برای آزادی ، دموکراسی ،صلح، استقلال و عدالت اجتماعی                         آزادی زندانیان سیاسی 
نویدنو -  کتاب - رحمان هاتفی  درباره ما -  بایگانی

2021-01-02

نویدنو 04/10/1399           Print Friendly, PDF & Email      چاپ مطلب

 

  • مادرو در 9 دسامبر با آگاهی به این واقعیت گفت :" من می دانم که در رابطه با سوسیالسم به عنوان نتیجه نبردی که ما در آن درگیریم عقب نشینی داشته ایم، اما جنگ پایان نیافته است."  

    او با توصیف دلاری کردن رسمی به عنوان  "راه فراری" که مردم برای غلبه بر جنگ اقتصادی تحمیل شده بر ونزوئلا از آن استفاده کرده اند افزود:" ما تصمیم داریم در آمد کارگران را حفظ کنیم. کی ما قصد انجام آن را داریم؟ زمانی که ونزوئلا قادر به شکستن محاصره باشد، وقتی که کارگران در آمد های خود را از صادرات باز پس گیرند."

     

 

 

 

 

ونزوئلا:پیروزی انتخاباتی سوسیالیستی مشکلات ژرف تر را پنهان می کند

گرین لفت- برگردان: هاتف رحمانی

با تحریم اکثریتی از اپوزیسیون و نرخ تقریبا 70 درصدی عدم مشارکت، حزب حاکم متحد سوسیالستی ونزوئلا 69 درصد آرا را در انتخابات سراسری مجلس قانون گذاری کسب کرد. حزب متحد سوسیالیست ونزوئلا و متحدان آن اکنون 253 کرسی از 277 کرسی پارلمان جدید را در اختیار خواهند داشت.

این انتخابات در برابر انتخابات 2015 قرار دارد، که اپوزیسیون راست گرا اکثریت قابل توجهی را در مجلس قانون گذاری کسب و اعلام کرد که در"طی شش ماه" رئیس جمهور نیکلاس مادرو را از قدرت برکنار خواهد نمود.

مادرو در شب انتخابات گفت برای باز کردن راه گفتگوی ملی با مشارکت همه حزب های سیاسی و بخش های اقتصادی و اجتماعی "برای مورد بحث قرار دادن برنامه ای ملی برای بهبود اقتصادی" مجلس قانون گذاری جدید حیاتی بود.

مادرو با مخاطب قرار دادن اپوزیسیون از آن ها خواست " ازشکست ترامپ ( رئیس جمهور امریکا) برای رها کردن مسیرافراطی او استفاده کنند، و خواهان بر داشته شدن تحریم ها علیه ونزوئلا شوند."

تحریم های تحمیلی امریکا صنعت نفت ونزوئلا را فلج ، دسترسی کشور به بازارهای مالی جهانی را مسدود و سرمایه گذاران بالقوه را از ترس تهدید تنبیه مالی خاموش کرده است. نتیجه ی این تحریم ها روی اقتصاد کشور و زندگی میلیون ها ونزوئلایی ویرانگر بوده است.

با در نظر داشت فراخوان مادورو، ادواردو مارتینز نماینده اپوزیسیون که به تازگی برای نمایندگی مجلس انتخاب شده است گفت افتتاح مجلس ملی در 5 ژانویه می تواند" عصر جدیدی از صلح و آشتی را نشان دهد، که در آن نماینده های مجلس ملی باید برای غلبه بر وضعیت دشواری که ونزوئلا درحال فرو رفتن در آن است با یک دیگر همکاری کنند".

او گفت،" اولویت باید همکاری برای پایان دادن به تحریم های غیر اخلاقی و نا عادلانه بین المللی، که به همه به یک اندازه آسیب می رساند، بازیابی دارایی های عمومی خارجی برای دسترسی به وجوه تازه برای پاسخ دادن به نیازهای فوری، به ویژه نیازهایی که ناشی از بیماری همه گیر (کووید-19) است باشد. "

راهبرد امتیاز ها

این چرخش از پنج سال پیش ، تا حدی می تواند با شکست راهبرد دنبال شده از سوی عناصر تندرو در داخل اپوزیسیون توضیح داده شود. ازسال 2015، آن ها برای بر کنار کردن مادرو، به هر راه ممکن، ازجمله اعتراض های خشن، جنگ اقتصادی، اقدام به ترور، فراخوان به کودتای نظامی، هجوم های شبه نظامی و حمایت از تحریم های اقتصادی و دخالت خارجی متوسل شده اند.

اما، با تلاش اندکی برای نشان دادن این امر به همه، و رشد از دست رفتن روحیه در پایگاه اپوزیسیون، بخش های میانه رو تر برای دنبال کردن مسیر مستقل خود تلاش کرده اند. این امر به توافق گروهی از رهبران اپوزیسیون به وارد شدن به گفتگو با دولت و در نهایت شرکت در انتخابات اخیر منجر شد. 

استو النر Steve Ellner  پژوهشگر و نویسنده امریکای لاتینی با مورد بحث قرار دادن این روند همگرایی بین دولت و بخش های معتدل تر اپوزیسیون نوشت که این امر ، تاحدی نتیجه ی"سیاست های واشنگتن ومرارت های ناگفته ای است که آن سیات ها بر مردم ونزوئلا تحمیل کرده اند".

اما او اعتقاد دارد که همگرایی محصول " راهبرد ماهرانه پذیرش برخی از مطالبات مرکزگرا ها و تعقیب رویکردی سرسختانه در برابر اپوزیسیون شورشی مادرو هم بوده است."

النر گفت، اهمیت این همگرایی در این حقیقت نهفته است که " ظهور بلوکی از حزب های غیر چپ که به صراحت یا به صورت ضمنی مشروعیت سیستم سیاسی ونزوئلا را به رسمیت می شناسند توانست راه را برای عصر جدیدی درسیاست های عاری از جنگ داخلی کشور در گذشته هموار نماید.

همراه با برداشتن تحریم ها ، همگرایی می تواند جهش عظیمی را به سوی خارج کردن ونزوئلا ازبحران درازمدتی که  درآن عرق شده است نشان دهد. اما این راهبرد با هزینه زیادی برای دولت حاصل شده است.

رینالدو ایتورریزا فعال انقلابی و وزیر سابق مادورو به گرین لفت گفت که ، به عنوان بخشی از این راهبرد، دولت برای دنبال کردن " تشکیل ائتلافی با بخش های معینی از طبقه سرمایه دار" دادن امتیاز هایی به سود کسب و کار را ضروری تشخیص داد.

ایتورریزا تاکید کرد مشکل در اصل ائتلاف نبود، چون " با بودن در موضع ضعف ، ائتلاف نه تنها قابل پیش بینی، بلکه حتی درست، معقول و قابل توصیه برای تسلیم اندازه ای زمین، در عین به رسمیت شناختن نیروهای شماست."

" اما آن چه از آن پس رخ داد بیش از هر چیز دیگری به یک عقب نشینی بی نظم شبیه شده است." 

با بدتر شدن وضعیت اقتصادی با تشدید چشمگیر تحریم ها در سال 2017، سیاست دولت تا حد زیادی خیلی ساده عرضه امتیازات بیشتر بوده است.

تا سال 2018، طبق گفته لوئیس سالاسLuis Salas وزیر سابق برای اقتصاد مولد، دولت اساسا در حال کاربست نوعی ازسیاست های پولی مورد پذیرش دولت های نئو لیبرال در منطقه ، "نه فقط به خاطرمحکومیت آن ، بلکه در راستای احیای آن" بود.

نتیجه آن سیاست ها پودر کردن دستمزد کارگران( اکنون کمترین نرخ دستمزد در منطقه)، افزایش فقر ودلاری کردن هم زمان اقتصاد بود که تا حد زیادی به سود آن بخش هایی بوده است که به دلار دسترسی دارند، یا به خاطر ثروتشان به دولت یا فساد دسترسی دارند.

مادرو در 9 دسامبر با آگاهی به این واقعیت گفت :" من می دانم که در رابطه با سوسیالسم به عنوان نتیجه نبردی که ما در آن درگیریم عقب نشینی داشته ایم، اما جنگ پایان نیافته است."  

او با توصیف دلاری کردن رسمی به عنوان  "راه فراری" که مردم برای غلبه بر جنگ اقتصادی تحمیل شده بر ونزوئلا از آن استفاده کرده اند افزود:" ما تصمیم داریم در آمد کارگران را حفظ کنیم. کی ما قصد انجام آن را داریم؟ زمانی که ونزوئلا قادر به شکستن محاصره باشد، وقتی که کارگران در آمد های خود را از صادرات باز پس گیرند."

هم زمان تعداد اعتراض ها در سراسر کشور به افزایش خود ادامه می دهد. با این حال پایش ستیزه های ونزوئلایی که قرار است آمار نوامبر ماه را در گزارش اکتبر خود مطرح کند یادآور شد که ماه نوامبر در سال 2020 ، با انجام 1500 اعتراض، از جمله با معدل روزانه 18 اعتراض برای مسئله دستمزد ها پر ستیزه ترین ماه سال بوده است.

ایتورریزا با ترسیم ترازنامه این دوره گفت "شاهد کافی وجود دارد تا نشان دهد که ما ، در تلاش برای یافتن راه خروج، در لابیرنت ژرفت تری گرفتار شده ایم ."   

" اگر آن چه روی داد یک عقب نشینی غیر منظم بود، پس آن چه اکنون مورد نیاز است به رسمیت شناختن نیروهای ماست تا بتوانند در برابر حمله عقب نشینی کنند."

چاویسمو نا خوش آیند

به رسمیت شناختن نیرو عامل کلیدی در اتخاذ تصمیم ده ها حزب سیاسی، سازمان های اجتماعی و جنبش های اجتماعی برای تشکیل بدیل انقلابی مردمی (APR) برای قرار دادن نامزد ها در برابر حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا بود.

 در نهایت، اما بدیل انقلابی مردمی (APR) تنها 3 درصد آرا را کسب کرد و یک نماینده  منفرد برای مجلس انتخاب شد.

بدیل انقلابی مردمی(APR)  تا حد زیادی به خاطر شرایط نا مطلوبی که در آن رقابت می کردند دچاراین وضعیت شد: چندین حزب درگیر در  بدیل انقلابی مردمی(APR) هدف دخات های قضایی قرار گرفتند و مجبور شدند ثبت نام حوزه های انتخاباتی خود را به اقلیت هوادار حزب متحد سوسیالیست ونزوئلا تحویل دهند، در عین حال رسانه های دولتی از پوشش دادن کارزار انتخاباتی آن ها خود داری کردند.  

اما احتمال زیادی دارد که گفتمان بدیل انقلابی مردمی (APR) که بر حمله به دولت متمرکز شده است تا مطرح کردن راه حل های واقعی، از به دست آوردن هر کشش واقعی در میان چاویستا شکست بخورد.  

این به سهم خود می تواند به اشتیاق قوی برای اتحاد در بین بخش مهمی از چاویستا نسبت داده شود که رای به حزب متحد سوسیالیست ونزوئلا را ، صرف نظر از هر انتقادی که ممکن است به دولت داشته باشند، بهترین گزینه تلقی می کنند.

اما بدیل انقلابی مردمی (APR) هم از بسیج حتی بخش کوچکی از میلیون ها چاویستای قبلی و کنونی که عدم رای را انتخاب کردند شکست خورد.  

ایتورریزا گفت" ما بدون شک دولتی داریم که شایستگی مقاومت در برابر تپش های پی در پی خشونت را داشته است، و با وجود همه این رخ داد ها ، البته از لحاظ راهبردی با هزینه های وحشتناکی در قدرت باقی مانده است. "

" اگر من ناچار از خلاصه کردن تاثیر عمیقی که  این شرایط در اردوی مردمی داشته است باشم، می توانم بگویم که آن چه ما شاهد آن بوده ایم پدیده بی علاقگی مردمی است."

او گفت" به نظرمن، بزرگترین بلوک سیاسی امروز می تواند هم چون ترکیبی از چاویستای بی علاقه توصیف شود. " آن ها "دولت یا حزب سوسیالیست متحد" را بازتاب (خواسته های)خودشان نمی بینند.

ایتورریزا در رو در رویی با این چالش می گوید چپ به " احیا بنیاد های سیاست انقلابی "نیاز دارد.

او گفت، خواه آن ها به حزب سوسیالست متحد ونزوئلا، بدیل انقلابی مردمی (APR)، اپوزیسیون رای داده باشند یا از دان رای امتناغ کرده باشند، زحمتکشان " به یک طبقه تعلق دارند." ما به سیاست هایی برای طبقه کارگر نیاز داریم، برای طبقه کارگر اهمیتی ندارد که با کدام حزب شناخته می شود یا با هیچ حزبی شناخته نمی شود، همان طور که اکنون بسیاری از مردم همین وضع را دارند." طبقه کارگرهمان جایی است که ما برای سیاست ورزی به آن نیاز داریم."

https://venezuelanalysis.com/analysis/15078

 

 

 

از این قلم :

 

Share

Comments System WIDGET PACK

ادامه:

آرشیوماهانه

نقل مطالب نوید نو با ذکرمنبع آزاد است

 

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید

انتشار اخبار، مقالات و بیانیه ها در این صفحه الزاماً به معنای تایید آن‌ها نیست