برای آزادی ، دموکراسی ،صلح، استقلال و عدالت اجتماعی                         آزادی زندانیان سیاسی 
نویدنو -  کتاب - رحمان هاتفی  درباره ما -  بایگانی

2021-05-19

نویدنو   29/02/1400           Print Friendly, PDF & Email      چاپ مطلب

 

  • بی‌تردید، تحریم‌های یک‌جانبه تاثیرعظیمی روی سیستم‌بهداشت دارند، و وضعیت با آمدن بیماری‌همه‌گیر بدتر شده است. این اقدام‌های اجباری، دست‌یابی ما به ملزومات پزشکی و داروها را محدود کرده است. تحریم‌ها استفاده از واکسن‌ها ازطریق برنامه کواکس سازمان ملل را هم دچار تعویق کرده است. 

    ونزوئلا حدود سی‌میلیون نفر جمعیت دارد، اما تاامروز حدود هفتصد هزار دوز واکسن دریافت کرده است. این امر بخشی به خاطر این حقیقت است که تحریم‌ها دولت را از گفتگوی مستقیم با شرکت‌های داروسازی برای خرید واکسن باز می‌دارد.

     

 

 

 

یک‌سال در مبارزه علیه کووید-19درونزوئلا:

 گفتگو با الیزابت دازا و خوزه میرلس-‌ بخش اول

سیراپاسکال مارکوینا-هاتف رحمانی

 الیزابت دازا Elisabeth Daza و خوزه میِرلِس  José Mirelesکارکنان خطمقدم پزشکی در کاراکاس هستند. دازا در حال گذراندن دوره رزیدنتی خود درمرکز سیار آنجل ویسنت اوچائو در بخش کارگری در کاراکاس است. میرلس دانشجوی سال‌سوم‌پزشکی در دانشگاه علوم‌پزشکی هوگوچاوز، دبیرمنطقه‌ای فدراسیون‌دانشجویان ونزوئلا و رئیس مرکزدانشجویی دردانشگاه خود است. سال‌گذشته ما با دازا و میرلس درباره راهبرد موفق آن‌زمان ونزوئلا دربرابر کووید-19 گفتگو کردیم. یک‌سال بعد، سیستم‌بهداشتی- که قبل از همه‌گیری ناکارا بود، اما اکنون دراثر تحریم‌ها ضعیف‌تر شده‌است- درحال آشکارکردن محدودیت‌های خود‌است.

 

یک‌سال پیش، مبارزه ‌دولت علیه‌کووید-19 بسیارموفقیت‌آمیز به‌نظر می‌رسید. مقامات محدودیت‌های رادیکال کشوری را به اجراگذاشتند و بسیاری ازکسانی را که تست‌کووید مثبت داشتند یا درمعرض ویروس بودند درمراکز دولتی قرنطینه کردند. اززمانی که ما صحبت کردیم، پیشگیری و محافظت چه‌تغییری کرده‌است؟   

میرلس: اولین‌مورد ابتلا درونزوئلا درمارس2020 شناسایی‌شد ودولت بی‌درنگ فرمان محودیت‌های رادیکال را صادر کرد. محدودیت‌های شدید با شیوه 7*7 دنبال شد: یک‌هفته قرنطینه رادیکال که در طی آن مردم به‌استثنای کارگران حوزه‌های کلیدی(موادغذایی، بهداشت، امنیت، و ارتباطات) محدود به خانه‌هایشان شدند، که با یک‌هفته انعطاف‌سازی وضعیت دنبال‌شد، که در طی آن‌هفته اکثر بخش‌های اقتصادی بازگشایی شدند. به‌عنوان یک‌بدیل، وقتی که تعداد موردهای ابتلا افزایش‌یافت، شیوه 7*14 به‌اجرا گذاشته شد: یک‌هفته انعطاف با دوهفته محدودیت دنبال شد.

درطی ماه‌های اول، این‌اقدام‌ها هم‌دوش با مراقبت و اجرای دستورالعمل امنیت‌زیستی ادامه‌یافت: استفاده درست ازماسک، بهداشت‌فردی، وغیره. اما، باگذشت ماه‌ها مراقبت کم‌رنگ‌ترشد، و مردم کمتربا دستورالعمل‌هاهمراهی کردند.

درسطح مراقبت‌جمعی، ماه‌های اول درگیر روند آزمایش‌خانه‌به‌خانه برای ترسیم نقشه‌ی آسیب‌شناسی وشیوع‌محلی بود. این‌روند ادامه‌دارد، امابه‌خاطر نیاز به‌تعداد بالای پرسنل‌پزشکی دربیمارستان‌های نگهبان (بیمارستان‌هایی که برای پذیرش بیماران کووید-19 تجهیزشده‌اند) و بیمارستان‌های صحرایی بسیار کم تکرار می‌شود.  

درسطح‌ملی، دولت شبکه‌ای از بیمارستان‌های صحرایی را برای بیماران با علائم خفیف کووید-19 تعبیه کرد. این بیمارستان‌ها درمراکز ورزشی مانند پولیدرو د کاراکاس مستفرشده‌اند. بیماران با علائم‌حاد به‌بیمارستان‌های نگهبان اعزام می‌شوند، که تا حدی ظرفیت آن‌ها افزایش یافته‌است، درعین حال منحنی سرایت روی آن‌ها فشار وارد می‌کند.

درحقیقت، پنهان‌نیست که زیرساخت‌های بیمارستان‌ها درطی زمان روبه‌وخامت گذاشته‌است و تخت‌های موجود و واحدهای ICU محدود می‌شود. این‌بدان خاطراست که بیمارستان‌ها ناگزیرند به موردهای حاد اولویت بدهند، در حالی‌که موردهای کمترحاد باید در بیمارستان‌های صحرایی یا در خانه درمان شوند. اگرچه ما شاهد قدم‌هایی درجهت درست هستیم، اما سیستم بهداشت ما برای بیماری همه‌گیر آمادگی نداشت.

خوشبختانه توانسته‌ایم ظرفیت تشخیصی خودرا گسترش دهیم. یک‌سال قبل، تست‌های پی آرسی (تست واکنش پلیمری که اجازه می‌دهد درمدت‌کوتاهی میلیون‌ها نفررا باگرفتن نمونه دی ان ا DNA آن‌هامورد آزمایش قراردهند.) تنها درآزمایشگاه دولتی در کاراکاس قابل آزمون بودند. امروز تعدادی آزمایشگاه سیاروجود دارند، و درمراکز تجمع حادی مانند پست‌های مرزی می‌توانند مورد استفاده قرار بگیرند. و نیز، از روزاول تست‌ها با یک‌استثنا رایگان عرضه شده‌اند، یعنی تنهاکسانی‌که از طریق فرودگاه بین المللی میکوتیاس ازخارج وارد کشورمی‌شوند باید موردآزمایش قرارگیرند، و آن‌ها برای آزمایش 60تا 80 دلار امریکا می‌پردازند.

درنهایت، باید اضافه کنم که وزیرعلوم وفن آوری و موسسه تحقیقات‌علمی ونزوئلا درحال فرآوری خط درمان کووید-19 ، و Carvativir(گیاهی مانندآویشن که سیستم‌ایمنی بدن را تقویت می‌کند) دارویی است که از قبل توزیع شده‌است.

بعدا ما درباره روندهای واکسینه کردن صحبت خواهیم کرد، اما ونزوئلا حدود 700.000 دوز واکسن، بیشتراسپوتنیک‌وی (روسی)، همین‌طورسینوفارم(چینی) دریافت کرده‌است. ما به‌زودی سوبرانا2(کوبا) را که به تازگی مورد تایید سازمان بهداشت جهانی قرار گرفته‌است دریافت خواهیم کرد. البته، روند واکسینه کردن به خاطربخشی ازتحریم‌ها ، که ظرفیت ونزوئلا را برای خرید واکسن محدود می‌کند کند است.

دازا: درواقع، وضعیت اززمانی‌که ما در یک‌سال‌پیش گفگو کردیم به‌کلی تغییر کرده‌است. محدودیت‌های رادیکال برای محدودکردن گسترش ویروس درحال اجرابود: تنها بخش‌های اساسی اجازه داشتند باز باشند و تا ساعت 2 بامداد حکومت نظامی حاکم بود. با منعطف کردن  دوره‌ها به بخش‌های غیراساسی اقتصاد اجازه فعالیت دوباره داده شد. این امر تعداد افراد در خیابان و البته تعداد واگیری‌ها را افزایش داد.

محدودیت‌ها به خاطر آن‌که مردم کسب معاش کنند و ازدستور‌ها تبعیت کنند رها شدند. درحقیقت، اگرچه محدودیت‌ها سیستم کاملی نیستند، اما تناوب همراه با انعطاف راه حل خوبی است.

دررابطه با بازرسی خانه‌به‌خانه، همان‌طورکه خوزه یادآورشد این کاراکنون خیلی معمول نیست. خوشبختانه، مردم اکنون ازعلائم کووید-19 آگاهی دارند، از این رو ترسیم نقشه موردهای آلوده دیگر اهمیتی ندارد.

اما، اخیرا پس‌از آن‌که شیوع گسترده ویروس برزیلی در بخش 23 د انرو کاراکاس شناسایی شد بازدید خانه‌به‌خانه انجام شد. آن بازدید بای باشناخت همه‌گیری تقویت شد. ما درطی تجربه، اتخاذ چنین ابتکارهایی را آموخته‌ایم.

درنهایت، در تمام طول‌سال، توجه به‌بیماران خفیف و بدون‌علامت تغییرکرده‌است: درابتدا، تمام موردهای مثبت، بدون علامت یا بی‌علامت، بستری یا ایزوله می‌شدند. حتی کسانی که تنها در تماس با موردهای مثبت بودند درمراکزبهداشت‌دولتی بستری می‌شدند. اکنون تنها بیمارانی با علائم پیچیده‌تر در بیمارستان‌ها پذیرش می‌شوند. این امر یا به خاطرآن که مردم نمی‌خواهند به محدودیت های ایزوله تن دهند یا چون ظرفیتی برای نگهداری مردم در بیمارستان‌ها وجود ندارد اتفاق می‌افتد.

اخیرا افزایشی در تعداد موردهای ابتلا وجود داشته‌است. چرا این اتفاق روی می‌دهد؟

میرلس: عامل‌های بسیاری به این افزایش موردها کمک کرد. درطی ماه‌های اول، محدودیت‌ها و نظارت بسیار شدید بود. در آن ماه‌ها، شاید تا اکتبر(2020)، تحرک محدود شده بود، و افرادی که با دستورالعمل‌هاهمراهی نمی کردند تحریم می‌شدند.

باگذشت‌زمان، نظارت و اجرای دستورها کاهش یافت: مردم سست ترشدند و دولت اتعطاف‌پذیرتر شد.

ما باید فاکتور دیگری ، یعنی رسیدن دو گونه ویروس جدید ازبرزیل را هم به‌این اضافه کنیم. این ویروس‌ها به شدت واگیردارهستند و می‌توانند به خراب‌ترشدن سریع وضعیت بیمارمنجرشوند. سال‌گذشته ما بیشترشاهد مرگ درافراد 70 و 80 ساله‌بودیم. امااکنون شاهدمرگ افراد 30،40،50 ساله نیز هستیم.

من متقاعد شده‌ام که ما به‌یک‌کارزاراطلاع‌رسانی فوری نیاز داریم. اما،  با توجه به‌آن‌که بیشتر مردم پس‌اندازی ندارند و باید کارکنند نمی‌توانیم کوتاهی‌کنیم. به‌عبارت دیگر، محدودیت‌های رادیکال هم اکنون نمی‌تواند تحمیل شود.

یک‌سال پس ازآغاز بیماری همه‌گیر آشکاراست که شرایط مادی مردم بدترمی‌شود: بسیاری کارشان را از دست داه‌اند؛ از دولت حمایت‌اجتماعی دریافت نمی‌کنند. نابرابری در حال رشد است و مردم ناگزیر می‌شوند برای زنده مانده بدیل‌هایی را جسجو کنند.

دازا: در واقع، عامل‌های بسیاری دربالا رفتن نرخ‌ابتلا وجود دارد. اول، رشد استثنایی موردهای ابتلا فشارهای زیادی را بر سیستم بهداشتی وارد می‌کند. ما موردهای مثبت بیشتری می‌بینیم، اما باید به بیماران بهبود یافته هم توجه‌کنیم که ابتلا به کووید-19 داشته‌اند و باید به دریافت اکسیژن ادامه دهند. تمام این‌ها روی سیستم فشار وارد می‌کند.

 درآغاز که‌سیستم بارکمتری داشت، مراقبت‌فراگیر وبهبودی سریع‌تر حاصل می‌شد، از این‌رو پذیرش بیماران آسان‌تربود. درروزهای اولیه‌ی بیماری‌همه‌گیر، ما نیزباگرفتن تست چشم‌انداز‌جامعی از وضعیت داشتیم. اما، بامشخص شدن علائم بیماری در افراد بیشتر، تامین تقاضا برای تست‌را دشوارتر کرد.

البته، منعطف‌سازی نیز دلایلی داشت،- چون مردم به‌کار نیازداشتند- ضروری بود.

 مایلم عامل‌دیگری را هم به‌این امر اضافه کنم که درکنارآن‌چه خوزه ذکر کرده بود ادامه دارد: مردم درباره این‌که چگونه ازخودشان محافظت‌کنند آگاهی کاملی ندارند. اگرچه در مرکزشهر ماسک می‌زنند، فاصله را رعایت می‌کنند، دست ها را به تکرار می‌شویند و پیوسته از الکلی که برای محافظت مورد نیاز است استفاده می‌کنند. این اگاهی مستلزم کارزار گسترده عمومی ازطریق رادیو، تلویزیون و شبکه‌های اجتماعی‌است. ازاین ابزارها باید به‌نحوی استفاده شود که مردم باآن همراهی‌کنند. اگر این اتفاق نیفتد تعداد متلایان به‌افزایش ادامه خواهدداد.

من فکرمی‌کنم ازاهمیت برخورداراست که ما صعود و مشکلاتی را که درزمینه منطقه‌ای با آن رودررو هستیم مورد بررسی قراردهیم. دراولین ماه‌های بیماری‌همه‌گیر، سیستم‌های بهداشت کلمبیا و برزیل فروپاشید. دراین‌جا، با سیاست‌هایی که به‌مورد اجراگذاشته شد، ما تاحدی توانسیم منحنی را مسطح نگه‌داریم. این‌امرخاصیت‌ها و محدودیت‌های خود را دارد. خاصیت‌ها آشکارند، اما محدودیت آن است که مردم، که‌تاکنون از درمعرض ویروس قرارگرفتن محدود شده بودند، نسبتا رها شده‌است یعنی بخشی به‌این خاطر رخ‌می‌دهد که برخی ماسک نمی‌زنند، مردم با فاصله‌گیری اجتماعی همراهی نمی‌کنند، وغیره... و از این رو تعداد افزایش می‌یابد.

در ونزوئلا، ما تا حد زیادی برای به‌تعویق انداختن ورود ویروس به کشورتلاش کردیم، اما اکنون با ابتلا زیاد و بارسنگین سیسم بهداشتی رودرروییم. وضعیت درحال پیچیده تر شدن است.

تحریم‌ها روی سیستم‌بهداشت ونزوئلا ، به ویژه در زمینه بیماری‌همه‌گیرچه تاثیری داشت؟

دازا: تاثیرتحریم‌ها روی سیستم‌بهداشت عظیم‌است، به‌ویژه به‌خاطر طرزعمل پیچیده‌ای که با آن دولت ناگزیر از واردات ملزومات و داروهااست. دولت باید ازهزارها مانع برای بهدست آوردن ملزومات پزشکی به‌پرد. و در پایان روز، این امر دست‌رسی به‌درمان را محدود می‌کند.

اما، ماشاهد تنگناهایی درکشورهای دیگر نیز بوده‌ایم. علاوه بر تحریم‌های جنایتکارانه، مدل اقتصادی جهان درحال سقوط است، یعنی بحران سامان‌مند وجهانی‌است. فقدان ملزومات‌وکمبودهای ابزارهای محافظت‌شخصی منحصر به ونزوئلا نیست. با گوش‌دان به‌اخبار، به‌سرعت روشن می‌شود که سیستم‌های بهداشت در دو کشورهمسایه، کلمبیا و برزیل، در شرف فروپاشی هستند.

برای دریافت تصویر بهتری از آن‌چه در ونزوئلا رخ می‌دهد، مایلم پولیدرو در کاراکاس را مورد بحث قرار دهم، که بزرگترین بیمارستان صحرایی در این کشوراست. ما با چندین همکاری که در آن جا کار می‌کنند صحبت کردیم و آن‌ها می‌گفتند که بیشترداروهای(مورد نیاز)موجودند،اما کمبودهایی از لحاظ ازیترومایسین و لووفلمسین، آنتی‌بیوتیک‌هایی که برای نشان‌دان آلودگی باکتریایی مورداستفاده قرارمی گیرند وجود دارد.

باموافقت باایران، چین، و روسیه، ما توانسته‌ایم دارو وارد کنیم. اما سرنگ، ابزارهای محافظت فردی، و تخت‌خواب کمبود دارند. ورای فقدان ملزومات، اما، شاید مشکل اصلی در پولیدرو فقدان کارمند است، یعنی پرسنل کافی برای پوشش تعداد بیمارانی که هر روز به آن‌جا مراجعه می‌کنند وجود ندارد.  

میرلس:بی‌تردید، تحریم‌های یک‌جانبه تاثیرعظیمی روی سیستم‌بهداشت دارند، و وضعیت با آمدن بیماری‌همه‌گیر بدتر شده است. این اقدام‌های اجباری، دست‌یابی ما به ملزومات پزشکی و داروها را محدود کرده است. تحریم‌ها استفاده از واکسن‌ها ازطریق برنامه کواکس سازمان ملل را هم دچار تعویق کرده است. 

ونزوئلا حدود سی‌میلیون نفر جمعیت دارد، اما تاامروز حدود هفتصد هزار دوز واکسن دریافت کرده است. این امر بخشی به خاطر این حقیقت است که تحریم‌ها دولت را از گفتگوی مستقیم با شرکت‌های داروسازی برای خرید واکسن باز می‌دارد.

به علاوه، تحریم‌ها نه‌تنها دسترسی به‌ملزومات مورد نیاز برای مبارزه با بیماری‌همه‌گیر را محدود می‌کند، بلکه ملزومات پزشکی بسیاردیگری، از انسولین گرفته تا درمان برای بیماران سرطانی هم وجود دارند که کشور به‌آن ها نیازمنداست،.

تحریم‌ها جنایتکارانه اند. ما باید به‌عنوان افرادی که در خط‌مقدم مبارزه علیه کووید هستیم، باید این کمبود را اعلام کنیم.

https://venezuelanalysis.com/print/15185

 

از این قلم :

 

Share

Comments System WIDGET PACK

ادامه:

آرشیوماهانه

نقل مطالب نوید نو با ذکرمنبع آزاد است

 

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید

انتشار اخبار، مقالات و بیانیه ها در این صفحه الزاماً به معنای تایید آن‌ها نیست