2020-09-24

نویدنو  03/07/1399                چاپ مطلب

• کووید-19 سبب بحران سرمایه داری نیست: کووید-19 تاثیر های کمی بودجه و خصوصی سازی خزنده بهداشت عمومی، مسکن، حمل و نقل، مقررات زدایی، خروج دولت از ارائه خدمات بهداشتی، و فاجعه آب و هوایی را نمایان کرده است.

   

سرمایه داری ویروس است

جیمی دوران- هاتف رحمانی

همه گیری جهانی ویروس کرنا ماهیت بی خرد سیستم سرمایه داری را افشا کرده است. در روز های گذشته، به اصطلاح کشورهای پیشرفته  تمام محموله ابزارهای محافظت شخصی را دزدیدند، منحرف کردند و ربودند، امریکا تمام موجودی ریمیدسیویر، داروی مهم کوید-19 را خرید، پس از شیوع کوید-19 در بین مسافران وکارکنان کشتی، بیش از هزار نفر در کشتی بریتانیایی برامار Braemar  در دریا رها شدند، هفته ها از پیاده شدن در بنادر مختلف کارائیب منع شدند، کوبا به تنهایی وارد کار شد و رسما از کشتی در بارانداز استقبال کرد و به بازگشت سالم مسافران به کشور کمک کرد.

کووید-19 سبب بحران سرمایه داری نیست: کووید-19 تاثیر های کمی بودجه و خصوصی سازی خزنده بهداشت عمومی، مسکن، حمل و نقل، مقررات زدایی، خروج دولت از ارائه خدمات بهداشتی، و فاجعه آب و هوایی را نمایان کرده است.

از دهه 1970 سهم کارگران از آن چه تولید می کنند کاهش یافته است. برای دست یابی به این امر، قوانین ضد اتحادیه ای و راهکارهای ضربه به اتحادیه به صورت جهانی برای محدود کردن قدرت کارگرتصویب شده اند. با تعادل قدرتی که اکنون به شدت به سود سرمایه است، کارگران برای اعتصاب به حکم قانونی نیاز دارند. و تصمیم نهایی از سوی دادگاه ها گرفته می شود، چون کارفرما ها برای پایان دادن به اعتصاب ها به احکام دادگاه ها متوسل می شوند.

این امر به کاهش مبازه کارگران منجر شده است، چون آتحادیه ها بیشتر از روی کردن به اعتصاب ناچار به سازش می شوند. این به نسلی از اتحادیه های کارگری منجر شده است که یا تجربه ای اندک یا اصلا تجربه ای در مبارزه عملی ندارند. تراکم عضویت در اتحادیه در نقطه پایینی قرار دارد ، که مقررات زدایی برای خواسته ها و شرایط را آسان تر می کند. استخدام پر مخاطره، قرار داد های موقت، قرار داد های حداقل ساعت، بازار کار قرار دادهای کوتاه مدت، خود اشتغالی جعلی، شرایط کاری بی رحمانه، حقوق اندک و اجاره بالا کارگران را به پذیرش آن چه ازسهم نا عادلانه از میز را، تنها برای زنده ماندن می توانند بگیرند وادار می کند. 

ما در سرمایه داری با دشمن  قدرتمندی سر و کار داریم، چون این طبقه حکایت هارا در اخبار و رسانه های جمعی، که صاحب آن است کنترل می کند و از سوی طبقه حاکم کنترل می شود. اگر روزنامه نگاری زیادی بپرسد یازیادی تحقیق کند، مدت زیادی نمی تواند در یک شغل بماند. روزنامه نگارها اکنون به طورعمده مستقل هستند- یا، به عبارت دیگر، بدون قرار داد دائمی ، زنده مان روزانه. رسانه ها شاید قادر به گفتن آن که به چه چیزی فکر کنیم نباشند، اما می توانند به ما بگویند در باره چی فکر کنیم.

با وجود رنج کارگران از رکود مزدی و سهم همیشه کاهنده ما از ثروتی که تولید می کنیم – در مقابل جریان سیل آسای ثروت به نقطه ای رسیده است که هشت نفر ثروتی بیش از 50 درصد بشریت فقیر انباشته اند- عضویت دراتحادیه کارگری باز هم کاهش می یابد. طبقه حاکم، با استفاده از هر رفتار و وسیله ای یعنی نژاد، مذهب، منشا جنسی، جایگاه، شغل، آدرس، لباس-  چیزهایی که می دانید - ما را تقسیم کرده است: آن ها از آن علیه ما استفاده می کنند تا ما را جدا نگه دارند.

سیاستمداران اپورتونیست این سرود را که " اتحادیه ها بی مصرفند، همه آن ها روی حقوق های بزرگ متمرکزند، متحد دولت و کارفرماها هستند." اما " اگر به ما رای دهید ما همه چیز را تغییر خواهیم داد" تکرارمی کنند – تنها از سوی همان افرادی که خودشان برای مشاغل با حقوق خوب رای می دهند، تا با کارفرماها همراهی کنند و به دولت مستقر کمک کنند رها می شوند. 

این منحصر به ایرلند نیست: در تمام "کشورهای پیشرفته" از امریکا تا اروپا و ورای آن همین وضعیت است. تصافی نیست یعنی این وضعیت از زمان به راه انداختن نئو لیبرالیسم در دهه 1970 به عنوان شیوه سرمایه داری کاهش سهم کارگر از آن چه ما تولید می کنیم، وباز پس گرفتن امتیاز های به دست آمده در خدمات عمومی پس از جنگ جهانی دوم در حال توسعه و برنامه ریزی بوده است.

بارها و بارها از سوی رهبران ضعیف و سیاست مدار های خائن به ما خیانت شده است. اتحادیه های کارگری اعضا آن هستند. شما اتحادیه اید. هنوز 800.000 نفر عضو اتحادیه ها هستند. آری، بسیاری از اتحادیه ها نرم و منفعل شده اند. اتحادیه به تغییر نیاز دارند. اما بیشتر از ناله کردن در باره آن، لازم است همه کارگران به یک اتحادیه بپیوندند. اگر تراکم اتحادیه بالای 50 درصد رشد کند این امر به تنهایی ما را قوی تر می کند.

اما در پیوستن صرف هیچ امتیازی وجود ندارد: عضو ها باید نقش فعالی ایفا کنند، یا بوروکرات ها به اتخاذ گزینه های آسان ادامه خواهند داد. یک مثل قدیمی می گوید یک اتحادیه مانند فورقون است : تنها آن را فرد هل می دهد. زمان آن رسیده است که سازمان دهی کنیم و به مبارزه علیه مقررات زدایی برگردیم. هرگز چیزی بدون مبارزه به دست نمی آید.

باید بسیج شویم تا قانون روابط صنعتی و قانون ضد اتحادیه ای را لغو کنیم، حق به رسمیت شناختن اتحادیه، حق دسترسی به اتحادیه، و حقوق قرار داد های جمعی را به دست بیاوریم.   

این به ما قدرت و ابزار هایی خواهد داد تا برای پایان دادن به استخدام مخاطره آمیز به جنگیم، تا پرداخت و شرایط مناسبی به دست بیاوریم، تا در زندگی ، در دنیایی که در آن همه می توانند به پیروزی برسند و هیچ کس پشت سر نماند به ما نجابت و کرامت بدهد.

ما با قطعیت و امنیت بیشتر درآمد می توانیم بدون ترس از مدیر و گرسنگی برای (موارد)بیشتر - برگرداندن دستمزد اجتماعی، بهداشت عمومی همگانی، مسکن و آموزش-  مبارزه کنیم.

سیستم بهداشت دو لایه نمادی از جامعه دو لایه در ایرلند امروز است. در دوران همه گیری، در خط مقدم، کارگران ستون فقرات مبارزه برای شکست ویروس بوده اند. ما در تعداد خود قدرتمندیم. رخ داد شام گلف[1] تحقیری را که نخبگان حاکم نسبت به مردم زحمتکش عادی دارند نمایان ساخت.

 به گاردی (پلیس ایرلند) قدرت تعطیل کردن بزم های خانگی داده شده بود اما تعطیل کردن کارخانه های گوشت داده نشده بود. ـ آن ها بزم گرفتند در حالی که ما در پیله بودیم.

بازی را نمی توانند ادامه دهند. درخواستی که ما داریم تغییر دولت نیست، تغییر کامل سیستم است، طوری که همه  ما از میوه کار خود بهره  ببریم. باید متشکل شویم و به سیستمی که اجازه می دهد افراد انگشت شماری روی زمین بر تمام بشریت حکومت کنند پایان دهیم.

صدای سوسیالیست ارگان حزب کمونیست ایرلند

از این قلم :

همکاری اجتماعی؟ نه، متشکرم

ادامه:

آرشیوماهانه

نقل مطالب نوید نو با ذکرمنبع آزاد است

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید