|
نویدنو 28/03/1398
گراهام هارینگتون
انقلاب
کوبا به مثابه یک انقلاب سوسیالیستی آغاز نشد؛ در واقع حزب کمونیست
اولیه کوبا، حزب سوسیالیست مردم، حمله به پادگان مونکادو در سال ۱۹۵۳
را به مثابه یک «کودتا»
Putsch
محکوم نمود و گر چه در جریان کارزار چریکی با شورشیان وارد گفت‌وگو شد
اما کاملاً با آن‌ها همراه نشد، و به جای آن به ایجاد حمایت توده‌ای در
شهرها پرداخت.
پس از سرنگونی باتیستا، حزب سوسیالیست مردم و جنبش ۲۶ ژوئیه به هم
نزدیک‌تر شدند و نهایتاً حزب کمونیست کوبا را تشکیل دادند.
حزب کمونیست کوبا، هیچ‌گاه یک حزب انتخاباتی نبوده است. حزب در
انتخابات ملی، استانی و شهری که مرتباً در کوبا برگزار می‌شود نامزد
معرفی نمی‌کند. اما، اعضای آن در درون سازمان‌های توده‌ای مانند
فدراسیون زنان کوبا و کمیته دفاع از انقلاب که تقریباً در هر خیابان و
بلوک کوبا حضور دارد، کار می‌کنند. این موجب می‌شود حزب کمونیست کوبا
بدون اتکاء بر پیروزی انتخاباتی نقش پیشاهنک خود را در جامعه حفظ کند-
این برای کسانی که در ایرلند گرفتار توهمات درباره یک راه انتخاباتی به
سوسیالیسم هستند، قابل تعمق است.
آموزش یکی از ستون‌های انقلاب است، و کل آموزش به مثابه یک حق برای
همه، به طور رایگان ارايه می‌شود. کوبا با ۱۳ درصد از تولید ناخالص ملی
خود بیش از هر کشور دیگری در جهان برای آموزش هزینه می‌کند. کوبا در
عرصه مراقب پزشکی، با تأکید بر طب پیشگیرانه و ارايه خدمات طبی به
وسیله پزشکانی که در میان مردم دریافت کننده خدمات زندگی می‌کنند، در
جهان پیشگام است.
زنان اکثریت نمایندگان پارلمان را تشکیل می‌دهند و کوبا از این نظر در
جهان در رتبه دوم قرار دارد. بیش از ۶۰ درصد دانشجویان، و اکثر متخصصین
زن هستند. در کنار این، خدماتی مانند برنامه‌های سقط جنین و مراقبت از
کودکان به هزینه دولت، و هم‌چنین برنامه‌های آموزشی وجود دارد که مردان
را در انجام وظايف خانگی مانند نظافت، آشپزی و نگهداری از کودکان آموزش
داده به مردان کوبایی امکان می‌دهد خود را از تأثیرات متفی نقش‌های
سنتی آزاد کنند.
این دست‌آوردها استاندارد زندگی کوبا را برای کسانی که در جنوب جهانی
زندگی می‌کنند، بسیار جذاب می‌نماید. شخص با سفر در کوبا محلات
پرجمعیتی را که در قرق باندهای مسلح رواج دهنده مواد مخدر فحشا باشد،
نمی‌بیند- در واقع همه نوع مواد مخدر، از جمله ماری‌جوانا غیرقانونی
است؛ به جای آن مردمی را خواهد دید که در محلات خود گرد می‌آیند،
کودکان حتا تا پاسی از شب گذشته بدون هیچ نگرانی در خبابان‌های هاوانا
بازی می‌کنند. این با زندگی روزمره در دیگر کشورهای کارائیب و در جاهای
دیگر تفاوت فاحش دارد.
کوبا، کشوری با ۱۱ میلیون جمعیت، همیشه به خلق‌های دیگر دست یاری داده
است. داوطلبان انترناسیونالیست کوبایی در جلوگیری از شکست جنبش‌های
رهایی‌بخش در آنگولا و نامیبیا به وسیله آپارتاید آفریقای جنوبی و غرب
نفش تعیین‌کننده داشتند. پیروزی نظامی تحت رهبری کوبا در «نبرد کیوایتو
کیوآناول»
(Battleof Cuito Cuanavale)
یک نقطه عطف در درگیری بود که به سقوط آپارتاید کمک کرد. داوطلبان
پزشکی کوبایی، چه با شرکت در «عملیات معجزه» در ونزوئلا چه در کمک به
درمان قربانیان ابولا در آفریقا، آن سنت را زنده نگه داشته اند.
این دست‌آوردها که از هر نظر تحسین‌برانگیز است، بدین معنی است که کوبا
یک هدف اصلی امپریالیسم ایالات متحده است که اندکی پس از انقلاب کشور
را در محاصره اقتصادی قرار داده است. محاصره با تحریم متفاوت است، بدین
معنا که مانع داد‌و‌ستد کشور های ثالث با کوبا می‌شود و واردات طیفی از
اقلام را، از نفت گرفته تا مداد، شدیداً گران یا در مواردی غیرممکن
می‌سازد.
هزینه محاصره بالغ بر صدها میلیارد است، و کوبا را از رسیدن به
موفقیت‌های هر چه بیش‌تر باز داشته، جهان را از تخصص کوبا در عرصه‌های
پزشکی و آموزشی، محروم می‌سازد.
رکن اساسی گذار انقلاب کوبا از یک انقلاب دمکراتیک به یک انقلاب
سوسیالیستی تجربیات مردم در خود مبارزه دمکراتیک بود، که طی آن نقش
ایالات متحده در حمایت از باتیستا و نقش بورژوازی جنایتکار کوبا به
مثابه وابستگان به سرمایه خارجی هر چه بیش‌تر آشکار می‌شد.
این نکته به اثبات رسید که اصلاحات ارضی، یکی از نخستین سیاست‌های عمده
انقلاب، بیش‌تر از اصلاحات صِرف یا ترمیم نظام بود. اصلاحات ارضی
زمینداری بزرگ را ریشه‌کن ساخت، و در نتیجه همان‌طور که در یک مقاله
گرانما، روزنامه حزب کمونیست گفته شد: «به دگرگونی‌های بزرگ‌تری در
درون انقلاب انجامید، و به گفته برخی دانشمندان ماهیت زراعی،
ضدامپریالیستی، دمراتیک-مردمی آن‌را ثبیت نمود، زیرا دادن زمین به
کسانی که روی آن کار می‌کنند نه فقط بر بزرگ مالکان کوبا، بلکه بر
مالکان اراضی وسیع، به ویژه بر مالکان آمریکایی تأثیر گذاشت.»
این یک مطالبه دگرگون‌کننده بود، که با آگاهی سیاسی کوبایی‌ها هم‌خوانی
داشت و هم‌چنین به آن‌ها امکان داد مواضع خود را در جامعه تقویت نمایند
و به آن‌ها اعتماد به نفس داد تا نظام را در نقاط ضعف استراتژیک آن
چالش نمایند.
این به انقلاب فرصت داد مطالبات سیاسی-اقتصادی را با موضع میهن‌دوستانه
[ضدامپریالیستی] تلفیق نماید. این کار ناتمام جنگ استقلال کوبا بود که
در سال ۱۸۹۸ پایان یافت، و در امتداد زندگی خوزه مارتی بود. آن‌ها مردم
به پاخاسته‌ای بودند که از این مبارزه بیرون آمدند، «دوره ويژه»
(تأثیرات فاجعه‌بار سرنگونی سوسیالیسم در اتحاد جماهیر شوروی
سوسیاليستی و اروپای شرقی در ۹۱-۱۹۸۹) را تحمل کردند، و امروز با
افتخار به گذشته خود و با نگاه به آینده به ساختمان سوسیالسم ادامه
می‌دهند.
انقلاب‌های موفق هرگز پایان نمی‌یابند، و انقلاب کوبا قصد ندارد به این
زودی‌ها تعديل شود.
منبع: صدای سوسیالیستی
۳
ژوئیه ۲۰۱۹
برگرفته از: تارنگاشت عدالت
|
