|
نویدنو
17/03/1400
چاپ مطلب
تمامش کنيد!
دکتر یاسر ابوجمیع
- برگردان: مریم سینایی
(اين مقاله در روز چهارم حملات وحشيانۀ اسرائيل نوشته شده و ارقام
تلفات، تا آن‌روز را در بر مي‌گيرد)
این یادداشت را در حالی می‌نویسم که به پسر وحشت‌زده شش ساله‌ام که
دست‌هایش را به شدت روی گوش‌هایش فشار می‌دهد تا راه عبور صدای
بمباران‌های اسرائیل را ببندد، و دو دختر ده و سیزده ساله و همسرم نگاه
می‌کنم. صورت آنها تصویر عینی نگرانی از آن است که نمی‌دانند کجا
می‌توان در امان بود. دو پسر بزرگ‌تر
۱۵
و
۱۶
ساله‌ام هم بهت‌زده و در سکوت خاطرات سه حمله پیشین به نوار غزه و
اعضای خانواده‌ای را که در آن حملات از دست دادیم، در ذهن خود مرور
می‌کنند. این‌ها احساساتی است که تمام خانواده‌ها در نوار غزه با آنها
روزگار می‌گذرانند.
ما فلسطینی‌ها دهه‌هاست که در شرایط تحقیر، بی‌عدالتی و بدرفتاری زندگی
می‌کنیم. در
۱۹۴۸،
از سرزمین خود بیرون رانده شدیم؛ بیش از
۶۰۰
روستای ما کاملاً ویران شد؛ صدهاهزار نفر از ما کشته یا بی‌خانمان و
آواره شدند. نزدیک به
۸۰۰
هزار نفر مجبور به زندگی در مهاجرت در نقاط مختلف جهان شدند.
همه این‌ها در برابر چشمان همان جامعه جهانی اتفاق افتاد که به ما قولِ
کشور مستقلی در بیش از یک پنجم سرزمین اصلی‌مان را داده بودند. این
تصمیم در سال‌های
۱۹۹۰
توسط فلسطینیان تنها با باور به راه حل دو کشور پذیرفته شد. وقتی بعد
از بیست و شش سال به وضعیت در سرزمین موعود فلسطین نگاه می‌کنیم،
می‌بینیم که کرانه باختری توسط صدهاهزار مهاجر که روی خرابه‌های
خانه‌های فلسطینی‌ها شهرک ساخته‌اند، تقسیم و اشغال شده است و زندگی
فلسطینی‌ها را به جهنم تبدیل کرده‌اند.
نوار غزه با بیش از چهارده سال محاصره را می‌بینیم و خود را که در
محرومیت از امکانات اولیه زندگی رها شده‌ایم. و نیز اینکه، در سه حمله
بزرگ در این منطقه کوچک بسیاری کشته شده‌اند، زندگی بسیاری دیگر نابود
شده است، و هزاران نفر از مردم ما ضربه روحی و روانی سنگینی تحمل
کرده‌اند.
و ما بيت‌المقدس شرقی را با اماکن مقدس برای مسلمانان و مسیحیان
می‌بینیم که همواره مورد تهدیدهای دایم از طرف مهاجرین یهودی برای تصرف
خانه‌ها و محلات فلسطینی‌ها است.
یک هفته پیش، مهاجرین یهودی در حالی که با زور در پی غصب خانه‌های
بیشتری از خانواده‌های فلسطینی بودند، حمله به شیخ جراح را آغاز کردند.
همه این را دیدند، اما کسی مداخله نکرد!
اسرائیل در یکی از شب‌های رمضان تصمیم گرفت تا ده‌ها هزار زائری را که
تنها برای عبادت در الاقصی بودند از آنجا بیرون کند. آنها اکثراً
فلسطینیانی بودند که از سال
۱۹۴۸
در همانجا زندگی می‌کردند، و حالا اسرائیل.... همه استفاده خونبار از
زور توسط اسرائیل را دیدند، اما کسی مداخله نکرد!
صحنه‌های خشونت در شیخ جراح و الاقصی آتشی در قلب فلسطینیان، نه تنها
در خاک تاریخی فلسطین، بلکه در هر نقطه‌ای از جهان شعله‌ور ساختند.
وقتی ما در آکا، یافا، ناصره و کرانه باختری در تظاهرات بودیم،
موشک‌هایی از غزه برای پایان دادن به قساوت و خونریزی در بيت‌المقدس
شلیک شدند.
پاسخ ارتش اسرائیل، حمله‌ای به مراتب خشونت‌بارتر از حملات پیشین در
روزهای وحشتناک گذشته به غزه بود. در این حملات
۸۰
نفر، از جمله
۱۷
کودک و
۷
زن کشته شدند. بمب‌ها برج‌ها، آپارتمان‌ها و ساختمان‌های دولتی و پلیس
و حتی تمام خیابان‌ها را هدف قرار می‌دهند. همه این‌ها را می‌بینند،
اما کسی مداخله نمی‌کند!
تا چه زمانی جهان بی‌تفاوت کنار خواهد نشست در حالی که ما اینجا در غزه
این‌گونه در درد و مصیبت به سر می‌بریم؟ در حالی که اسرائیل همچنان
برای کشتن و ارعاب ما سلاح‌های بیشتری دریافت می‌کند، مردم غزه به چیزی
بیش از فقط صدور بیانیه و قطعنامه نیازمندند.
من اول یک پدر و بعد یک روان‌پزشک هستم. رویای من برای فرزندانم زندگی،
بزرگ شدن و آموزش آنها در امنیت است. این همان رویایی است که تک تک
بیماران من دارند. امروز تعداد آنها بیشتر خواهد بود و فردا بازهم
بیشتر. حرفه من دادن امید است. من به آنها همانی را خواهم گفت که به
فرزندان و همسر خودم می‌گویم: «اینکه بیش از هفت دهه از بی‌عدالتی در
حق فلسطینیان می‌گذرد آن را عادی نمی‌کند. دنیا به شکل فزاینده‌ای پر
از انسان‌هایی است که این را یک امر عادی نمی‌دانند. و این تغییر خواهد
کرد.»
هم‌اکنون
اقدام مشخص سیاسی لازم است تا نه تنها به حملات مرگبار کنونی، بلکه به
اشغال و تصرف غیرقانونی غزه توسط اسرائیل فوراً پایان دهد. شرایط فعلی
زندگی ما در محاصره، خلاف شأن و کرامت انسانی است. من به فرزندانم و
بیمارانم می‌گویم «ما فلسطینی‌ها مانند همه مردم دنیا حق
داریم زندگی کنیم. در صلح و با عزت زندگی کنیم و از حقوق انسانی خود
بهره‌مند شویم. آن روز خواهد آمد.»
جامعه بین‌المللی باید هم‌اکنون به تعهد خود برای ایجاد
یک کشور مستقل فلسطینی عمل کند. احترام به قوانین بین‌الملل حکم می‌کند
تا هر کشور متمدنی کشور فلسطین را به رسمیت بشناسد.
اکنون بعد از بیش از هفت دهه اشغال و فلاکت، ما همچنان مقاومت خواهیم
کرد و هرگز تسلیم نخواهیم نشد. گرچه هیچ پدری نیست که توان تحمل دیدن
فرزندان خود را در چنین شرایطی داشته باشد.
دکتر یاسر ابوجمیع
(مدیرکل
«برنامه سلامت روان جامعه غزه»)
کانترپانچ،
۱۷
مه
۲۰۲۱/ ۲۷
اردیبهشت
۱۴۰۰
دانش و امید،
۹
خرداد،
۱۴۰۰
|
