقوه فاجعه آمیزی در آب وهوای جهانی رخ دهد. باآن که این تغییرات تمامی بشریت را تحت تاثیر قرار خواهد داد، اما بدترین اثرآن برمردم فقیر بویژه در کشورهای در حال توسعه خواهد بود. هندوستان با ذوب شدن یخچالهای طبیعی هیمالیا، با تغییرات شدیدی در الگوی بارندگی، طغیان سیل ها، بالا آمدن سطح آب دریا ها وکوچیدن میلیون ها نفر ازمردم، آسیب جدی خواهد دید. بدون شک نیاز مبرمی به محدود کردن نشر گازها ، برای اطمینان ازعدم افزایش بیش از2 درجه دمای زمین، وجود دارد.

         نگرش دیگری مبنی بر وجود عوامل خارج از کنترل انسان ،در مورد گرمایش زمین  وجود دارد. علیرغم تمامی پیش زمینه های علمی، یکی از حوزه هایی که بصورت جزئی شناخته شده است، در رابطه با آنچه در زیر پای ما رخ می دهد است. درحفاری طی 19 سال برای کاوش عمق زمین که شعاع آن 6000 کیلومتر است، اتحاد شوروی قبل از فروپاشی به عمق 13 کیلومتری رسید که تا کنون هیچکس جرئت نفوذ به بیش ازاین عمق رانداشته است. حتی این نفوذ ناچیزدرعمق زمین،علیرغم آنچه که دانشمندان بر مبنای امواج لرزه ای و سایر متدهای غیر مستقیم پیش بینی می کردند، تعجب آور بود. بعنوان مثال: در عمق 10 کیلومتری زمین دمای 1800 درجه مشاهده گردید که تقریباً 2 برابر مقدار پیش بینی قبلی بود. اتفاقات زیر سطح زمین، ممکن است دمای سطح زمین را متاًثر نماید.

مسئولیت کشورهای پیشرفته:

       ما نباید از تلاشهای خود برای تنفس هوای تمیز وبازگرداندن تغییرات آب وهوایی که حیات وکیفیت زندگی انسانها متاثر ازآن، وآنچه که مذاکرات 2 دهه اخیر به دنبال آن است، دست به کشیم. این امربر مبنای اصل خدشه ناپذیر" تلاش مشترک امامسئولیت جداگانه" و توجه به این واقعیت مبتنی است که چون  کشورهای پیشرفته بیشترین (سهم) انتشار گازهای گلخانه ای راداشته اند، پس باید مسئولیت بزرگی هم در کاهش آن بعهده بگیرند. پروتکل کیوتو(1997)، اهداف الزام آوری را برای کشورهای پیشرفته وبا فراخوان از کشورهای در حال توسعه برای اتخاذ ملاحظاتی متناسب با ظرفیت خود در این زمینه، تعیین نمود. بهرحال، به جای 5% کاهش گازهای آلاینده در مقایسه با سال 1990، کشورهای پیشرفته در مجموع 10% نیز انتشار گازهای آلاینده را افزایش دادند. ایالات متحده امریکا که از امضاء پروتکل امتناع نمود، نشر گازهای خودرا 17% افزایش داد. بدین علت، اکنون از آنها خواسته می شود که به کاهش گازهای گلخانه ای خود به اندازه 40% تا سال 2020 و90% تا سال 2050 متعهد شوند. کاملاً واضح است که آنها در برابر فراخوان از تمامی کشورها(ازجمله خود آنها) در برابر اعلان کاهش نظارت شده بین المللی، مقاومت کرده و اصول مورد پذیرش مسئولیت جداگانه واعمال قانون مشترک منصفانه را زیر پا می گذارند. به ایالات متحده پیشنهاد شده است که 17% نسبت به سال 2005 نشر گازهای خودرا کاهش دهد واین در مقایسه با سال 1990 سه درصد کمتر از مقداری است که در پیمان کیوتو پیشنهاد شده بود. این در واقع به سخره گرفتن دنیا می باشد.

          کنفرانس کپنهاک نسبت به فرایندی که در سال 1990  شروع گردید، برجسته نبود. در همایش سازمان ملل، دو اصل و مبنای اساسی وجود دارد که ایالات متحده می خواهد انها را نقض کند. اول: در طی 150 سال اخیر، کشورهای پیشرفته نقش بزرگی در افزایش دمای کره زمین داشته اند، بنا براین باید مسئولیت بیشتری در برابر محدود کردن دمای جهانی در زیر 20 درجه سانتیگراد به عهده گیرند. دوم: اصل دوم اینست که هر فردی حق دسترسی مساوی به هوای اتمسفر زمین را دارد.

          وضعیت فعلی بدین صورت است که مقدار انتشار گاز ایالات متحده به ازای 1 نفر جمعیت 20 برابر هندوستان میباشد. بنابراین اگر هندوستان انتشار گاز گلخانه ای را یک واحد کاهش دهد آمریکا باید آنرا 20 واحد کاهش دهد تا ایده عدالت ملی بر قرار گردد. بدین خاطر است که اندازه انتشار گاز به ازای یک نفر جمعیت مورد پذیرش قرار گرفته است. بنابراین دو اصل "همکاری مشترک و مسئولیت جداگانه" و "اندازه انتشارگاز به ازای 1 نفر جمعیت" اصول پذیرفته شده  برای کاهش گازهای گلخانه ای هستند که امپریالیسم می خواهد انها را نقض کند.

نقش محدود کپنهاک:

          کشورهای در حال توسعه ای نظیر هند برای غلبه بر فقر نیازمند مصرف انرژی بیشتری هستند. حدود 70% هندوها به تسهیلات بهداشتی 55% خانه ها به برق دسترسی ندارند. بنابراین قطعی و حتمی است که هندوستان بایستی گازهای گلخانه ای بیشتری تولید کند. مامی توانیم درصورت استفاده از تکنولوژی انرژی سبز، انتشار گازراکاهش دهیم ولی بسیارگران تر تمام می شود. کنفرانس کپنهاک نه تنها هیچگونه موافقت نامه ای نداشت بلکه برعکس فقط اعلامیه ای منتشر نمود. نقطه اوج حفظ رضایت از کپنهاک عبارت از عقیم نبودن فرایند بود. سال آینده نشست دیگری در مکزیک برای ادامه مذاکرات برگزار خواهد شد ولی فرمول بندی های این پیمان های غیر رسمی بین المللی، چشم اندازهای جدیدی باز می کند که می تواند چهارچوب های سازمان ملل را کاملا دور بزند. اولین چشم انداز نفی زیربنای اصلی مذاکرات در مورد این حقیقت است که کشورهای پیشرفته صنعتی درآسیب رسانی به تغییر آب و هوای جهانی سهم زیادی داشته اند، بنابراین در اصلاح این تراژدی باید بار بیشتری را تحمل کنند. از این حقیقت مفهوم "مشارکت عمومی و مسئولیت های جداگانه" پدید آمده که رئیس جمهور اوباما زیرکانه در گرما گرم بحث خود تا حدودی تلاش کرد مفهوم رایج آن راعوض کند، مبنی بر این که کشورهای پیشرفته به قوانین الزام آور مربوط به نشر گازهای گلخانه ای وفادار خواهند ماند ولی مسئولیت های غیر ضروری را با توجه به سطح اجتماعی و اقتصادی و نیازهای مبرم ریشه کنی فقر در آنها، به عهده نخواهند گرفت. به هر حال پیمان کیوتو جریمه های الزام آور قانونی برای کشورهایی که اهداف مربوط به کاهش انتشار گازها را نقض کنند، در نظر گرفته بود. ولی بعضی از کشورهای پیشرفته بیش از 40% این اهداف را نقض کردند. بنابراین سال آینده پای بندی به پیمان کیوتو بسیار مهم و اساسی است، باید برتلاش برای تحمیل مسئولیت جداگانه در طی اجرای پروتکل 16 در مکزیک، قویاً پافشاری شود.

  تلاش برای فرار از وظایف:

      دومین ترفند به وظایف کشورهای پیشرفته در تامین منابع مالی لازم برای کشورهای در حال توسعه تحت عنوان "تخفیف وتعدیل" مربوط می گردد. با قبول آسیب رسانی به آب و هوا در گذشته وبه خاطر مسئولیت تاریخی آنها ، کشورهای پیشرفته از طریق "خزانه دولتی" مجبور به یافتن چنان چالش هایی( تامین منابع مالی) در کشورهای در حال توسعه بودند. این تعهد اکنون با مشروط ساختن آن به همبستگی اجرای طرح های داخلی اعلام شده از سوی کشورهای در حال توسعه به شکل انفرادی، در حال منتفی شدن می باشد. در بیانیه کپنهاگ گفته می شود: در زمینه عمل"تخفیف وتعدیل" و شفافیت در اجرای کار، به منظور ایجاد انگیزه، کشورهای پیشرفته به اتفاق آمریکا، تاسال 2020 سالانه مبلغ 100میلیارد دلار در راستای نیازهای کشورهای درحال توسعه متعهد می شوند. این هزینه از طریق منابع مختلف نظیر منابع عمومی، خصوصی، دوجانبه، چند ملیتی و همچنین منبع مالی جایگزین تامین خواهد شد. به عبارت دیگر هزینه دولتی کشورهای پیشرفته در این رابطه حذف و به جای آن منابع مربوط به بازار جایگزین می گردد  ویا بطورشفاف دردوره زمانی بحران جهانی، تامین چنین منابعی عملاً غیر ممکن خواهد بود. بدین طریق کشورهای پیشرفته به دنبال فرار از وظایف مورد پذیرش قبلی خود هستند.

        سومین منظر، به مکانیزم بین المللی برای اندازه گیری، گزارش وتایید (M.V.R) عمل طرح های اعلام شده داخلی کشورهای در حال توسعه، مربوط می گردد. این کار از این لحاظ که بصورت بین المللی مورد پذیرش قرار می گیرد خطرناک است ، زیرا ایالات متحده آمریکا، براساس قوانین موجود خود می تواند تحریم های مالی وغیره را در مورد هر کشوری که با طرح عمل داخلی آنها همبستگی نداشته باشد، اعمال کند.

       چهارمین منظر، نفی تعهد به انتقال تکنولوژی به کشورهای در حال توسعه، بدون قوانین رژیم حقوق مالی بین المللی است. در ویرایش اصلاح شده کپنهاگ آمده: برای افزایش عمل توسعه وانتقال تکنولوژی، تصمیم به ایجاد مکانیزمی جهت تسریع گسترش و انتقال آن در حمایت از عمل" تخفیف وتعدیل" ضروری است که بایستی مبتنی بر شرایط واولویت های ملی کشور های در حال توسعه باشد. بدین ترتیب جهان پیشرفته از مسئولیت های توافق شده قبلی فرار و این انتقال را مشروط به کار انجام یافته می نماید. بدین ترتیب، حاصل کنفرانس کپنهاگ تلاش آشکار جهان پیشرفته برای نفی چها رچوب های سازمان ملل در مورد تغییرات آب وهوایی و به دور ریختن تعهدات ومسئولیت های مربوط به پروتکل کیوتو وطرح عملی بالی است. نظر به این که مذاکرات جاری تداوم پیدا خواهد نمود، اگر دنیا سال آینده قادر به ورود به یک احساس مشترک در دست به کار شدن در رابطه با تغییرات آب وهوایی و محدود کردن افزایش دمای جهانی زیر 2 درجه سانتیگرادگردد  و از این که کشورهای توسعه یافته با وظایف خود در کار مشارکت می نمایند، اطمینان حاصل نماید ، (کنفرانس )برگزار خواهد شد.

تحکیم وحدت اقتصادهای در حال ظهور:

         در راستای مقاومت کشورهای پیشرفته برای به دور ریختن کامل فرایند در کپنهاگ، یک عنصر مهم که نقش اساسی بازی کرد، وحدت چهار اقتصاد نوظهور چین، هند، برزیل وآفریقای جنوبی بود. این وحدت نیازمند به تحکیم بیشتر با سایر کشورهای در حال توسعه گروه 77 برای مقابله با فشار های کشورهای پیشرفته، است. این مقاومت برای اطمینان از اینکه فرایند تغییر آب وهوایی بر مبنای عدالت وبرابری به پیش رود، ضروری است. این در صورتی عملی می گردد که کشورهای در حال توسعه مقاومت جدی در برابر تخریب آب وهوایی جهانی به وسیله کشورهای پیشرفته به عمل آورند. ترکیدن حباب هایی که اقتصاد مالی فراهم نموده، کشورهای پیشرفته را در بحران عمیق فرو برده است. برای غلبه بر بحران، کشورهای پیشرفته خواستار آزادی عمل در نشر گازهای گلخانه ای عظیم  به هزینه کشورهای در حال توسعه هستند. ما باید در برابر این طرح های شیطانی امپریالیسم در باره انتقال هزینه بحران به کشورهای درحال توسعه مقاومت وپایداری کنیم.

 

سر چشمه : peoples democracy

 

  

مطلب را به بالاترین بفرستید: